Toen ik net bevallen was van Noa, wist ik zeker dat ik nog een kindje wilde. Mijn man daarentegen was zeker dat hij er géén meer wilde… Dat was dus een probleem. Maar na een tijdje had ik mij er bij neergelegd dat er geen kindje meer zou komen. Nu een dikke maand terug begon mijn man over z’n tattoo die hij wil laten zetten. Hij heeft rond z’n ene arm de naam Yentha laten zetten. En hij wil de naam Noa ook nog laten zetten. en dan zegt hij doodleuk ineens: En dan heb ik eronder nog plaats voor eventueel nog een naam
Ik tegen hem: hoezo, nog een naam? Je wilde toch geen kindje meer?
Hij: Ja, als we nog plaats hebben in huis, wil ik er toch ook nog eentje.
Echt, ik viel bijna van mijn stoel!!
Maar op m’n werk werk ik met bepaalde producten die schadelijk zijn. Als je wil zwanger worden, mag je minstens zes maanden vóór je begint te proberen, niet meer in contact komen met die producten. Dus nu moet ik nog wachten tot februari vooraleer ik mag beginnen proberen En ik heb echt waar géén geduld!
En in mijn omgeving zijn zooooooveel zwangere vrouwen momenteel, die me elke seconde eraan doen herinneren dat ik nog moet wachten Ik ben blij voor die vrouwen hoor, maar stiekem ook een beetje jaloers, dat zij al zwanger zijn.
Want wie weet duurt het na dit half jaar wachten, nóg eens een hele tijd vooraleer ik effectief zwanger geraak
Ben ook zo’n muts dat ik zelfs al namen bedacht heb voor zowel een jongen als meisje…
1 ding weet ik wel al zeker: het gaat het langste half jaar ooit worden!
