Evelien (20 maanden) is nooit makkelijk geweest. Als baby huilde ze veel en nog steeds komen de waterlanders makkelijk. Wat is het moederschap moeilijk en intensief en wat ga je verschrikkelijk aan jezelf twijfelen! Ik doe echt heel erg mijn best om haar gelukkig te maken, ik ben niet streng en geef haar regelmatig haar zin. Ik geef haar veel aandacht, mijn huishouden doe ik als ze slaapt of als haar vader thuis is. Nooit waar ze bij is, want dan is de aandacht niet voor haar en dan wordt ze heel onaangenaam. Ze hangt dan aan m’n been en wil steeds opgetild worden. Als ik dat wel eens negeer, wordt ze heel verdrietig. Ik negeer het dus niet en pak haar op. Met als gevolg dat de klus die ik aan het doen was, maar half af is, dus daarom begin ik er meestal maar helemaal niet aan. Ik probeer haar bezig te houden en verzin activiteiten. Niet makkelijk nu het weer niet echt aangenaam is. Toch maar even snel naar buiten, dat is goed voor haar (en voor mij ook trouwens). Maar ja, dan moeten de jas en schoenen aan… Goede reden voor verdriet, toch? Of effe boodschappen doen, maar ja, dan moet ze in het autostoeltje … Niet altijd leuk! 's Morgens in bad is een feest, maar dan moet ze er toch ook een keer uit … Huilen! En daarna moet mamma het bad nog opruimen en zichzelf aankleden … Nou, dan is het helemaal feest! Huilen tot overstuur aan toe. Ik loop enorm te stressen om snel klaar te zijn, maar het is nooit snel genoeg om het drama voor te zijn. Vanmorgen stond ik er ineens om te janken. En janken doe ik nooit! Ik ben moe en verdrietig en teleurgesteld in mezelf als moeder. Waarom lukt het me niet om haar gelukkig te maken? Waarom is ze het wel op het KDV en bij beide opa’s en oma’s? Ik heb uit een ander topic begrepen dat het een compliment is dat ze bij mij zichzelf durft te zijn, maar toch werkt die gedachte niet. Ik voel me juist slecht, en afgewezen in mijn goede bedoelingen en mijn liefde voor haar. Als ik dit van tevoren had geweten, was ik er echt niet aan begonnen. Ik ben gesloopt.
Ik weet het effe niet meer
Ik heb dit met damian ook gehad. Ik was het op een gegeven moment helemaal zat en heb hem een dag naar mijn moeder gebracht. Ik bleek damian teveel aandacht te geven en daar maakte hij misbruik van. Misschien doe jij dit ook.
Ik ken je dochter natuurlijk niet en jouw manier van opvoeden. Dus wat dat betreft lastig om dat in te schatten. Maar in je verhaal geef je aan dat je haar regelmatig haar zin geeft. In wat voor zin doe je dat? Eerst bijv. nee zeggen en dan toch toegeven? Als je dit doet dan zou ik meer grenzen gaan stellen en consequenter naar haar toe te zijn. Dus niet haar in alles haar zin geven, duidelijk aangeven wat wel en niet mag. Zodat ze weet waar ze aan toe is en dat er met mama niet te sollen valt. Want ik heb het idee dat ze weet hoe ze je in moet pakken en er daarom drama ingooit. Zit ze in bad, dan kun je haar als het bijna tijd is zeggen dat ze nog eventjes mag zitten en dat je haar er dan uit haalt. Dus voorbereiden op wat er komen gaat. En zo ook met aandacht. Je geeft aan dat je alles doet als zij slaapt. Probeer haar ook alleen te laten spelen door bijv. te zeggen ik ga nu even de keuken opruimen en als ik daar mee klaar ben dan ga ik weer even met je spelen. Zodat ze ook leert om zelf te spelen. Ook al wordt ze verdrietig, want ze weet dat ze toch wel opgepakt wordt als ik je verhaal zo lees.
