Pff ik moet hier even wat van me afschrijven,
Afgelopen juli kwamen ik en twee van mijn vriendinnen erachter dat we zwanger zijn, hoe bizar is dat, alledrie tegelijk! Schelen maximaal 5 weken.
Mijn zwangerschap verloopt nu goed maar begon met HG, evenals mijn vorige zwangerschap maar dat duurde 9 maanden…
Bij vriendin L verloopt alles volgens plan maar ook bij vriendin M gaat het niet als gepland. Veel misselijk spugen en twee opnames. Daarnaast een infectie en wat andere nare dingen, tot de dag dat ze bloed verloor, wat er precies is gebeurt weet ik niet maar het kwam erop neer dat ze een miskraam had gehad.
Allemaal intense verdrietig natuurlijk. Het was wachten op de afspraak bij de gyn om te kijken of alles schoon was, daar bleek dat er een hartje klopte!? Het antwoord was dat ze zwanger was geweest van een tweeling en dat een kindje nu nog leefde, verdriet maakte plaats voor verbazing, blijdschap en onbegrip tegelijk.
Aantal weken verder volgt de 20 weken echo, alles bleek in orde voor zover ze konden zien! Ze verwachten een meisje!
Kinderkamer werd geverfd, meubeltjes namen hun plek in beslag en de kast hing al vol met kleding van enthousiaste opa’s en oma’s.
Tot afgelopen weekend, zaterdag kreeg ze buikkramp, verloor haar slijmprop en hoorde van de verloskundige dat ze al 4 cm ontsluiting had…
In het ziekenhuis vertelde ze meteen dat er weinig was dat ze konden doen.
En toen bleef het stil, niks zette echt door, dus er werd gekeken maar een mogelijkheid om te rekken tot 24 weken.
Ze werd overgeplaatst naar het LUMC en daar zou ze weeenremmers krijgen en uiteindelijk een bandje om haar baarmoedermond.
Maandag was het wachten op een plekje in de OK maar zover is het allemaal niet gekomen.
Haar vruchtwater brak en de bevalling begon.
Maandagavond om iets voor 23:00 werd hun mooie dochter Sarah geboren.
Zaterdag gaan ze haar begraven.
Het is zo oneerlijk hoe deze dingen kunnen gaan!
Hoop dit nooit mee te hoeven maken, zelfs vanaf de zijlijn is het hartverscheurend.