Kinderwens

#1

Kinderwens; mijn verhaal.

Hallo allemaal,

Dit is een verhaal voor iedereen die graag moeder wil worden.

 

Ik ben een vrouw van 26 jaren oud. September 2005 ben ik getrouwd met de allerliefste man van de hele wereld. Voordat wij gingen trouwen hadden we al een kinderwens. Mijn man is ook wat ouder dan ik en hij wilde sowieso heel graag vader worden.  Ik stopte met de pil, weg met die rommel in je lijf. Vanaf het eerste moment dat je onveilig gevreeën hebt denk je; oe jee wat als ik ineens zwanger zou worden. Geem probleem ik ben samen met de man waar ik van hou, alles is goed en laat maar komen. Maar nee.....

Nu zijn we ongeveer 19 maanden bezig ; oefenen zegt onze vriendenkring. ;-) Na 13 maanden oefenen wilde ik het weten. Kan het wel of niet. Daarom op naar je huisarts en vervolgens naar de gyneacoloog. Aardig mens trouwens daar ben ik heel blij om. Na twee weken spanning of mijn man vruchtbaar zou zijn kregen we goed nieuws. Bij hem zat alles goed. Na uitgebreid bloedonderzoek ontdekten ze bij mij een afwijking van mijn schildklier. Het werkt te traag. Hierdoor werkt mijn hormoonhoushouding niet optimaal. Tijdens een cyclusanalyse hebben ze ook een cyste ontdekt bij de eilijder, maar deze is vanzelf via de menstruatie weggegaan. Anders had ik geopereerd moeten worden. Dus vanaf nu maar vrijen op commando oftewel plannen wanneer het meest effectief is. Dit is absoluut niet bevordelijk voor je relatie maar ja je moet er wat voor over hebben. Helaas heeft dit tot nu toe ook geen effect. Nu gaan ze een baarmoeder- en eilijderfoto maken in het ziekenhuis. Ook moet ik nog naar de internist voor een onderzoek naar de werking van mijn schildklier. Dit is het laatste van het eerste traject wat je doormaakt met onderzoeken. Vervolgens moeten we alle resultaten afwachten voor de diagnose; de uitslag.

Nee dit alles had ik niet verwacht. Een jonge meid van 26? Dit overkomt toch alleen vrouwen die ouder zijn dan 35? Tenminste dat dacht ik. Elke keer als je ongesteld wordt, wordt je ermee geconfronteerd. En dan voel je ineens dingen die er niet zijn. Was ik vorige week niet misselijk.... zou het zo zijn???

Dit alles maakt je zeer onzeker. Mijn ouders roepen steeds dat ik er teveel mee bezig ben. Maar ja hoe stop je daarmee. Het zit in mijn hoofd en die gevoelens wil en kan ik niet onderdrukken.  De opmerking kinderen krijg je die neem je niet is absoluut waar! Ik kan ook heel moeilijk met opmerkingen omgaan zoals: ik heb superzaad, ik hoef maar te knipogen en mijn vrouw is....Zelf denk ik gelukkig alles komt goed en we krijgen echt een kindje samen. Wanneer en hoe daar ben ik alleen niet meer zo zeker over.

Ik houd jullie op de hoogte!

Groeten ireen

 

#2

hallo ireen,

ik kan me voorstellen dat je dit vanm je af moet schrijven.

Ik vermoed dat iedereen hier wel kan begrijpen wat dat met je doet als die ene wens niet in vervulling gaat. Ik hoop dat het eerdaag raak is en ook jullie kunnen ervaren hoe het is als je wens in vervulling gaat.

Veel liefs van Miranda.

#3

hallo ireen,

ik kan precies voelen, hoe jij je voelt. Wij hebben nl in hetzelfde schuitje gezeten, wij zijn ook helemaal door de mallemolen gegaan. Iedere keer die onzekerheid, op commanda vrijen en dan weer naar de gynacoloog voor onderzoeken en dan de mensen in je omgeving die zeggen, ach het komt wel vanzelf, dan ga je door het lint, want je weet gewoon dat dit niet lukt, vele mensen willen dit niet begrijpen. de mensen zeiden dan och jullie zullen wel niet genoeg vrijen, doe het wat vaker dan lukt het wel, ik werd daar altijd zo kwaad om dat ik een antwoord klaar had, maar ik had er op een geven moment geen kracht meer voor. we waren nu al dikke 2 jaar aan het dokteren, toen ze met het verlossende woord kwamen, jullie komen op de wachtlijst voor ivf-icsi, we waren op dat moment de gelukkigste mensen op aarde, want er bestond nog steeds een kans om zwanger te worden, maar dat het zo ingrijpend zou zijn heb ik een beetje onderschat, maar dankzij het ivf-team van het azm maastricht is het allemaal goed gekomen. Onze relatie heeft er ook veel onder geleden omdat mijn lieve man zich zo schuldig voelde wat ik allemaal moest doorstaan met de onderzoeken maar ik zei altijd dat we het samen moesten doen en we hebben heel veel gepraat, onze relatie is er nog beter uitgekomen dan dat deze al was. We zijn begonnen met ivf, eerst medicijnen nemen en spuiten, dit was geen pretje maar na een 1 jaar begon de 1ste poging en ja hoor, we waren zwanger, ondertussen hebben we een hele lieve dochter van alweer 2 jaar, maar ik kan er nog steeds niet bij dat mensen zo qrue reageren en vol onbegrip als iemand er zo hard aan moet trekken om zwanger te worden. Ik wens jullie heel veel succes, en praat goed met elkaar, door deze moeilijke tijd moet je heen, maar zoals je ziet er is altijd een grote kans, dus geef de moed niet op en praat ook veel met de dokter dit helpt ook en vermijd vrienden en kennissen die je niet ondersteunen, want jullie hebben nu alle steun van de wereld nodig.

je moet weten dat je er niet alleen voorstaat, veel liefs.