Hoi,
Ik zal ff mijn situatie uitleggen. Het is voor mij een pijnlijke situatie, maar uiteindelijk is mijn dochter Yuna, 2,8 maand, het grootste slachtoffer.
Ik kom oorspronkelijk uit België en heb een Nederlandse vriend leren kennen, ondertussen 6 jaar geleden. We hadden besloten om samen te wonen, en aangezien ik eigenlijk oorspronkelijk uit Nederland kom en hier dus veel familie heb, ben ik in Nederland bij hem komen wonen. Het was ook makkelijker want hij had al een flat en ik woonde nog bij mijn ouders. Ik dacht dat alles lekker ging, we waren zelfs van plan om een huis te kopen enz. Op een bepaald moment zei hij gewoon dat hij het met mij niet meer zag zitten en dat we maar uit elkaar moesten gaan. Hij liep al 6 maand te twijfelen, dus hij was er klaar mee, en voor mij kwam het totaal onverwachts. Mijn eerste idee was, en wat met Yuna? Ik wil niet dat mijn kind gescheiden ouders heeft. Na een maand kwam er maar geen schot in de zaak. Ik moest alleen gaan wonen, maar ja ik was niet ingeschreven bij de woningbouw, en ik werk maar parttime dus een huis kopen zat er ook niet in, en particulier huren was veel te duur. Urgentie had ik niet eens recht op! Dus heb ik uiteindelijk besloten om terug naar België te gaan. Daar heb je toch tenslotte je ouders en je vrienden. Maar mijn ex wou dat niet want ja hij kon Yuna niet missen. Na een paar weken had hij trouwens ook al iemand anders van zijn werk.
Uiteindelijk heb ik een advocaat ingeschakeld, want emotioneel kon ik het niet meer aan, en Yuna voelde ook die spanningen, en je zag haar gedrag zo veranderen.
Uiteindelijk heeft hij getekend dat ik Yuna mag meenemen naar België en gaat hij alimentatie betalen. Binnen 2 weken kunnen we eindelijk vertrekken, en Yuna kan er direct naar school. Daar kan je naar school vanaf 2,5, dus dat is wel prettig. In het begin gaat ze 5 halve dagen, en als ze smiddags niet meer slapen, kun je opbouwen naar hele dagen, behalve de woensdagnamiddag natuurlijk.
Ik woon nu tijdelijk in een flatje, een kennis die woont hier tijdelijk niet dus dat kwam mooi uit. van maandag tot vrijdag is ze bij haar vader omdat de oppas en de PSZ daar is en van zaterdag tot maandag is ze bij mij. Je kan wel merken dat ze het allemaal doorheeft, want ze zei plots eens tegen mij “papa vindt mama niet meer lief, en papa vindt Yuna niet meer lief en mama vindt Yuna ook niet meer lief”. Dan probeer je het natuurlijk uit te leggen, maar ik heb geen idee hoe ik het moet aanpakken. Als ik straks in België ga wonen hebben we de volgende omgangsregeling: om het weekend is ze bij haar vader, ik breng haar op vrijdagnamiddag en zondagavond brengt hij haar terug, en in de vakantie is het elk de helft. Als ik ze nu in het weekend heb ga ik voor 3 dagen naar belgie, zodat ze daar een beetje went, en het gaat redelijk goed, ze vraagt eigenlijk niet naar haar vader, maar alleen snachts wordt ze een paar keer huilend wakker en zegt ze “nee nee nee”. Het zal natuurlijk anders zijn als we daar echt wonen, en ze haar vader langer moet missen. Ik weet het, het is een heel verhaal, maar ik vroeg me af of iemand ervaring heeft met ouders die uit elkaar zijn en hoe je daar het beste mee kunt omgaan.
Ik heb er allemaal zelf niet voor gekozen, maar nu zit ik hier ook alleen, en het is toch prettiger om terug naar je ouders te gaan want hier heb ik niemand meer.
Groetjes, Mirian