Ik zou dus wat consequenter zijn, duidelijke grenzen aangeven, zodat ze weet waar ze aan toe is en je hier ook aan houden. Ook duidelijk vooraf vertellen wat jullie gaan doen. Dus ga je boodschappen doen dan zeg je we gaan nu boodschappen doen, dus dan gaan we je schoentjes aantrekken en de auto in. Ook al wil ze niet, laat haar blijken dat jij bepaald dat jullie wel gaan boodschappen doen zodat ze weet dat ze dit niet kan wijzigen door bijv. heel hard te huilen of verdrietig te worden.
Groetjes,
Sandra
Dat was ook mijn eerste gedachte wat in mij op kwam, dat ze er misbruik van maakt. anneer ze 20 maanden zijn kunnen ze dat namelijk echt wel, ze weet immers dat als ze hard genoeg huilt, genoeg drama maakt, ze die wel krijgt. Dus wordt haar gedrag steeds erger, jij wordt steeds gestresster met alle nare gevoelens die er bij komen.
Ze moet dus leren dat het soms mama tijd is (ongeacht wat je met die tijd wil doen, schooonmaken of iets voor jezelf) en dat het daarna Evelien tijd is.
Ik zou dus het volgende doen (hoe moeilijk dit zal zijn hoor!!)
ik zou het zachtjes op bouwen, met 1 klein karweitje per keer. Bv de afas, of even stofzuigen. Ik ozu tegen haar zeggen, mama moet even stofzuigen, als mama klaar is, dan gaat ze weer met Evelien spelen. En daarna ook stofzuigen en haar gedrag compleet negeren. Pas weer aandacht geven als je klaar bent. en dan op een positieve manier, door haar huilen te negeren. je zegt dan, zo ik ben klaar, nu gaan we wat leuks doen, en dan pak je speelgoed wat ze bv erg leuk vind om te doen, en het huilgedrag negeren.
Ook als je bv naar buiten wil en ze drama maakt van jas en schoenen aan doen. benoemen wat je gaat doen (naar buiten gaan) zeggen dat je de jas en schoenen aan doet, en haar huil gedrag compleet negeren, zodat ze door krijgt dat de manier waarop ze aandacht vraagt, niet werkt.
Na een paar dagen ga je bv twee taakjes doen voor in het huishouden, dus bv naast het stofzuigen, ook de afwas, en zo breid je het langzaam uit. En wanneer ze een keer lief aan het spelen is, zonder jou, eerst niks zeggen, pas als je het idee krijgt dat ze het alleen niet meer leuk vind, dan zeg jij: Goh evelien wat heb jij leuk gespeeld alleen!! Dat vind mama fijn!! Zal mama nu dan even mee spelen?
op die manier beloon je het positieve gedrag van Evelien.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt, het zal zeker niet makkelijk zijn in het begin, en de rust zal ver te zoeken zijn, maar doordat ze al 20 maanden dit gedrag vertoont, is het ook niet in 1 dag afgeleerd, en zal ze veel strijd geven om dat gedrag op te geven. Maar geoof me, het werkt
Mooie naam trouwens Evelien, mijn nichtje heet ook Evelien, die is echter net wat jonger dan jouw dochter!
liefs woezel
ik herken jeverhaal marleentje, ik zou het zelf geschreven kunnen hebben, ik wil alleen maar zeggen: ik weet hoe je je voelt. ik weet hoe moe en gesloopt je bent na een dag, en eigenlijk is een dag goed uitslapen ook veelste weinig.
de tip van sandra probeer ik ook altijd, zeggen dat ik dit moet doen en dat ik daarna weer met hem spelen, maar hij geeft me de kans niet want als ik niet naar m luister om hem bezig te houden, gaat ie gevaarlijke dingen uitvoeren… dus helaas…ik heb geen tips maar ik voel met je mee…
Helemaal eens met Sandra. En de misvatting denk ik: een kind dat huilt is niet ongelukkig per definitie. En een kind dat consequent benaderd wordt, wordt daar niet ongelukkig van. Sterker nog: kinderen gedijen het beste bij structuur en regels. Weten waar ze aan toe zijn = veiligheid en dat is voor kinderen heel fijn om te hebben (noodzaak).
Niet jezelf zo gek maken, je dochter moet leren dat de wereld niet alleen om haar draait. Daar heeft ze voor later alleen maar profijt van.
