Gisteravond kreeg ons manneke een koortsstuip, dat is schrikken zeg!
Ik hoorde een heel raar benauwt geluid door de babyfoon dus ben gelukkig meteen gaan kijken. Lag Jasper met zijn gezichtje in het matras heel vreemd adem te halen en te kermen. Toen ik hem omdraaide zag ik wit slijm/schuim rond z’n neusje. Gelukkig had ik hier op ikke ben al eens iets gelezen over een koortsstuip, dus ik wist vrijwel meteen wat er aan de hand was, maar toch…
Hij had z’n ogen wijd open en staarde maar wat voor zich uit, en hij was onophoudelijk aan het kreunen, zo zielig! Hij reageerde niet op mijn roepen, alleen toen ik echt wat harder een kreet gaf zag ik hem een beetje schrikken, dus ergens drong ik gelukkig nog tot hem door. Meteen de thermometer gepakt, en ja hoor, 40.4. Ik wist wel dat een koortsstuip redelijk onschuldig is, maar geen idee hoe lang deze toestand mocht duren, dus toch de huisartsenpost gebeld. Gelukkig werden we heel serieus genomen en vonden ze het beter dat we toch even met Jasper kwamen. Dus wij tegen half 11 s’avonds nog op pad.
In de auto begon ie alweer rustiger te ademen, en toen we het ziekenhuis in liepen, deed die schat z’n koppie omhoog en nog half slapend wees ie met z’n vingertje naar een klok “da” zei hij. Pffff gelukkig dacht ik, hij is er weer! De arts heeft hem even onderzocht, maar alles wat ze verder zag was goed gelukkig. Kreeg het advies om hem wel een nachtje bij ons op de kamer te laten slapen, maar dat bleek nog niet zo makkelijk dus uiteindelijk belandde ik op het matrasje van het campingbedje bij hem op de grond in zijn slaapkamertje…
Vandaag ging het wel weer, hij was wel heel erg moe en bleef de hele dag koorts houden rond de 39. Toch was ie ook wel vrolijk tussendoor. Mijn moeder kon gelukkig even op hem passen, want ik wilde hem zo echt niet naar de dagopvang brengen. Vanavond was opnieuw een drama, een enorme dunne luier tot aan z’n nek zo’n beetje, dus maar even snel in bad en vervolgens weer slapen. Maar steeds weer onrustig en huilen. Net weer, dus toch maar weer even kijken, bleek ie opnieuw tot z’n nek onder de poep te zitten. Dus papa snel het bed verschoont, ik snel m’n kleine mannetje gesopt, en nu ligt ie weer in bed maar zo te horen nog steeds niet tevreden, aan het woelen, af en toe wat huilkreten. Dit beloofd een lange nacht te worden! Voor mezelf niet eens zo erg, ben nog klaarwakker want lig nu op elk geluidje, maar voor Jasper, die krijgt zo flink wat slaap tekort.
Vreselijk zielig, hoop maar dat dit niet al te lang duurt en dat we nooit weer zo’n koortsstuip meemaken! Een ding weet ik zeker, doordat ik een soortgelijk verhaal hier heb gelezen wist ik precies wat er aan de hand was en kon ik gelukkig rustig blijven. Vandaar dat ik ook maar even mijn verhaal deel, naast dat het mij wel even oplucht help ik hier misschien ook weer iemand anders mee!
Liefs Carolien.
