Kind wil niet veel van moeder weten

#1

Hallo,

Ik ben nieuw hier op het forum. Ik heb me aangemeld omdat ik met een probleem zit omtrend mijn zoontje van 18 maanden en ik niet weet hoe ik daar mee om moet gaan; hij wilt namelijk niet veel van me weten!
Zowiezo is het een vrij druk mannetje die altijd op onderzoek uit is, echt knuffelig is hij niet.

Wat mij pijn doet, is zodra ik thuis kom van mijn werk, hij regelmatig met zijn hoofd op de grond begint te bonken en niks van me wilt weten.Tegenwoordig negeer ik hem als ik thuis kom en begroet ik eerst de hond. Sinds ik dat doe, is het bonken minder geworden maar hij blijft protesteren als ik hem op wil tillen voor een kusje.

Daarnaast trekt hij heel erg naar mijn moeder toe, die 2 dagen oppast. Die twee zijn 4 handen op 1 buik, en hoewel ik het natuurlijk heel leuk vind dat ze zo’n goede band hebben, doet het mij ook wel zeer. Ik had het moederschap niet op deze manier verwacht, ik had verwacht dat ik ook een goede band met mijn zoontje zou hebben.
Afgelopen week hadden wij verjaardag en had mijn moeder een baby van een vriendin van mij vast, waarop mijn zoontje jaloers werd en begon te jammeren. Terwijl toen ik de baby vast had, hij het allemaal prima vond en niet op of om keek.

Verder wilt hij altijd bij oma zitten en door oma overgenomen worden of opgepakt worden, ook dit doet me pijn, omdat ik dat ook zo graag zou willen.
Verhalen van kinderen die huilen als hun moeder weggaat of heel erg aan hun moeder hangen ken ik alleen van anderen.

Soms twijfel ik aan mezelf: ben ik zo’n slechte moeder? Wat doe ik verkeerd?
En als ik google kan ik ook niks vinden…voor mij weer een teken dat het lijkt alsof ik de enige ben die dit heeft.

Herkennen jullie dit misschien of hebben jullie tips voor mij?

#2

Wat moeilijk voor je meid. Ik moet je eerlijk zeggen, ik herken het niet maar wil wel met je mee denken. Allereerst geloof ik dat je een PRIMA moeder bent, dat je onzeker wordt door het gedrag van je zoontje kan ik me heel goed voorstellen. Je gaat erg twijfelen of je het goed doet. Ik denk dat je hartstikke goed je best probeert te doen.

Misschien verwend jouw moeder je zoontje enorm, niet zozeer gelijk op een negatieve manier maar krijgt hij elke minuut van de dag de volle aandacht. Door op schoot te nemen, te spelen, in de vorm van cadeautjes geven bv … terwijl als wij thuis zijn er ook andere zaken zijn als bv de huishouding en we het kindje ook even zelf laten spelen. Lijkt me niet verkeerd.

Met het hoofd bonken … persoonlijk zou ik hem juist niet negeren omdat ik denk dat hij iets met dit bonken bedoeld. Mijn dochtertje kon op die leeftijd nog echt niet zeggen wat ze wilde en ook nu laat ze vaak minder leuke signalen zien terwijl als ik haar troost dit veel beter werkt als negeren of straffen dmv stem of in de hoek zetten.

Ik moet even abrupt dit verhaal be-eindigen want mijn kleine dame roept me vanuit haar bed! Waarschijnlijk wilt ze ECHT NIET slapen!

Groetjes Esther

#3

Ik herken het wel, maar het is hier echt een fase geweest. Hoe meer ik ging trekken aan Erik, hoe meer hij naar papa trok. Dus probeer het los te laten en hem te laten komen als hij het wil. Hoe meer jij trekt, hoe meer die hakken in het zand gaan. Het is tenslotte een peuterpuber in wording, hè. Sterkte!

Groetjes,
M

Lilypie Fourth Birthday tickers

#4

I herken het (nog) niet, maar ik snap dat je dit echt niet leuk vindt. Je moet het je alleen niet persoonlijk aantrekken, hoor! Ik denk dat oma iets meer afstand moet gaan nemen. Dus ook af en toe straf geven en niet altijd aandacht voor hem hebben. Dus even goed met oma praten hierover dus. Ik ga ervan uit dat zij ook wil dat je zoontje meer naar jou gaat trekken.