Groetjes,
M
“Ik zou graag de ideale moeder zijn, maar ik heb het te druk met het opvoeden van m’n kind”
Ik sluit me aan bij de andere tips. En mijn gevoel zegt ook dat ze er misbruik van maakt. En het klinkt hard maar als ze huilen gebruikt om aandacht of haar zin te krijgen huilt ze niet omdat ze verdrietig is of pijn heeft. En dan is het niet erg (qua gevoel wel) om haar te laten huilen. Maar zo krijgt ze wel het idee van oh dit helpt niet dus ik zal toch toe moeten geven. Ook al zal dit echt niet na 1 keer al zo zijn dus volhouden meid.
En ik kan uit eigen ervaring spreken dat het niet makkelijk is om vol te houden maar het is voor een goed doel.
huilen kun je eventueel nog wel negeren, maar wat is dan de tip als het om gevaarlijke stunts uitvoeren gaat? dat kun je niet negeren.
Jeetje meiden, wat een lieve en begripvolle reacties! Het is super om te lezen dat jullie het herkennen, dat alleen al geeft steun. Want soms denk je echt dat het aan jezelf ligt. Hoewel, ik lees al heel lang mee op dit forum, dus ik lees ook hoe andere moeders soms worstelen. En dan is het fijn om je situatie uit te kunnen leggen en de reacties van ‘lotgenoten’ te lezen.
Ik denk ook dat ik teveel mijn oren naar haar laat hangen, uit schuldgevoel, omdat ze vroeger zoveel huilde en ik haar dan vaak maar liet gaan. Dan wist ik het ook even niet meer. Ik geloof dat ik dat nu probeer te compenseren door juist veel aandacht te geven. Haar huilen snijt echt in m’n ziel. Iemand van het forum noemde het een wortelkanaalbehandeling waarbij al je zenuwen open liggen. Ik had het niet beter kunnen omschrijven! En dan doe je alles om het te stoppen. Dat werkt op de korte termijn goed, want dan is ze weer even tevreden, maar op de lange termijn houd je er denk ik een verwend kind aan over dat gewend is altijd haar zin te krijgen.
@Mellanie: heerlijk he, zo’n dag zonder kind! Evelien logeert heel af en toe bij opa en oma (waar ze kennelijk altijd heel lief is) en dan komen we echt even bij! Even de aandacht alleen voor elkaar!
@Sandra: ik geef al wel altijd duidelijk aan wat we gaan doen en ik leg veel uit. 's Avonds werkt dat uitstekend, als ze naar bed moet. Natuurlijk roept ze eerst altijd nee, maar na een paar minuten gaat de knop om in dat koppie en dan loopt ze zelf naar boven. Maar overdag gaat dat voorbereiden (nog?) wat minder goed. Inderdaad, we moeten sowieso wat consequenter zijn. Tegen al mijn principes in geef ik haar soms toch haar zin om van het gehuil af te zijn.
@Woezel: goed om te weten dat de nieuwe aanpak niet meteen zal werken. Inderdaad, het is eigenlijk al 20 maanden een ‘gewoonte’. Dat is vast niet in 1 dag afgeleerd! Bedankt voor je compliment over haar naam!
@Miss T: geweldig die opmerking over dat kinderen die huilen niet per definitie ongelukkig zijn, en andersom. Die ga ik heeel goed onthouden als het weer eens mis gaat! En lief dat je zegt dat ik waarschijnlijk een hele lieve moeder ben. Dat heeft nog nooit iemand gezegd. Ik krijg voor mijn gevoel alleen maar kritiek. Vooral de oma’s lijken het altijd beter te weten en beter te doen dan ik. Al komt die kritiek vaak harder aan dan 'ie bedoeld is, daar ben ik me van bewust.
@Mamma van Rico: jij hebt geen makkelijk mannetje, dat heb ik in de diverse topics wel gelezen. Hopelijk heb je ook wat aan mijn verhaal gehad. Laten we uitkijken naar de dag dat de kids naar school gaan. Tegen die tijd zijn ze ouder en waarschijnlijk dus ook wat makkelijker en bovendien krijgen wij dan weer een beetje meer tijd voor onszelf!
@Mriek: het is inderdaad waar, af en toe maak je jezelf door twijfels behoorlijk gek. Fijn dat je me daar op wijst. En Evelien heeft er ook niks aan dat ze later ontdekt dat de wereld niet om haar draait. Dat kan ze beter nu alvast een beetje leren, anders wordt de teleurstelling wel heel groot.
