Ik ben vanmiddag weer terug gekomen van een nachtje ziekenhuis…
Eergisteren had ik al een beetje pijn in mijn rechterzij… Ik gooide het op spierpijn, al leek het wel op de pijn die je bij een longembolie hebt (heb ik 10 jaar geleden gehad)
In de week na de bevalling van Jessey ben ik ook al met deze klachten met de ambulance opgehaald, en toen bleek het spierpijn te zijn…
Gisteravond werd de pijn alleen zo erg, dat ik het toch niet meer vertrouwde, en maar naar de spoedeisende hulp ben gegaan…
Na een ele hoop onderzoeken bleek ik inderdaat een longembolie te hebben… Dit is een bloedstolsel in de aders van de longen (trombose)
10 jaar geleden moest ik er 2 weken mee in het ziekenhuis blijven, bedrust en een infuus met heparine. Nu is dat nog een week, en met spuitjes heparine die je in de buik spuit.
Er was ook de mogelijkheid om aan een experiment mee te doen… Omdat veel mensen met een trombosebeen of longembolie zich in het ziekenhuis maar liggen te vervelen, willen ze kijken hoe het is om het thuis te behandelen. Dan spuit je zelf die heparine (in mijn geval ervaring genoeg met al die antistolling in de zwangerschappen) en slik je ondertussen bloedverdunnende tabletjes. Ik moet woensdag bij de trombosedienst bloedprikken en aan de hand van die uitslagen krijg ik dan te horen hoeveel tabletjes ik op welke dag moet slikken. Als de bloedpropjes opgelost zijn hoef ik niet meer te spuiten.
Ik ben dus lekker weer thuis… Aan de ene kant wel een beetje eng, want het is niet niks natuurlijk… Maar aan de andere kan, de ambulance kan er snel zijn en er is maar een heeeele kleine kans dat er iets gebeurd.
Ik moet nu de rest van mijn leven bloedverdunners blijven slikken en onder controle blijven van de trombosedienst…
Ik heb het heel erg benauwd nu, ik kan niet ver in en uitademen, dus ik adem heel oppervlakkig. Heel veel last van pijn in de rechter vlank en schouder bij ademen en inspanning. Ik zal er dus even wat minder zijn hier!