Colin heeft trouwens wel een tijdje niks van de oma’s moeten weten. Die wilden namelijk altijd knuffelen en kussen en zochten hem iedere keer op. Nu gaat hij ook met de oma’s knuffelen en op schoot uit zichzelf terwijl hij dat eerst alleen bij de opa’s deed. Ik denk dus ook dat het een fase is. Maar ik zou wel met oma praten!

22-12-2009 colin geboren

#5

Lijkt mij ook helemaal niet leuk!
Ik denk ook dat het een fase is (zelf heb ik dit nooit gehad)

Mijn dochter is echt mama’s kindje, (ik kan nog geen minuut uit beeld verdwijnen wat soms ook wel beetje vervelend word) als ik bv haar na peuterspeelzaal breng is het een half uur huilen omdat ik weg ben.
En ze wil de heledag bij mama op schoot zitten.

En een slechte moeder ben je niet meid!!
Het zal allemaal echt goed komen

Liefs xxx

Xandra

#6

Ik denk ook zeker niet dat je een slechte moeder bent. Maar ik geloof wel dat ik even met oma zou praten. Ik weet niet of oma dezelfde regels hanteert maar ik zou wel willen weten wat ze zoal doet. Ik bedoel met 2 dagen oppassen heeft oma ook een opvoedende taak en niet alleen verwennen (ze is niet eventjes op bezoek). Ik zou ook idd zodra jij weer thuis bent dat jij ook weer de taken doet, luier verschonen, eten geven etc. etc. en niet meer oma. Maar wellicht gebeurt dat al. Persoonlijk zou ik het niet op prijs stellen als een van de oma’s taken gaat overnemen terwijl ik er gewoon ben. Het is per slot van rekening jou kind. Maar goed, ik zou dus goede afspraken maken met oma. Succes.

Lilypie - Personal pictureLilypie First Birthday tickers

#7

He, bekend verhaal!

Hier was het alleen dat papa alles is, en mama “er niet was”.
en soms was het opeens andersom.

Het is een fase, gaat weer over, en voor jou is de beste manier
om er mee om te gaan: lekker negeren, laat hem maar in z’n sop gaarkoken…
jouw tijd komt wel weer.

Zie het zo: het geeft jou tijd om even wat voor jezelf te doen!

Echt: het gaat weer over. (maar het duurt wel een poosje…)

M.

#8

Hier ook heel herkenbaar. Als ik alleen met haar ben niet zo erg hoor, maar toch merk ik dat ze het bij anderen soms beter naar haar zin heeft dan thuis en dat komt denk ik omdat ze daar continu de volle aandacht krijgt en er alleen maar de hele dag ge-entertaind wordt. Tja, thuis is het idd niet alleen maar lol en 100% aandacht en moeten er ook andere dingen gebeuren en natuurlijk vindt een kind dat minder leuk dan de hele dag spelen/fietsen/kabouters kijken etc etc etc. En ook hier ook een oma die mijn dochter door en door verwent als ze daar is ( een dag in de week) en waar ze 24/7 de volle 100% aandacht krijgt en waar er stad en land met dat kind wordt afgesjouwd om het maar naar de zin te maken. Waar ik me ook zo ontzettend aan kan storen is dat ze mij steeds in de reden valt als ik wat tegen mijn dochter zeg of mij steeds napraat. Dan zeg ik bijvoorbeeld: Hey Y, mama is er weer. (aandacht van dochter gaat naar mij) maar dan roept mijn moeder eroverheen: Ja Y, mama is er weer. (aandacht weer kwijt en kind kruipt weer naar oma, grrrrr) Dan vraag ik aan mijn dochter of ze het leuk heeft gehad en mijn moeder antwoord direct voor haar: ja he Y, je hebt het heel leuk gehad, weer aandacht kwijt etc etc. Dan denk ik: Mens, je lijkt wel een papagaai! Of als ze bijvoorbeeld iets doet wat niet mag en ik daarmee aan het dealen ben, dan komt oma zich er ook mee bemoeien, weer grr… Of nog erger. Dan gaan we naar huis. Til ik haar op en sputtert ze tegen (ook mijn dochter is liever bij oma soms dan bij mama) en ipv dat ze dan zou zeggen: nu ga je weer lekker met mama naar huis, nee, dan zegt ze ook nog: aaaaaaah, kom maar bij oma! En dan pakt ze haar uit mijn armen en knuffelt haar, alsof het iets heel ergs is om mee naar huis te gaan. Nu is mijn moeder niet iemand die ’ kritiek’ dan handelen zeg maar en aangezien de situatie hier voor ons al moeilijk genoeg is op het moment heb ik geen zin om de confrontatie aan te gaan, maar ooooooh, ik kan haar wel nekken soms! haha , maargoed, kan het bij jou dus ook niet zo zijn dat idd de oma even een stapje terug moet doen om jou de kans te geven wat meer moeder te zijn?

