Kerstballen, sneeuw en knuffels. Daar gaat het dit keer over.
Hoewel Sinterklaas en zijn metgezellen, de zakken met kadootjes nog niet heeft gebracht, “slechts” 2x schoentjes gevuld heeft, in ons huis, denken we toch al behoorlijk aan de Kerst. Ik draai kerstliedjes, als niemand thuis is. Nou ja, niemand is niet de waarheid, maar mijn kindertjes zitten er niet mee. De liedjes zijn niet van “Kling klokje klingeling” enzo, nee, het zijn echte leuke liedjes, waarvan ik vind, dat ze niet zo vreselijk kerstig zijn, dus mag het.
Nu vind niet iedereen dit. Mijn man vind het echt, op zijn zachtst gezegd, b-e-l-a-c-h-e-l-i-j-k en zelfs mijn 12 jaar oude nichtje, kan er maar niet over uit, dat zij zo´n rare tante heeft... Mijn vader is er duidelijk in: ik verpest het Sinterklaas sfeertje op die manier en ik doe précies wat de winkeliers willen. Onzin natuurlijk, want ik ben ook ontzettend Sinterklazerig bezig en snap ook niet dat er al weer kerstbomen (nep uiteraard) staan te fonkelen in sommige huizen. Ook al fiets ik dan toch maar een straatje om, zodat ik dat wel ff kan bekijken allemaal.
Het allerfijnste is toch wel, dat Veronica het ook heeft. Ook zij wacht met smart op die oude man, met lange witte baard, maar Kerstmis.. jaaaa dat is toch ook wel weer iets moois. Met kerstballen, die allemaal even mooi glinsteren en breekbaar zijn. De kerstshows worden met:"Ooohhhh mama, kijk eens! Coooollll, kom ´s mamaaa", bewonderd. Ja, ze zegt echt Cool. Lucas stopt zijn duim in zijn mond en zegt niets. Tot we weer buiten staan, zo vol van bewondering, van al dat moois, glinsterends, breekbaars, groens, roods, gouds en zilvers. Om nog maar te zwijgen van alle muziekjes en dansjes door elkaar. Je zou toch maar werken op zo´n afdeling; je bent gelijk voorgoed genezen van die "kerstafwijking". Gelukkig werk ik daar niet, zullen we maar zeggen.
Kerstmannen, daar doen we niet aan trouwens. De pakjes onder de boom (dankzij schoonfamilie overigens), worden echt door ons zelf gekocht. Maar tóch is er dan nog een sprookje voor Veronica. De SNEEUW. Als geen ander, gelooft zij in sneeuw met kerst. Dat ziet ze op plaatjes, boekjes en op tv. Dan gaat ze sleeën en schaatsen, zegt ze. En sneeuwballen maken. Zij en Lucas maken een kleine, papa en mama een grote, zei ze weer. Dit jaar moet er ook een knuffel komen. Een kerstberenknuffel wel te verstaan, want die zijn lief. Madam heeft berenknuffels in overvloed, maar het moet er zo eentje zijn, als uit het kerstverhaal. Dit moest mama even in een brief voor Sinterklaas schrijven of natuurlijk zelf kopen, voor onder de boom. Maar die knuffel, die moet komen hoor!! "Want die ligt zo lekker warm en is zo lief zacht...", hoe kun je dat nu weigeren? Dus komt er alsnog een zoektochtje naar de aller knuffeligste, zachtste, bruinste en aller liefste beer van de hele wereld.
En Lucas dan, vraag je je misschien af? Die krijgt de aller knuffeligste, zachtste, schattigste en allerliefste kusjes van ons, dáár is hij voorlopig nog wel tevreden mee!! Plus de 2 zakken met kadootjes voor ons allemaal, natuurlijk. Die de 2 zwarte Pieten volgende week komen brengen, samen met een bezoekje van hun zelf. Hebben ze ons al verklapt ;o)
Iedereen fijne pakjesavond toegewenst!!! En vóór de (voor Veronica te hopen) witte kerst van dit jaar, spreken we elkaar weer!
Monique