Zit ik even aan de tafel een geboortekaartje te schrijven, komt Stephan ineens binnenstormen (hij was in de voortuin, hek op slot uiteraard ).
Zegt hij, half buiten adem: "mamma, mamma, moet je eens ruiken! Kom, mamma, kom! Moet je eens ruiken!"
Ik natuurlijk hartstikke nieuwsgierig (dacht minstens aan een brandlucht of een lekker etensluchtje, hihi) zegt hij (al “snuffelend” met zijn neusje): “Ruik eens!”
“Wat ruik je dan Steef?”
“De bloemetjes! Mam, ik ruik de bloemetjes!!”
Om op te vreten toch?
Groetjes, mamma van Stephan