@Pranger7: we gaan zeker volhouden! Jouw ervaring is dat het werkt, dat sterkt ons weer op de momenten dat het lastig is!
Meiden, allemaal bedankt dat jullie de tijd hebben genomen om te reageren, te steunen en tips te geven. Ik heb er zeker wat aan gehad!
Liefs,
Marleen
Ik heb niet alles gelezen en het meeste is al gezegd. Maar heb alleen nog even een tip voor je wat betreft het uit bad gaan en aankleden.
Ik doet het zelf namelijk zo dat ik Sylvie in bad laat zitten en mezelf in de douche afdroog en mn ondergoed aan doe. Ik zet dan eerst de douche uit en ga me dan afdrogen. Hierdoor weet Sylvie dat de baddertijd voorbij is. Als ik zelf mn ondergoed aan heb dan haal ik Sylvie er uit en droog haar af op onze slaapkamer op ons grote bed. We hebben een traphekje. Die doe ik altijd dicht. Als zij aangekleed is, kleed ik mezelf verder aan en gaat zij gewoon rond lopen en spelen boven. Misschien een idee voor jou.
Groetjes Hanna, trotse mama van Sylvie en Amy
Ik herken het ook heel erg. idd heel vermoeiend, maar een vraagje aan jullie allemaal dan. Hoeveel aandacht geven jullie jullie kindjes dan? Ik vind dat dus ook moeilijk. Hoe vaak en hoe lang spelen ze alleen en hoe vaak en hoe lang spelen jullie mee? Misschien helemaal verkeerd van mij, maar ik vind het altijd zo sneu als ze zo alleen zit en ik zie dat ze zich verveelt. Ik bedoel, speelgoed genoeg, maar echt ergens mee spelen nee. behalve met de duplo, maar dan ook moet er iemand mee bouwen.
mama1980
'S ochtends als ik wakker word van Sylvie gaan we naar beneden en zet ik eerst een dvd aan van nijntje of woezel en pip. Kan ik even rustig wakker worden en haar broodje smeren. Als de dvd uit is gaat de tv uit. Dan ga ik even met haar spelen en als ik zelf geen zin meer heb ga ik achter de computer. Soms komt ze eerst bij me staan mopperen maar als ik het negeer gaat ze gewoon zelf lief spelen. Als ik klaar ben op de computer ga ik op de bank zitten en komt Sylvie weer bij me. Dan speel ik weer even met haar. (Haar gekookte eten opeten, kleuren, puzzelen, lezen of met de pop)
Meestal doe ik dan de was en dan speelt ze ook gewoon heel lief zelf of ze komt me ‘helpen’.
De vaatwasser uitruimen doen we altijd samen. Dat vind Sylvie echt heel leuk om te doen. Zij pakt alles er uit en geeft het aan mij
Sylvie slaapt gelukkig nog van 2 tot 4 dus dat is mijn/ons momentje. Dan gaat altijd de wii of de playstation aan en doen we een spelletje
De wii of playstation staat hier eigenlijk nooit aan als Sylvie beneden is behalve nu omdat mijn vriend niks kan (vanwege gebroken been door auto ongeluk) en de hele dag op de bank ligt. Hij speelt dus vooral spelletjes op de playstation dus die staat nu bijna de hele dag aan.
Als Sylvie 4 uur wakker word ga ik eerst weer met haar spelen. Voetballen vind ze op het moment ook helemaal geweldig. Dan ga ik om 5 uur eten koken en dan mag de tv weer even aan want dat is echt het mopperuurtje En als de tv aan staat dan is ze gewoon rustig
Na het eten speel ik ook weer even met haar en 7 uur gaat ze op bed.
Tussen dit alles door geef ik ook nog 4 keer per dag Amy een fles en daarna even wat aandacht Soms komt Sylvie naast me zitten naar Amy kijken en soms gaat ze gewoon spelen.
Maar ik moet toch zeggen, wij hebben echt 2 hele makkelijke kinderen, wij hebben wat dat betreft absoluut niks te klagen!
Groetjes Hanna, trotse mama van Sylvie en Amy