hey meiden! volgens het oei ik groei boek zit nell nu ferm in een sprong (11 maanden) maar doen of deden jullie dat ook met jullie kindje als het niet direct wou slepen het dan laten huilen? ik vind het zo hartverscheurend en mijn vriend zegt dat ik niet bij haar moet gaan als ze zo aan het brullen is dat ze van zichzelf wel in slaap zal valen, maar hij heeft wel gelijk ik weet dat wel omdat we dan later nog meer problemen kunnen hebben om haar te doen slapen, maar heeft dit alleen met die sprong te maken of komt het door iets anders (ze is niet ziek!) of is het gewoon “proberen” zoals mijn vriend zegt en hoe lang duurt dit dan voordat het weer “normaal” wordt en ze terug gewoon direct in slaap valt? sorry voor de aanval met vragen maar ben wat radeloos
Is dit nu gewoon een sprong
Hoi,
Dit is inderdaad proberen.
Kijken of je weer komt, en als je komt dan beginnen ze gelijk weer te lachen.
Niet aan toegeven.
In het begin deed ik dat ook naar boven gaan, en zodra ze mijn gezicht zag was het lachen geblazen.
Er was dus niks aan de hand.
Je hoort wel aan het huiltje wat het is. bv: huilen omdat de luier is volgepoept e.d.
Toen heb ik haar gewoon een poosje laten huilen.
Best lang eigenlijk, 3 kwartier.
Op een gegeven moment stopte het.
Toen ben ik gaan kijken en lag mevrouw heerlijk te slapen.
Elke avond werd er even gehuild en op een gegeven moment hield het op.
Ze wist toch wel dat we niet kwamen. Het was dus gewoon aandacht vragen.
Je hoeft het niet zo te doen.
Er zijn ook moeders/vaders die om de 5 of 10 min. naar boven gaan en dan een aai over de bol geven en kusje en weer weglopen.
Maar wij hadden geen zin om steeds naar boven te gaan.
Of je kan ook de deur op een kier laten en boven wat gaan rommelen.
Bijv. de badkamer schoonmaken en zachtjes wat zingen zodat ze jouw stem hoort.
Wordt je kindje ook rustig van en zal lekker gaan slapen.
Kijk maar wat jij het beste vindt.
Succes ermee!
Groetjes Lisan
Wij hadden dat ook met Madelief. Ik vond dat ook hartverscheurend.
Ze begon te huilen zodra ik wegliep en niet gewoon huilen, jeetje mina wat een gekrijs.
Wij woonden toen gelijkvloers met de woonkamer naast haar kamertje, Ik kon er niet tegen dat ze zo moest huilen. Wat ik deed was naast haar bedje zitten met mn rug naar haar toe, niets zeggen of aanraken maar gewoon er zijn. Wanneer ze dan tegen het slapen aan zat verplaatste ik mezelf richting de deur en bleef nog even zitten, als ze sliep liep ik weg.
Dit heeft ongeveer een week geduurd en toen was het goed.
In dit sprongetje krijgen kindjes steeds meer in de gaten dat ze een onderdeel van het geheel zijn. Wanneer je wegloopt snappen ze niet dat je een etage lager er nog wel bent, je bent voor hun verdwenen.
Je weet ook niet wat ze al begrijpen. Ik vertelde ook gewoon dat ik nog even bleef zitten en dat ik dan naar de woonkamer ging, Dat ik niet weg was en straks weer kwam kijken.
Wat wij rond die tijd ook invoerde was een echt slaapritueel. In bad, een flesje melk tijdens het afdrogen, tanden poetsen, boekje lezen en dan in bed altijd hetzelfde liedje zingen. Wanneer het ook maar een keer anders liep was het drama om in slaap te komen.
Hopelijk heb je er wat aan, want het drijft je echt tot wanhoop!
Vergeet niet dat het bij ons maar een weekje duurde voordat het ritme erin zat, das nog wel te overzien.
Groetjes,
Anne-Marie
[img]http://newtickers.bump-and-beyond.com/10/1056/105642.png">
dank voor de reactie, we hebben al enkele maanden een slaapritueel dat is het niet, maar ik denk ook dat nell van rust houdt om ich heen en met de feestdagen is dat niet steeds gelukt
Ik laat mijn kind nooit huilen hoor. Het is zijn enige manier om te laten weten aan ons of er wat is.
Ik wil niet confronterend of zoiets overkomen, maar ik vind het logisch dat als een kind 3 kwartier huilt, het dan van uitputting in slaap valt. Is dat een gevoel dat je wilt geven aan je kind? Ik huil, maar mama komt niet. De volgende keren zal ie korter gaan huilen, want dan weet ie dat mama toch niet komt. Dat gevoel wil ik mijn kind niet geven. Daarom ga ik er wel heen. En dat heeft er niet voor gezorgd dat hij mij nu in het ooitje neemt of mij zit te bespelen. Het heeft ervoor gezorgd dat hij weet dat ik er voor hem ben…
Sorry als dit een beetje hard overkomt, ik weet niet zo goed hoe ik het anders moet zeggen…
Groetjes Evelien
Natuurlijk wil je er voor je kind zijn Evelien. En als er echt iets is waarom je kind huilt, dan ga je er wel heen. Maar als je zeker weet dat er niks aan de hand is en ze telkens gaan lachen als je komt. Dan vind ik het logisch dat je er niet meer heen gaat. Dan hebben ze echt zoiets van haha ik ga lekker huilen, want papa en mama blijven toch wel lopen. Dus ja begrijp je opmerking wel. Maar als er echt niets is dan vind ik het niet nodig telkens heen en weer te gaan lopen. Want dan blijf je bezig.
Groetjes,
Sandra
