Euhm… ff denken… ik was toen 22 en Nikki was een half jaar toen ik voor het eerst geopereerd moest worden… Zal proberen te beschrijven hoe het ong verlopen is…
Tijdens mijn zwangerschap voelde ik een bobbel aan de voorkant van mijn hals, daar waar je slikt zeg maar, iets lager… maar ik was zwanger, dus volgens de huisarts zou ik opgezette klieren hebben, die veroorzaakt werden door de hormonen. Als ik een half jaar na de bevalling die bobbel nog had en hij was niet kleiner geworden, moest ik maar terugkomen. Dus, zo gezegd zo gedaan, verwijzing naar het ziekenhuis, echo en een punctie (heel pijnlijk op die plek)… Uit die onderzoeken kwam eigenlijk niks duidelijks, dus de rechterhelft van de schildklier (waar de bobbel dus op zat) zou verwijderd worden uit voorzorg en zou dan onderzocht worden in het lab. En omdat ze dus bij de punctie al niet gelijk iets eenduidigs hadden gevonden, ging ik er eigenlijk een beetje van uit dat het niks zou zijn…
Als je dan in die dokterskamer zit (ik was alleen, want mijn man was met Nikki in de auto gaan zitten, want zij wilde slapen en kon niet in slaap komen in de wachtkamer) en je krijgt het nieuws dat het een tumor was van bijna 5 cm doorsnee, dan moet je wel ff slikken… Ik werd doorgestuurd naar Rotterdam, omdat ze daar veel meer ervaring en specialisatie hadden in dit soort gevallen. Daar dus voor de 2e keer opgenomen geweest om de linkerhelft van de schildklier te laten verwijderen en enkele lymfeklieren aan de rechterkant, waar blijkbaar nog uitzaaiïngen zaten. Linkerhelft was gelukkig “schoon”… Vervolgens een radio-actief jodium kuur ondergaan in de Daniël den Hoed kliniek, ook in Rotterdam… “Gezellig” helemaal alleen in een kamertje en niemand die bij je mag; ook als je eenmaal weer thuis bent mag er niemand te dicht bij je vanwege de straling… Alles leek goed te gaan, totdat ik op controle ging en net voor Nikki’s eerste verjaardag de uitslag kreeg dat ik nog een keer onder het mes zou moeten, omdat er nog 1 aangetaste lymfeklier zat… 2 maanden later dus weer geopereerd, maar terwijl ik bij lig te komen op de verkoeverkamer, verschijnt er een chirurg aan mijn bed en vertelt dat we nog eens terug moeten, omdat hij het “verkeerde” eruit heeft gehaald. Helemaal verbaasd, maar nog niet in staat om antwoord te geven, knik ik maar van oke, het moet maar… Begrijpelijk dat er iets verkeerd is gegaan, neem ik hem niet kwalijk, alles is zo ieniemienie daar binnen… Heeft wel heel de dag geduurd voor ik uit die dubbele narcose kon komen, dus Chris was wel ongerust toen ze pas eind van de dag belden hoe het was gegaan (ik was immers de eerste die geopereerd werd 's ochtends vroeg)… Toen een maand later weer een radio-actief jodium kuur, en een scan, waaruit bleek dat ik nu “schoon” was. Eerst elke maand, toen 3 maandelijkse, halfjaarlijkse en jaarlijkse controles… Extra controles tijdens de zwangerschap van Lisa (omdat ik geen eigen schildklier meer heb, moest de medicatie goed aangepast worden, zodat haar schildklier goed zou groeien en ontwikkelen) en moeten bevallen in het ziekenhuis en een paar daagjes blijven… Maar goed, het is nu eind volgende maand 6 jaar weg, maar het blijft altijd wel in je achterhoofd spelen…
Het is iets langer geworden dan de bedoeling was, maar nu weten jullie my life story… (nou ja, eigenlijk maar een klein gedeelte, heb nog wel meer meegemaakt ![]()
)…
Grtz Von