mama1980

Gewijzigd door - mama1980 op 09 Jun 2011 23:47:49

#9

Ik herken het niet zo, dus ik kan je helaas geen tips geven, mijn dochter heeft wel een tijdje gehad dat ze iets meer naar de nanny toetrok, maar zo erg als jij het beschrijft herken ik het niet. Ik heb helaas ook geen tips, maar ik wil je wel onzettend succes wensen, want ik kan me voorstellen dat het iets heel moeilijks is.


#10

Neem jezelf niets kwalijk, want als een mama wanhopig is gaat ze vanalles proberen om het goed te laten komen, maar soms is een anders iets proberen niet de goede keuze, ik zal het ook even uitleggen wat ik hiermee bedoel, maar nogmaals verwijt jezelf niet dat je een slechte moeder bent, dat is onzin! je weet gewoon even niet meer hoe nu verder en dat is helemaal niet erg!

Ik herken het wel maar niet bij mezelf maar meer bij papa, Rico is altijd een mama’s kindje geweest en voordat hij 2 jaar werd was het ook zo: wij (rico en ik) kwamen thuis van opa en oma, Rico begroette papa niet maar de hond wel.
papa vond dat ook erg vervelend en voelde zich natuurlijk ook zovan: wat doe ik fout.
maar dat ligt natuurlijk niet aan hem, het zijn van die fases waar elk kind doorheen gaat.
allereerst: begroet NOOIT eerst de hond. die tip heb ik van vele honden cursus begeleiders gekregen. Waarom dit is: omdat de hond zich dan op de eerste plaats voelt staan en dit kan wel eens tegen je kind gaan werken (Dan bedoel ik de hond-kind relatie snapje me?)
Probeer het als grapje op te nemen. deze tip kreeg ik hier toen rico mij ineens geen nachtkus meer wilde geven. Ooohh wil jij mama geen kus geven? dan kom ik jou pakken! en dan lachen en gek doen.
nu krijg ik gewoon mijn kusje weer hoor! de hond komt TEN ALLE TIJDEN!!! Op de laatste plaats in huis! Want als je kind dadelijk bijdraait en jij je kind eerst begroet ga je een jaloerse hond krijgen met (waarschijnlijk) alle gevolgen van dien.
daarbij geef jij hiermee een signaal af naar je kind dat je de hond belangrijker vind. (ook al vind je dat niet, een kind pikt je signaal toch anders op!) ga zoveel mogelijk leuke dingen met je kind doen.
Ik herken het heel erg van dat drukke en niet knuffelige. dat had rico ook en sinds een paar maanden is hij wat meer knuffelig geworden. voor die tijd vroeg ik mij ook regelmatig af: doe ik wat fout? waarom knuffelt hij nooit. en ALS hij dat doet alleen onder zijn voorwaarde…
dit zijn echt fases en dat komt wel goed, maar echt nogmaals; ga je niet anders opstellen tegenover je kindje, om de hond eerst te begroeten of afstand te nemen in de hoop dat je kind dan naar jouw toekomt, dit gaat averechts werken. ik snap dat je uit je wanhoop vanalles probeerd maar laat het komen zoals het komt meid! meer kun je niet doen. en laat zeker aan je kind niet merken dat jij dit zo erg vind, want je kind zit nu ook in een “sprong” (weet niet of je daarmee bekend bent?) en dit is een voorbereiding (met de leeftijd die je kind nu heeft) op de peuterpuberteit dus UITPROBEREN.
echt het komt goed!

Gewijzigd door - MamavanRico op 10 Jun 2011 08:08:17

#11

Hier heeft de oudste geen voorkeur ze vind ons beide wel leuk
Hier is de kleine meid een andermansvriend iedereen is leuk
Achter iedereen aan lopen
Toen ze jonger was ook

Maar ik merk wel dat de kleine man wel een voorkeur begin te krijgen
Tot nu toe wilt hij mij alleen nog een mamskindje miss ook wel omdat ik de melkkoe
Ben.

