Ik wil graag even mijn verhaal kwijt vanaf dat ik erachter kwam dat ik in verwachting was, ik was toen 17 jaar.
Ik ben brenda en ik ben een jonge moeder van 19 jaar. Mijn dochter Charissa is geboren op 03-09-2005.
Het begon allemaal toen ik niet meer ongesteld werdt, die maand daarvoor was ik het ook niet helemaal zo als normaal dus dacht dat het aan de stress lag. Ik was toen nog geen 18. Ook hoopte ik dat eigenlijk, maar toen het zo een week te laat was besloten ik en me vriend rens een test te doen. De test was negatief dus dacht het zal wel vandaag of morgen komen. Een paar dagen later nog niks, dus weer een test gehaald en die was positief, dat was even schrikken. Ik heb eerst de hele tijd gehuild, en toen hebben we even gepraat en besloten om er voor te gaan. Een week later ben ik langs de huisarts gegaan en heb ik vertelt dat ik zwanger was, hij vroeg hoelang en ik zei dat ik het niet zou weten. Ook vertelde ik dat mijn ouders het nog niet wisten, dus dat hij dit niet mocht vertellen en hij zei dat ik het zo snel mogelijk moest vertellen. Ik werdt doorverwezen naar de verloskundige en naar het ziekenhuis voor een echo. Ik ging samen met mijn vriend om een echo dat was even schrikken ik was al 19 weken ik zat zo goed als op de helft. Toen ging er vanalles door me heen, me school me werk en hoe moesten we het aan onze ouders vertellen, en hoe zouden ze reageren.
Na 4 en een halve maand kwamen mijn ouders erachter via een tante ik was ook zo dom geweest had het aan iemand vertelt en voelde me erg rot. Mijn ouders waren niet echt boos maar meer teleurgesteld dat ik hun niet in vertrouwen had genomen. Toen zijn ouders nog die hebben we het pas vertelt na 5 en een halve maand. Die vonden het dom.
Toen moest alles geregeld worden, we woonden allebei nog thuis dus eerst urgentie aanvragen, dit ging niet echte gesmeerd, we hebben drie keer bezwaar aan moeten tekenen. Ondertussen was mijn moeder vanalles voor me aan het regelen de kraamzorg de bevalling in het ziekenhuis en natuurlijk spullen. Mijn broertje heeft een kleinere kamer genomen zodat ik meer ruimte had want het zag er naar uiot dat ik voorlopig daar zou moeten wonen met de baby. Toen we een comode een bedje en alle andere spullentjes hadden heb ik samen met mijn moeder heel de kamer opnieuw behangen en opgefleurd. Aan het einde van me zwangerschap hadden we alles voor de kleine en ook alle spullen voor ons huisje, alleen dat hadden we nog niet. Ik ging met zwangerschapsverlof 6 weken van te voren en heb lekker genoten van het getrappel. Ik was 19 auguatus uitgerekend. De weken gingen voorbij en we hadden 02-09-2005 een bruilofd van mijn zwager ik ging niet had een onderzoek in het ziekenhuis en ik had het gevoel dat het die dag ging gebeuren. Ik zei tegen rens dat hij wel moest gaan het was tenslotte de bruilofd van zijn broer en hij was de getuige. Als er wat was zou ik gelijk bellen zodat hij terug kon komen. De hele dag had ik wat buikpijn maar geen weeen. Ben s`avonds nog een rondje wezen rijden met me nicht en een vriendin, om 11 uur ben ik naar huis gegaan want ik was niet zo lekker. Om half twaalf ben in gaan slapen. Toen belde rens om half twee op dat hij onderweg was naar huis(dat had ik gevraagd), ik ben nog even in slaap gevallen en werdt om twee uur wakker van de buikpijn, het trok weer weg en ik wist het het zijn weeen. Toen ben ik het op gaan schrijven het was eerst ieder halfuur en vanaf half 4 begon het om de 5 a 7 minuten. Om half 6 heb ik mijn moeder wakker gemaakt en zijn we beneden gaan zitten rens was al thuis maar vond het nog geen tijd om te zeggen dat hij moest komen. Om half zeven kwamen ze echt iedere 3 minuten en heeft mijn moeder het ziekenhuis gebeld en ik rens om te zeggen dat hij moest komen. Om 7 uur waren we in het ziekenhuis, en had het erg zwaar moest steeds overgeven en om 11 uur hield ik het niet meer. Ik heb eeb ruggenprik gehad want had nog steeds maar 2 centimeter ontsluiting. Toen kon ik eindelijk even rusten. Om 2 uur had ik voledige ontsluiting dus hebben ze de ruggenprik uit laten werken. Om kwart voor 3 was het zo er ik mocht gaan persen. Om half 4 zagen ze dat het niet echt hielp en hebben ze me ingeknipt en met de vacum pomp mijn dochter charissa op de wereld gehaald. Eindelijk mijn mooie kindje in me armen met een hele bos haar.
De volgende dag mocht ik naar huis en heb ik eerst even geslapen, toen ik wakker werdt was er al heel veel visite, ik wilde maar twee mensen tegelijk want was erg zwak en moe. Zo ging de kraamtijd voorbij en de laaste dag kregen we een brief dat we urgentie kregen, me dag kon niet meer stuk. Drie dagen daarna kregen we weer een brief we hadden een huisje twee straten verderop van mijn ouders. Helemaal blij zijn we even wezen kijken. Op 2 november kregen we de sleutel en zijn we iedere dag tot laat wezen klussen, en eindelijk 27 december konden we op ons eigen plekje. Nu wonen we dus bijna een jaar samen en zijn we heel gelukkig.
Met mijn verhaal wil ik even tegen alle jonge moeders zeggen dat alles wel lukt en ook dat je het je ouders zo snel mogelijk moet vertellen. Ook wil ik graag contact met jonge moeders om verhalen uit te wisselen. Reacties zijn dus welkom.
Liefs brenda
en ga beginnen aan mijn verhaal op de site, als je wil kun je die dan daar lezen, heb me net pas aangemeld vandaar.