Daar zaten we dan vol goede moed. Een trotse mama en een 6 maanden oude dwerg half hangend in zijn nog ietwat te grote kinderstoel. Mijn kleine kabouter had tot zover al zoveel bereikt, zoveel overwonnen.
Van buikkrampjes tot eerste groente en fruithapjes, hier en daar weliswaar met zeer amuserende gezichtsuitdrukkingen en een huiltje ter protest, maar hij at nu toch wel mooi een heel groenteprakje en een gepureerd stuk fruit, ELKE DAG. Trotser kan een moeder niet zijn! Hoogtijd voor de volgende stap zo dacht moeders…En vandaag was hij aangebroken, de eerste “ik ben pas 6 maanden maar ga nu al brood eten, ook al mag ik nog een maandje wachten dag”. Ik was als moeders immers zo vol vertrouwen dat brood eten nu inmiddels voor mijn dwerg toch wel ‘‘peanuts’’ zou zijn. Goed voorbereid schoof ik aan en schotelde meneer een bord voor met ieniemienie stukkies brood.
Uiterraard geheel ontdaan van verraderlijke korst en gedrenkt in een heerlijke friso 2 voeding. Om t lekker weg te laten glijden . K had er van tevoren nog net niet aan gesnufd zoals je dat met wijn doet.
Slab om en aanprikken die hap. Vol enthousiasme in een open mondje geschoven. Wat toen volgde is met geen toetsenbord te beschrijven. Helaas ben ik in al mijn verbazing en verslagenheid vergeten het vast te leggen. Het gezicht van dwerg vertoonde sporen van zowel verukking als walging als wosteling, ongenoegen en hier en daar een glimlach omdat moeders haar uiterste best deed enthousiast te zijn.Na enkele seconden en een hele boel rare tongbewegingen kwam het zo goed en mooi voorbereide stuk voedsel er met dezelfde vaart weer uit als het er in ging. Ik zag m denken '‘wat flikt ze me nou toch weer, me eerst lekker maken met een uitbundig en enthousiast oooooo en mmmmm en vervolgens me martelen met een heel stuk niet te beschrijven iets in mijn mond?"Houdt ze nog wel van me?
Wat moest hij daar nou toch weer mee? Onverhoopt deed hij bij elke volgende hap pogingen tot kauwen, maar steeds opnieuw kwamen de hompen bijna met tong en al naar buiten…tot…dat ene moment…dat ene moment…stilte…een gesloten mondje…
Een krachtige kauwbeweging, ik op het puntje van mijn stoel en als aan de grond genageld…zou het dan ?..ik durfde niet te vroeg te juigen…
En ja hoor daar kwam hij dan die lang verwachte slik…
…een rood hoofd…kokbewegingen…uitpuilende kijkers
en met een hele grote gote golf de gehele maaginhoud van dwerg met een plens op de grond, stoel en weet ik waar niet allemaal.
Nou zeg…werkelijk als een donderslag bij heldere hemel…
Ik was met stomheid geslagen…Daar zat ik dan met mijn "mijn kind kan dat allang hoofd’'
Godzijdank weten die ukkies non-verbaal, ehh nou ja deze keer zeer verbaal duidelijk te maken waar zewel en niet aan toe zijn…
Die gekke moeders ook…je zou d’r maar zo een hebben!
Respect voor de dwerg die wederom een veldslag overleefde.
T lijkt potverdorie the lord of the rings wel …
Gewijzigd door - henriekah op 14 Jan 2010 19:33:34
Gewijzigd door - henriekah op 14 Jan 2010 19:34:27
