Lieverd, ga gewoon een keertje aanbellen bij die mensen! Als dat voor jou het plaatje compleet maakt dat je nog eens in de kinderkamer mag zijn, is het dat toch waard? Grote kans dat die mensen heel erg aardig reageren als je het ze uitlegt! Als hier op die manier iemand aan de deur stond, zou ik het alleen maar fijn vinden dat die persoon zo dapper was en zou ik het alleen maar fijn vinden dat ik kon helpen bij dat laatste stukje afscheid nemen.
Zal ik je eens iets vertellen, mogelijk dat dat je net over de streep trekt.
In 1979 is een vakantievriendinnetje van mij overleden aan de gevolgen van een auto-ongeluk. Ze was nog net geen 12 en ik was net 11.
We hoorden het pas de dag na de uitvaart, maar we zijn later nog wel een keer bij die ouders op bezoek geweest.
Nog elk jaar op de sterfdatum en rondom haar geboortedag (ligt maar 3 dagen uit elkaar!) denk ik aan haar. Altijd zijn die datums blijven hangen ondanks dat ik nog zo jong was dat het gebeurde.
Het is voor mij nooit “af” geweest omdat je als kind van die leeftijd geen contact houdt met de ouders (mede door de afstand). Het leven voor ons ging gewoon door. Het was dus helemaal niet echt afgesloten voor mij.
Ik wilde die ouders heel graag laten weten dat ik nog steeds aan hun dochter dacht, dat ze nog niet vergeten was, zelfs niet door een vakantievriendinnetje uit die tijd (ik ben nu 40!). Jarenlang heb ik getwijfeld of ik contact op zou nemen, want ik wist niet of zij daar wel op zaten te wachten. Het kon het verdriet weer terughalen. Maar elk jaar keek ik op internet of ze nog op hetzelfde adres woonden.
Vorig jaar heb ik toch een brief geschreven met daarin ook de mededeling dat het niet mijn bedoeling was om wonden weer open te halen en dat ze ook helemaal niet terug hoefden te reageren als ze daar geen behoefte aan hadden.
Ik kreeg een lieve mail van ze, en ze informeerden hoe mijn leven verder was gegaan. (Hoe pijnlijk moet dat voor die mensen zijn om dan als antwoord te krijgen: afstuderen, werken, trouwen, kindjes etc., maar zo dapper dat ze het toch wilden weten).
Ik heb nog geantwoord, zij hebben nog eens geantwoord hoe het nu bij hun ging (ze hadden nog een zoon) en toen hebben ze laten weten dat ze het daar verder bij wilden laten. Vond ik vanzelfsprekend prima, het was namelijk niet per se mijn bedoeling om contact te blijven houden.
Maar weet je, dit jaar heb ik voor het eerst niet zo intensief als voorheen aan dat overlijden en die geboortedag gedacht. Blijkbaar heb ik het gewoon echt nodig gehad om het een goed plekje te geven, blijkbaar is het voor mij nu wel “af”.
Mogelijk heb je iets aan deze ervaring en heb je op een bepaalde dag de moed om toch aan te bellen. Echt het helpt om je heimwee-gevoel op die manier een plaatsje te geven.
Hou je ons op de hoogte?
Groetekes, Sje
Gewijzigd door - Sje op 25 Sep 2008 16:12:56
