Wat lief al die berichtjes…
Vind het soms zo erg … maar geniet echt nog niet! Weet dat ik niet mag klagen en dat ik de wens vervuld heb zien worden die zovele hier vervuld willen zien worden. Maar … die vreselijke misselijkheid. Hele dagen / nachten… ik verlang soms naar een gewone dag… geen misselijkheid / geen overgeven / geen gevecht. Mijn man helpt me veel… maar voor een buitenstaander (iedereen die niet misselijk is) is het toch moeilijk om werkelijk te weten hoe erg het is. Ook die vermoeidheid ach die neem ik graag voor lief… maar voor Jurian is dat ook een gevecht. Hij wil spelen … mama kan haar ogen niet open houden… Gelukkig veel fam die me willen helpen en tja dan verwennen ze hem maar… ik kan er nu even niks aan doen. Hoop zo dat het nog beterder wordt…
Nu verplicht nachtdienst op mijn werk, maar het gaat niet. Denk dat ik zo naar huis wordt gestuurd… ben alleen maar naar toilet aan het rennen! We doen ons best maar werken staat nu echt even op nummer 2.
Lieve moeders/meiden… wat een klaagzang hé, sorry! Moet het sosm even kwijt…

