7 jaar geleden vertelde een psychiater mij dat ik waarschijnlijk Manisch-Depressief ben. Omdat mijn vader het ook is, en het erfelijk kan zijn, gaf ze mij Lithium om te kijken of dat hielp. Het bleek te helpen, en toen ik 6 jaar geleden mijn vriend ontmoette, kregen we uiteindelijk toch wel een kinderwens. Ik moest overgaan op een andere Lithium, n.l. Litarex want dat is minder slecht voor de vrucht. Het zou in ieder geval een medische bevalling worden.
Je hoort het niet veel, vrouwen die Manisch-Depressief zijn (heel druk en dan weer depressief) en die ook zwanger willen worden. In de media hoor je nooit iets over Manisch-Depresiviteit. Dat is wel jammer, want ik zou best verhalen willen delen. Vandaar mijn verhaal, om deze ziekte toch nog bekender te laten worden.
In maart 2001 stopte ik met de pil, ik was goed ingesteld (de spiegel was goed van mijn litarex) en geestelijk ging het al 2 jaar veel beter. Anders waren we er ook niet aan begonnen! Omdat ik een hele goede cyclus had, vond ik het vreemd dat ik in november niet ongesteld werd op de dag dat ik het zou moeten worden. Ik haalde toch maar een test, en vroeg bij de apotheek wanneer ik die kon doen. Zij vertelde mij dat ik de test beter de volgende dag kon doen. Ongeduldig als ik was, deed ik 'm toch aan het einde van de middag...na 2 minuten wachten, zag ik maar één roze streepje. Ik besteede er geen aandacht meer aan, tot later in de avond. Toen bleek dat er nog een heel licht roze streepje naast stond! Ik zei tegen mijn vriend: je word vader! Omdat ik de maanden daarvoor vaak dacht dat ik zwanger was, omdat ik gevoelige borsten kreeg, reageerde hij heel laconiek! Ik liet de test zien, en hij zei me: nou, je ziet het haast niet hoor! Dat telt dan toch niet? hahahaha.....totdat hij de eerste echo zag, met 3 maanden zwangerschap. Ik heb hem ooit zo zien kijken, als hij in z'n amerikaanse auto reed, de adrealine door hem heen. Of als hij dat geluid van een v8 hoort buiten. Maar zo keek hij ook op het scherm, naar ons kindje. Hij kon het toen pas echt geloven! Vanaf die tijd heb ik nog veel echo's gehad omdat één van de bijwerkingen van de litarex is, dat de embryo een open ruggetje kan krijgen, of hartproblemen. Wij hebben daar ook heel goed over nagedacht, de voor en tegens. Maar onze kinderwens was zo groot, en de risico's 1 op 1000 dat we het toch aandurften. Met 28 weken hebben we een pretecho laten maken. Wij wilden wel weten of het een jongen of meisje wordt, het is een meisje! Heel bijzonder om dat kleine mensje in je buik te zien, ik raad iedereen aan om een pretecho te laten maken, zo leuk voor later ook! Mijn hele zwangerschap is heel goed verlopen, geen misselijkheid, afentoe moe, maar wel een hele dikke buik! Veel denken ook dat het een tweeling is, maar het is er echt één! Afgelopen donderdag 18 juli zijn we weer op controle geweest in het ziekenhuis. Er werd gekeken of onze meid al ingedaald was, want die week ervoor nog niet. Er werd gevoeld aan m'n buik, en uit de echo bleek dat ze inderdaad nog niet gedraaid was...toen zijn ze het gaan draaien, met druk op mijn buik wat zo'n ontzettend pijn deed. Maar ik wilde natuurlijk bevallen, dus ik zette door. Mijn pijngrens ging hierdoor omhoog. Het luktte niet. Ik kreeg een injectie om mijn baarmoeder slapper te laten worden, en kreeg daardoor een opgejaagd gevoel. Dat was een van de bijwerkingen. Op een gegeven moment bleek dat ze met haar billetjes rechts van m'n buik kwam maar helaas zaktte ze weer terug in een stuit... Omdat de pijn haast niet te verdragen was, en ik me echt groot hield, vertelde de arts dat we een keuze moesten maken. Of, bevallen met een stuitligging, of een keizersnee. De arts vertelde ons dat het voor het kindje beter is om een keizersnee te laten doen. Dat hebben we toen besloten. Wel heel vreemd om te weten wanneer je dochter precies geboren word!
Zaterdag 27 juli moet ik stoppen met m'n medicijnen, omdat dit beter is voor de kleine. Dan moet ik me zondag de 28e melden om 14.00 en word ik al opgenomen. MAANDAG 29 JULI word Samantha geboren! Dus nog maar 9 dagen...aftellen!!!
