Sylvie is een geweldig kind en helemaal niet moeilijk. Ze is bijna altijd vrolijk en speelt veel alleen.
Nou voel ik me sinds ik zwanger ben af en toe echt vreselijk… Natuurlijk zullen de hormonen meespelen en ik twijfel ook absoluut niet aan de 11 maanden sprong. En dat alles bij elkaar samen met wat ik vandaag de dag nog steeds te verduren heb met mn ouderlijk gezin… Het is allemaal niet makkelijk…
Er is geen ruzie ofzo hoor in mijn gezin, maar juist veel verdriet en pijn. Door iets wat in het verleden is gebeurd ligt ons gezin behoorlijk in de kreukels. Ik kan me er aardig groot onder houden maar als ik mijn ouders spreek en ze vertellen mij weer dat het zo slecht met ze gaat en met mijn broertje en zusje… Dan doet het mij echt veel pijn…
Dus die dingen spelen allemaal tegelijk en af en toe is mij dat gewoon echt te veel. Als ik dan een dag erg moe ben en Sylvie moppert erg veel, dan kan ik er helemaal niet tegen… Sylvie begint nu bijvoorbeeld ook met mopperen en slaan als ze haar zin niet krijgt. Als ze dat dan doet, kan ik daar zooooo slecht tegen. Terwijl ik normaal gesproken eindeloos geduld heb. En ik weet op het moment echt even niet goed hoe ik er mee om moet gaan…
Hoe zorg ik ervoor dat ik mijn gevoel los koppel van hoe ik met Sylvie om ga. Ik heb erg het gevoel alsof ik vaak onterecht boos op haar word… Als ze bijvoorbeeld in haar kinderstoel zit en ze moet wachten op haar eten. Dan gaat ze mopperen omdat het haar te lang duurt… Ik zeg dan Sylvie hou eens op (wel op normale toon) maar ze gaat dan alleen maar harder huilen… Maar ja als ik haar pak is ze in 1 keer stil, dus dan weet je ook dat het nep is… En dan denk ik wat moet ik dan doen… Hoe moet ik reageren als zij zo moppert…
En een heel goed voorbeeld: Zij krijgt 's ochtends pap en ik eet melk met bijv. chocopuffs. Als zij haar eten op heeft ga ik eten. Maar de laatste tijd wil ze steeds ook nog van mijn eten hebben en als ze dat dan niet krijgt gaat ze mopperen en aan me trekken en slaan. En ze houd dit gerust een uur vol want ze moet en zal haar zin krijgen… Hoe ga ik hier mee om???
Juist door al deze dingen bij elkaar had ik dus laatst een topic gemaakt over dat de muren steeds vaker op me af komen… En dat ik graag zou willen werken… Ook voor de sociale contacten zou ik graag werken, maar vooral om te ontsnappen aan mn leven die elke dag weer hetzelfde is…
Omdat ik niet lekker in mijn vel zit heb ik het idee dat ik geen goede beslissingen kan nemen qua opvoeding van Sylvie…
Ik snap haar ook vaak niet als ze moppert en iets wil en dan voel ik me zo radeloos… Als ze dan maar doorgaat en doorgaat met mopperen dan kan ik zelf ook bijna wel huilen…
Ik heb het op het moment behoorlijk zwaar en dat komt dus eigenlijk helemaal niet door Sylvie, maar door hoe ik in mn vel zit en in het leven sta op het moment… En ik vind het erg sneu voor Sylvie eigenlijk dat haar mama zo is… Ik heb geen idee wat ik moet, de ene dag voel ik me kiplekker en de andere dag ben ik de hele dag down… Ik zou veel meer leuke dingen met Sylvie willen doen, maar als ik alleen al met haar naar de winkel ga moppert ze op de terugweg al… Dan heb ik geen zin om nog een langer stuk te gaan lopen of fietsen…
Nou ik moest even mijn verhaal kwijt en dat lucht ook alweer een beetje op
Ik hoop sowieso dat de 11 maanden sprong snel voorbij is… Al heeft ze er misschien helemaal niet zo veel last van en ligt het aan mij
Groetjes Hanna, trotse mama van Sylvie
