Ik zit er even helemaal doorheen. Het gaat langzaamaan de goede kant op allemaal. Mijn vriend helpt weer wat mee in huis, maar toch komt het meeste nog op mij neer. Vooral de zorg voor de kids doe ik bijna alleen.
Daar komt bij dat ik de laatste tijd zelf helemaal niet lekker in mijn vel zit. Mijn opa ligt sinds zondag in het ziekenhuis en gaat langzaam achteruit. Mijn moeder denkt dat het niet lang meer duurt. Hij is dan wel 87 en we kwamen er niet vaak, maar het blijft moeilijk.
Plus dat mn eigen vader nu ook weer depressief is… Dat is hij in het verleden een keer eerder geweest en nu is hij het weer. Wat is dat moeilijk zeg. We gaan er natuurlijk ook niet zo veel meer heen nu, want 2 depressieve mensen bij elkaar, die slepen elkaar alleen maar mee…
En als laatste hebben we wat gezeur met mn schoonouders… Laatst had ik al eens een topic over ze geopend, dat zijn moeder zo vaag en afstandelijk gaat doen als er wat is en niks zegt verder. Nu is dat ook het geval, alleen is het nog 10 keer zo erg als normaal. Nou daar hebben wij echt geen behoefte aan en we laten het dus maar even zo.
Wat nu dus wel betekent dat al mn steun eigenlijk weg is… Er is nu niemand op wie ik terug kan vallen. Normaal zouden de kids even uit logeren als ik het niet meer trek. Maar dat is nu dus niet meer aan de orde…
Mijn moeder wil graag oppassen, maar ik wil haar nu niet te veel vragen, want het is haar vader die gaat overlijden en zij zit elke dag met mijn depressieve vader…
Al met al komt het er dus op neer dat ik al mn energie kei en keihard nodig heb voor mezelf en mn gezinnetje.
Vandaar dat ik voorlopig even niet meer kom ikkebennen…
Groetjes
