Gisterenavond ben ik een hele tijd met Stephan in de weer geweest.
Het was namelijk zo dat ik hem opeens hoorde huilen.
Ik dacht minstens dat hij zich bezeerd had ofzo, want hij huilt echt NOOIT 's avonds!
Hij gaat altijd heel lief en zonder problemen slapen.
Maar, hij bleek zich dus geen pijn gedaan te hebben (gelukkig).
Toen ik vroeg waarom hij opeens zo moest huilen zei hij hikkend en snikkend dat er een VLIEG zat. Daar!! (met zijn vingertje naar het raam wijzend).
Het was dus zo’n doodgewone huis-tuin en keuken vlieg (zo noem ik ze altijd) maar hij was er echt DOODSBANG voor.
Eerst heb ik net gedaan alsof ik hem gepakt had (hand dicht) en gezegd dat ik de vlieg mee naar beneden nam. Hem weer toegedekt etc.
Eenmaal beneden hoor ik hem na 3 minuten wéér heel hard huilen.
Hij zag de vlieg weer.
Uiteindelijk, toen ik voor de derde keer naar boven ging omdat hij huilde, heeft mijn vriend de vlieg echt om zeep kunnen helpen (die was inmiddels wakker geworden, lag te slapen i.v.m. nachtdienst).
Stephan was alleen op dat moment al zo overstuur dat hij bij pappa in het grote bed wilde slapen.
Dat hebben we toen maar gedaan.
's avonds laat heb ik hem in zijn eigen bed terug gelegd.
Maar nu had hij het vanavond dus wéér!
Weer tranen met tuiten enn echt doodsbang omdat er een vliegje zat.
Hij wilde ook meteen weer bij pappa slapen.
HOE LOSSEN JULLIE DIE EXTREME ANGSTEN OP???
Ik wil hem nu niet steeds bij zijn vader in bed leggen (zolang die nachtdienst heeft, slaapt hij 's avonds regelmatig).
Ik ben namelijk bang dat Stephan dan nooit meer alleen durft te slapen.
Bovendien heeft mijn vriend binnenkort even geen nachtdiensten meer en hoeft hij 's avonds dus ook niet te slapen.
Gaat het hele verhaal dus niet op.
Ik ben erg benieuwd wat jullie doen.
Ik weet dat elk kind zo’n fase krijgt.
Dus ik weet wel dat het weer over gaat.
Maar wat doe je tot die tijd?
Groetjes, mamma van Stephan