Eva is al een tijdje erg geïnteresseerd in het doen van ‘rollenspellen’. Zij verzint dan iets en ik moet dat meespelen. Ze zegt bv: ‘Ik ga naar de … (naam van haar groep bij het kdv) en jij zwaait mij uit, ja?’ En dan geeft ze instructies wat ik moet zeggen of moet doen: ‘Dan zeg jij…en dan moet jij huilen!’ Ik vind het niet erg om 1 of hooguit 2x zo’n spel te doen, aangezien het voor haar een manier lijkt om met situaties om te leren gaan (ze zegt dat ik moet huilen, omdat zij dat bv altijd doet), maar ik heb geen zin om dat spel 10x mee te spelen.
Afgelopen weekend wilde ze dat ik mijn zus was, dat papa haar oom was, dat Max haar neef was en dat zij haar nichtje was. Als ik haar riep, gaf ze geen antwoord. Dan zei ze: ‘Ik luister niet, want ik ben Eva niet. Ik heet (naam van haar nichtje)’. Als papa mij iets vroeg, verbeterde ze hem: ‘Mama heet geen Rainbow, die heet (naam van mijn zus)’. Ook nu geldt weer: 1 of 2x meedoen a la, maar ik werd er gek van! Ik weigerde haar constant anders te noemen.
Ik zeg tegen Eva dat ik best een keer mee wil doen met dat rollenspel, maar dat het ook een keer moet ophouden. Prima om een keer een gekke klant te spelen met winkeltje doen, dat vind ik echt samen spelen, maar zo’n naamswisseling of zo’n door haar opgezet rollenspel…bleeh. Ik zeg na een paar keer dan dat ik er geen zin meer in heb, dan wordt ze kwaad en zegt ze: ‘Nog één keer!’ Ik negeer haar dan of leid haar af.
Doen jullie kids dit ook en zo ja, hoe kap je dat af? Het is denk ik een manier van verwerken voor Eva en wat ik net al schreef, een manier om anders met dingen om te leren gaan, maar ik vind het gewoon verschrikkelijk irritant en papa ook!
Groetjes Rainbow
