Ik moest vanochtend mijn paspoort ophalen op het gemeentehuis. Dat is hier in Eindhoven een heel gedoe, want je moet dan parkeren in de garage voor het gemeentehuis en het is ook altijd druk. Maar ja, ik moest toch een paspoort hebben. Dat ging verder goed, al was het een heel gesleep met Eva en de wagen. We moesten ook kleertjes gaan ruilen. Ik had drie dingen in 92 gekocht, maar alles was véél te groot. Dus ik sleepte mezelf, Eva en de wagen ook weer richting stad. Lopen gaat nog goed, maar soms heb ik aan één kant van mijn buik steken. Geen idee wat dat zijn?
Eva kreeg een ballon in de winkel en die moest en zou ze zelf vasthouden. Vorige keer vloog hij buiten meteen uit haar hand, dus we hadden 'm nu vastgebonden aan de kar. Maar dat wilde mevrouw niet. Zeuren, zeuren, zeuren. Ze gilde de hele stad bij elkaar. Bij de parkeergarage bleek ik geen contant geld meer te hebben en mijn vriend had mijn pas met chipknip (GRR), dus we moesten helemaal terug naar boven en naar een bank lopen om te pinnen. Héél irritant, vooral ook omdat Eva zat te brullen omdat ze haar speen wilde. Eenmaal in de auto, bleek dat ik 0,0 benzine meer had. Voor we gingen zat er nog een pietsie in, nu was de teller helemaal naar beneden gezakt! En de pomp was heel ver rijden nog! Ik was 'm aan het knijpen, want mijn buik deed al pijn en Eva was maar aan het zaniken om die rotspeen. Plots graaide ik naar achteren en gaf ik haar met een kattige: ‘Hou op, we mogen blij zijn als we thuis komen!’ een tik op haar been. We schrokken er eigenlijk allebei van. Ik had ook meteen spijt, want ik vind slaan echt niet goed en heb dat nooit eerder gedaan. Maar ik was op van de zenuwen door die lege tank (mijn auto leek al minder hard te gaan rijden) en zij maakte me nóg geïrriteerder dan ik door alle gebeurtenissen al was. Eva was meteen stil. Ze zat heel zielig met een pruillip uit het raam te kijken.
Uiteindelijk hebben we de pomp gehaald en hebben we thuis een boterham gegeten samen. Zij was het voorval natuurlijk allang vergeten, maar ik niet. Ik heb gezegd dat mama niet lief was voor Eva en dat het nu weer over is. We aten samen een rolletje ham en gaven elkaar een high five. Maar toch! Ik vind het nog steeds vervelend!
Groetjes Rainbow, trotse mama