Maar je bent geen slechte moeder veel sterkte komt wel goed

Groetjes

#12

Hoi Sune,

Ook ik ben sinds vandaag nieuw op het forum. En je raadt al waarom: ik heb ongeveer hetzelfde probleem als jij! Het komt dus vaker voor dat kinderen niets van hun ouders willen weten! En ook ik ben er heel verdrietig over en langzamerhand ten einde raad… Ik heb een tweeling (jongetje en meisje) van ruim 9 maanden. Sinds ongeveer de 5e maand valt het me op dat mijn dochtertje vrijwel niets van me wil weten. Alleen als ik op mijn kop ga staan, een scheet laat en gekke bekken trek, lacht ze even. Anders nooit. Ze kijkt me ook letterlijk niet aan. Ontwijkt mijn blik, duwt me weg of nergeert me totaal. Terwijl ik de hoofdverzorger ben en dus relatief veel tijd met haar en haar broertje doorbreng.

Op papa is ze wel dol, evenals iedereen die naar haar kijkt en lacht, ook al zijn het volslagen vreemden. Als ik haar na een dag werken op de creche kom halen, bekijkt ze me niet. Zelfs de crecheleiding en het consultatiebureau valt het intussen op… Dieptepunt was dat ze laatst voor me wegdook toen ze bij een leidster op de arm zat toen ik haar kwam halen. Ik schaamde me want het is net of je je kindje verwaarloost ofzo!

Met mijn zoontje gaat het gelukkig wel prima, hij lacht zodra hij me ziet en is wel blij als ik hem knuffel en aandacht geef of kom halen. Overigens let ik er heel erg op dat ik mijn kids evenveel aandacht geef, dus dat kan het niet zijn denk ik. Maar intussen weet ik niet meer of ik mijn dochtertje uberhaupt wel aandacht moet geven want ze wordt er duidelijk niet blij van…

Ik snap dus heel goed wat je meemaakt en hoe je jezelf iedere dag afvraagt of je iets fout hebt gedaan en waarom het niet klikt met je eigen kindje… Bij mij gaan ze nu een “videohometraining” doen om te kijken of er iets aan de hand is. Initiatief van het consultatiebureau, daar gaat het vanuit en is gratis. Hopelijk levert dat wat op. Maar ook ik hoop dat anderen dit herkennen en eventueel een advies voor me hebben…Er is zo weinig te vinden op internet over kinderen die juist NIET bij hun moeder willen zijn!

Allemaal vast heel erg bedankt en Sune: heel veel sterkte! Laten we zorgen dat we i n ieder geval alle liefde blijven geven aan onze kleine boefjes, dan kunnen we ons zelf in ieder geval niets verwijten en hebben wij ons best gedaan!

#13

hier een heel klein beetje herkenbaar
Demi is al vanaf baby geen knuffelaar… bij het kusjes geven je wegduwen…
ook bij papa meer lachen als bij mij, ik heb er veel moeite mee gehad toen hij nog geen 1 jaar was. ik kon hem niet troosten (als hij gevallen was ofzo) steeds maar wegduwen.
Nu is hij 21 maanden en het gaat gelukkig steeds beter. nog steeds knuffelt hij niet graag maar soms krijg ik spontaan een kusje.
nog steeds als ik weg ga zegt hij gewoon “dag mama” en vind hij dat helemaal niet erg (heeft hij ook nooit gehad)
soms mis ik het aanhangkelijke zoals ik wel een zie bij andere moeders, lekker op schoot zitten, knuffelen… maar helaas (wie weet komt het nog)

toen ik je bericht las deed het me heel wat, omdat ik dit al erg vond/vind van Demi, laat staan hoe jouw kleine reageerd. ik hoop echt dat het allemaal goed komt…

#14

hoi

tja das vervelend,maar ik heb het omgekeerde.
hij loopt mij de hele dag achterna,ook erg vermoeiend hoor!
kan haast niks doen,maar negeer het soms gewoon,tja moet ook mijn werk kunnen doen.
dus ja wat nou vervelende is…?!
soms wou ik dat hij even niks van mij wilde weten haha.

