Lieve mama met handen in het haar,
Ik reageer toch even, een beetje laat, omdat ik wel een dergelijk verhaal ken. Mijn lieve kleine neefje heeft meerdere keren in het ziekenhuis gelegen omdat hij niet wilde eten, ook op de leeftijd van jouw meisje. Hij heeft als ik me goed herinner ruim een jaar met een sonde rondgelopen/-kropen, omdat dat de enige manier was om te zorgen dat hij eten binnen kreeg. Want dna gooide ie er niet alles weer uit.
Al die tijd (voor, tijdens en na de sonde) heeft mijn zus ontzettend lopen tobben met milliliters melk, net als jij nu: 300 cc, 250 cc, hele lijsten hield ze bij. Om zo maar een beetje controle te krijgen over de situatie. Wat een drama was dat zeg, echt zielig.
Inmiddels is hij 4 en gaat het eigenlijk heel goed met hem. Nog steeds als hij ziek(-ig) is gooit hij al zijn eten eruit en weigert hij te eten,. Soms moet ie dan door uitdroging ook weer voor een of meerdere nachtjes het ziekenhuis in. Raar genoeg is mijn zus er inmiddels aan gewend. En over het algemeen eet hij tenminste, niet veel, maar hij eet.
En wat er aan de hand is? Niets fysieks, eerder iets psychisch. Hij heeft vroeger, op heel jonge leeftijd, rs-virus gehad, toen heeft ie veel moeten overgeven en was ie ook ernstig uitgedroogd. Ik denk dat hij toen moest kiezen tussen eten en ademen, en ja, dan kies je voor ademen. Daar heeft het wellicht iets mee te maken.
Ik wil maar zeggen: je bent niet alleen. Hopelijk vinden de artsen iets, want die onzekerheid is zo erg. Maar betere tijden gaan aanbreken, ooit, geloof me. Bij mijn zus was het echt heel zwaar, maar uiteindelijk gaat het nu weer veel beter en zijn ze heel gelukkig.
Heel veel sterkte.
