allereerst zal ik me eens voorstellen,
mijn naam is Danielle, ben 18 jaar en woon in Groningen.
gister een test gedaan en ik blijk zwanger te zijn.
ik ben me werkelijk kapot geschrokken…
mijn eerste dag van mijn laatste menstruatie was : 22 sept.
maar hoe moet ik uitrekenen hoever ik dan al ben?
ik was er nog helemaal niet mee bezig zwanger raken, ik wou mijn school afmaken die nog twee jaar duurt, en dan samen gaan wonen en dan rond mijn 25e eens kijken of de kinderwens werkelijkheid kon worden.
ik ben nu ruim 5 maanden samen met mijn vriend. (19)
toen ik het hem vertelde, was die er heel duidelijk over.
als jij zwanger bent zei hij en je wilt het houden ; dan gaan we ervoor.
met die reactie was ik heel erg blij.
het gevoel dat ik niet alleen sta.
want mijn wereldje staat nu best behoorlijk op zn kop.
samen in bed, ook samen hier voor gaan zo denk ik erover.
ik woon op mezelf, en hij nog bij zn vader. (19)
we gaan morgen zijn vader inlichten en van het weekend mijn ouders.
mijn moeder heeft altijd gezegt, als je zwanger raakt staan we er voor je.
maar nu het zover is… durf ik het niet goed te zeggen.
wel weet ik dat het goed komt, met steun van families maar ook van mijn vriend.
we staan met zn tweeen 100% achter deze zwangerschap.
ondanks dat we het wel eng vinden hoor!
want er moet zoveel worden geregeld, ik weet niet goed waar te beginnen.
maar we staan er niet alleen voor.
we willen gewoon dat ondanks onze leeftijd,
en het kort samen zijn.
zorgen dat ons kindje niets te kort komt.
dat we het kunnen bieden wat het nodig heeft en verdient…
ik moest dit even kwijt.
want ik moet nog tot zondag wachten met het vertellen aan mijn moeder.
nou ik ga kapot van de zenuwen.
ik hoop hier informatie te kunnen vragen/vinden
zodat ik me er langzaam maar zeker op kan voorbereiden
dat een kindje niet zomaar iets is…
en dat ondanks de angst ik misscchien niet de enige ben…
en dat wij met zn 3en ook wel op onze pootjes terechtkomen.
liefs,
Danielle
when nothing else matters