ybruinenberg

#15

Hoi, ik ben ook nieuw hier. Ik was op zoek naar informatie over dit onderwerp en kwam hier terecht. Ik herken dit heel goed. Mijn dochter is nu 1 jaar en 10 maanden en wil vaak ook niets van mij weten. Wel als ik met haar samen ben, kunnen wel erg leuk spelen en hebben we het erg gezellig. Knuffelen en kusjes houdt ze niet van. In het algemeen niet hoor, ook niet met anderen. Ook mijn ouders passen 2 dagen op. Hier wil ze ook altijd naar oma. Erg moeilijk om steeds te zien. Als we thuis gaan avondeten wil ze soms ook niet dat ik haar hapjes geef maar wil ze perse alleen van papa hapjes eten.
Ook kan ik haar absoluut niet troosten. Dan wil ze ook alleen maar naar papa. Zeker als ze midden in nacht huilend wakker wordt. Dan lijkt ze soms zelfs bang voor me en wil ze me niet eens zien. Als ik haar dan toch probeer te troosten gaat ze steeds harder en huilen en probeert ze bij me weg te komen. Heel vreemd. 'sochtends als papa dan weer werken is is er weer niets meer aan de hand en is het weer leuk. Ik moet zeggen dat ik het er best moeilijk mee heb. Ik had ook het moeder zijn anders voorgesteld. Maar ik heb geen idee wat ik er aan kan doen en hoop maar dat het snel veranderd.
Vervelend dat andere moeders dit ook meemaken maar ook wel fijn om te weten dat je niet de enige bent en er hier over kan lezen. Verder nog iemand ideeen?
Wendy

#16
quote:
Hallo,

Ik ben nieuw hier op het forum. Ik heb me aangemeld omdat ik met een probleem zit omtrend mijn zoontje van 18 maanden en ik niet weet hoe ik daar mee om moet gaan; hij wilt namelijk niet veel van me weten!
Zowiezo is het een vrij druk mannetje die altijd op onderzoek uit is, echt knuffelig is hij niet.

Wat mij pijn doet, is zodra ik thuis kom van mijn werk, hij regelmatig met zijn hoofd op de grond begint te bonken en niks van me wilt weten.Tegenwoordig negeer ik hem als ik thuis kom en begroet ik eerst de hond. Sinds ik dat doe, is het bonken minder geworden maar hij blijft protesteren als ik hem op wil tillen voor een kusje.

Daarnaast trekt hij heel erg naar mijn moeder toe, die 2 dagen oppast. Die twee zijn 4 handen op 1 buik, en hoewel ik het natuurlijk heel leuk vind dat ze zo’n goede band hebben, doet het mij ook wel zeer. Ik had het moederschap niet op deze manier verwacht, ik had verwacht dat ik ook een goede band met mijn zoontje zou hebben.
Afgelopen week hadden wij verjaardag en had mijn moeder een baby van een vriendin van mij vast, waarop mijn zoontje jaloers werd en begon te jammeren. Terwijl toen ik de baby vast had, hij het allemaal prima vond en niet op of om keek.

Verder wilt hij altijd bij oma zitten en door oma overgenomen worden of opgepakt worden, ook dit doet me pijn, omdat ik dat ook zo graag zou willen.
Verhalen van kinderen die huilen als hun moeder weggaat of heel erg aan hun moeder hangen ken ik alleen van anderen.

Soms twijfel ik aan mezelf: ben ik zo’n slechte moeder? Wat doe ik verkeerd?
En als ik google kan ik ook niks vinden…voor mij weer een teken dat het lijkt alsof ik de enige ben die dit heeft.

Herkennen jullie dit misschien of hebben jullie tips voor mij?

#17
quote:
Hallo,

Ik ben nieuw hier op het forum. Ik heb me aangemeld omdat ik met een probleem zit omtrend mijn zoontje van 18 maanden en ik niet weet hoe ik daar mee om moet gaan; hij wilt namelijk niet veel van me weten!
Zowiezo is het een vrij druk mannetje die altijd op onderzoek uit is, echt knuffelig is hij niet.

Wat mij pijn doet, is zodra ik thuis kom van mijn werk, hij regelmatig met zijn hoofd op de grond begint te bonken en niks van me wilt weten.Tegenwoordig negeer ik hem als ik thuis kom en begroet ik eerst de hond. Sinds ik dat doe, is het bonken minder geworden maar hij blijft protesteren als ik hem op wil tillen voor een kusje.

