Hallo moeders!
Ik ben op zoek naar moeders die ook een keizersnee hebben gehad en misschien hun verhaal erover kwijt willen.
Mijn keizersnee was niet gepland. Ik ging naar het ziekenhuis 's avonds omdat mijn vliezen al 28 uur geleden gebroken waren en de weeen niet doorzette. Ik had wel weeen en een tijd lang waren ze om de 4, 5 minuten. De verloskundige zei dat ik contact moest opnemen met het ziekenhuis zodra de weeen kort na elkaar kwamen. Dus op dinsdagavond om 23:00u naar het VU gereden. Met de gedachte dat ik onze kleine schat morgen mee naar huis kon nemen. Het enige wat ik mee nam, was mijn ziekenhuistas voor mij en voor Pim en z’n maxi cosy.
In het ziekenhuis kreeg ik een slaapmiddel en om 08:00u 's ochtends werden mijn weeen opgeroepen. Dat is zo naar, ik kreeg geen kans om alle weeen op te vangen. Ze kwamen zo achterlijk snel achter elkaar. Om 13:00u had ik al volledige ontsluiting ( niet zo gek ). Toen kwamen de persweeen. 2 uur lang in de persweeen gelegen en op een gegeven moment zei de verloskundige dat ze het hoofdje kon zien en voelen. Ze zei; nog even een paar keer op je hardst persen, dan is je baby er! En mijn man was al de kleertjes aan het uitstallen op de aankleedkussen. Ik dacht, yes dadelijk is Pimmetje er en dan ben ik klaar. Dus na een paar keer nog alles gegeven te hebben dacht ik hij is er binnen 1 minuut! Maar alles ging mis. Pim schoot constant terug naar het geboortekanaal in. Toen werd de vacuumpomp erbij gehaald, maar dat lukte ook niet. Op een gegeven moment werd de gyneacoloog erbij gehaald en zij zei dat het niet ging lukken en dat ik onmiddelijk een keizersnee moest. Ik was op dat moment zo blij, het enige waar ik aan kon denken was verdoving! Ik was D O O D M O E. Dus ik werd van het infuus afgekoppeld en ik werd na de OK gereden. Binnen 5 minuten was ik in de OK en ineens was de ruimte vol met mensen. Ik moest op de brancard gaan zitten terwijl ik de ruggeprik kreeg. Dat was zo naar, zitten terwijl Pim helemaal ingedaald was en ik persweeen had. 5x Prikte ze verkeerd, maar toen het eindelijk geinjecteerd was, werkte het meteen. En ze begonnen ook meteen m’n buik open te snijden. Ik was nog bang dat ik het zou voelen, maar gelukkig was dat niet zo. Het enige wat ik “voelde” was het getrek aan me om Pim uit het geboortekanaal te lepelen ( echt waar ) en uit mijn buik te trekken. Mijn man werd er echt niet goed van en moest even de OK verlaten. Maar toen Pim uit mijn buik gehesen werd, hoorde ik iedereen zeggen, wat een joekel! Pim woog 4792 gram en was 56 cm lang. Ik heb 'm amper gezien of hij werd weggebracht. Ik werd dichtgenaaid en naar de uitslaapzaal gebracht. Daar mocht ik pas weg als de verdoving was uitgewerkt. Ik mocht Maarten en Pim niet zien. Jezus wat duurde dat lang! Elke keer kwamen ze met een pak ijs om te testen of ik al gevoel had. Het heeft 2 uur geduurd! Op een gegeven moment zei ik gewoon dat ik alweer gevoel had zodat ik naar mijn man en kind mocht. Wat was ik blij om hun te zien! Daarna heb ik 3 dagen morfine gekregen en dat heb ik op een gegeven moment geweigerd. Ik voelde er geen emoties door.
Nu gaat gelukkig alles goed en prima. Ik moet nu alleen knoerd hard werken aan m’n figuur. Ik was 30 kilo aangekomen. Gister een afspraak gehad bij een dietiste. De afvalrace is begonnen.
Ik denk dat mijn voordeel is geweest dat ik niet wist wat er allemaal gebeurde en wat een keizersnee precies inhoudt. In de OK vroeg ik aan de artsen of ik dadelijk even mocht douchen… ze lachte me gewoon uit. Pas op dag 3 mocht ik douchen, wat een hel was dat. Uit bed komen, wat een pijn! Als ik daar aan terug denk… pfff
Maar ik ben niet bang om opnieuw zwanger te worden. Ik heb mijn wonden schoongelikt…