Daarnaast trekt hij heel erg naar mijn moeder toe, die 2 dagen oppast. Die twee zijn 4 handen op 1 buik, en hoewel ik het natuurlijk heel leuk vind dat ze zo’n goede band hebben, doet het mij ook wel zeer. Ik had het moederschap niet op deze manier verwacht, ik had verwacht dat ik ook een goede band met mijn zoontje zou hebben.
Afgelopen week hadden wij verjaardag en had mijn moeder een baby van een vriendin van mij vast, waarop mijn zoontje jaloers werd en begon te jammeren. Terwijl toen ik de baby vast had, hij het allemaal prima vond en niet op of om keek.

Verder wilt hij altijd bij oma zitten en door oma overgenomen worden of opgepakt worden, ook dit doet me pijn, omdat ik dat ook zo graag zou willen.
Verhalen van kinderen die huilen als hun moeder weggaat of heel erg aan hun moeder hangen ken ik alleen van anderen.

Soms twijfel ik aan mezelf: ben ik zo’n slechte moeder? Wat doe ik verkeerd?
En als ik google kan ik ook niks vinden…voor mij weer een teken dat het lijkt alsof ik de enige ben die dit heeft.

Herkennen jullie dit misschien of hebben jullie tips voor mij?

#18

Hallo lieve moeders,

Misschien ben ik wat laat maar ook ik zit met hetzelfde probleem. Er is inderdaad bijna niks te vinden over kinderen die hun moeder negeren. Dus was ik heel blij niet de énige te zijn met dit probleem. Omdat jullie reacties al een jaar geleden zijn gepost wil ik zooooo graag weten hoe het nu is met jullie band samen? En of jullie tips hebben??? Over een paar dagen komt het consultatie bureau dn krijgen we video opname maar ik wil zo graag gerustgesteld worden enigszins. Hopelijk reageert nog iemand. Groetjes van een verdrietige moeder…

#19

Hallo lieve moeders,

Misschien ben ik wat laat maar ook ik zit met hetzelfde probleem. Er is inderdaad bijna niks te vinden over kinderen die hun moeder negeren. Dus was ik heel blij niet de énige te zijn met dit probleem. Omdat jullie reacties al een jaar geleden zijn gepost wil ik zooooo graag weten hoe het nu is met jullie band samen? En of jullie tips hebben??? Over een paar dagen komt het consultatie bureau dn krijgen we video opname maar ik wil zo graag gerustgesteld worden enigszins. Hopelijk reageert nog iemand. Groetjes van een verdrietige moeder…

#20

Lieve Jozefien,

Ik ben een moeder (twinmum) die destijds geschreven heeft omdat haar dochtertje niets van haar wilde weten. Ik heb videohometraining gehad via het consultatiebureau en wilde jou (en andere moeders die met hetzelfde zitten!) graag laten weten hoe het met ons verder is gegaan. Ik zou zeggen: houd moed want hier is alles totaal veranderd! Mijn kinderen zijn nu bijna 2 jaar, en sinds zeker een half jaar is mijn dochterje helemaal gek op me. Je leest het goed: ze wil niets anders meer dan mama, mama mama. Papa vindt ze ook nog steeds leuk en andere mensen ook, maar als ik bv op de creche ben en ik til haar op wijst ze op me en zegt trots: mama! Ook als ze snachts huilt wil ze naar mij en overdag is echt aan niets te merken dat het ooit anders was… Ik weet niet wat ik anders doe nu (volgens mij niets bijzonders en dus doe jij naar alle waarschijnlijkheid ook zeker niet fout!!) maar ze heeft nu een heel andere periode. Ik ben soms een beetje bang dat dit weer voorbij zal gaan want ik geniet er volop van nu ik zoeveel contact met haar heb. Maar ik wil er maar mee zeggen: mijn dochter bekéék me niet, lachte nooit naar me en nu is het precies andersom. Houdt de moed erin meid, het is kennelijk toch een periode en het kan totaal omslaan! Mijn tips zouden zijn, blijf haar knuffelen, wijs haar in ieder geval niet af, en geef haar echte aandacht. Dus kijk haar aan als je met haar praat en speel met haar (weet trouwens niet eens of je nou een zoontje of dochtertje hebt bedenk ik met net ). Ik reageerde ook altijd op haar als ze iets riep, ook al was dat vaak voor papa bedoeld. Zo leerde ze dat ze ook op mij kon vertrouwen. Doorzetten loont! Ik wens je het allerbeste en hoop dat je nog eens laat weten hoe het met jou en je kindje gaat! Het komt vast goed! Liefs Twinmum