Al sinds 27 juni 2004 ben ik in een juridisch gevecht om me zoontje W. weer terug te krijgen.
Hallo ik wil na bijna 3 jaar toch eindelijk eens me verhaal kwijt !
Ik begin op 12 mei 2003 de dag dat ik dacht voor de rest van me leven als trouwdag te mogen bestempelen ,helaas niks is minder waar.
Ik was ten huwelijk gevraagd door me toenmalige vriend toen we net hadden gehoord dat we een miskraam gehad zouden hebben na hevig bloedverlies. Wat er dan door je heen gaat is gewoon onbeschrijfelijk . Maar doordat we onze trouwdag hadden bepaald legde ik me hele ziel en zaligheid in de regelingen van onze trouwdag . En natuurlijk het uitzoeken van me trouwjurk !
Maar ik hield maar steeds pijn in me buik en toen ik een zwangerschapstest had gehaald bleek ik (weer) zwanger te zijn. Natuurlijk werd ik door me huisarts meteen doorgestuurd naar een gynacoloog ........die vertelde me dat ik inmiddels al 25 weken zwanger bleek te zijn en dus nooit geen miskraam gehad had .
Dus moest ineens in allerijl me trouwjurk vermaakt worden en hoogzwanger stond ik voor het altaar . De nacht voor me huwelijk kreeg ik vreselijke buikkrampen wat voorweeen bleken te zijn ik was toen 36 weken zwanger . Dus zaten we de dag voor ons huwelijk in het ziekenhuis en kreeg ik medicijnen voor me blaasontsteking waardoor me weeen werden opgewekt en gelukkig bleef me ventje nog even in me buik .
Op 11 juni 2003 werd me zoon geboren d.m.v een keizersnede. Doordat ik totaal niet werd voorbereid op wat een keizersnede inhield raakte ik in een postnatale depressie wat maanden later nog niet over was . Ik was heel erg onzeker en kreeg een vorm van straatangst . En belde regelmatig me man op dat ik het even niet meer aankon de zorg voor W. op dat moment . En opnieuw kreeg ik een verhoogde dosis van me antidepressiva.
En tot overmaat van ramp was er ineens een overlijdingsgolf in de fam, binnen 5 maanden overleden er 2 famillieleden en een goede vriend van me . Toch knokte ik weer terug en na bijna een jaar getrouwd te zijn begon ik met het verminderen van me dosis antidepressiva. Met W ging het prima en altijd als je hem zag was hij aan het lachen . En het ging tussen ons ook beter W trok meer naar me toe en viel weer sinds maanden op me schoot in slaap .
Maar ik voelde me niet goed kwa gezondheid was veel misselijk en was hele dagen aan het braken. En ben daarmee naar de huisarts geweest die me vroeg of ik zwanger kon zijn waar ik op antwoorden ik slik de pil. Hij besloot om een test te doen en ja hoor ik was weer zwanger . Natuurlijk schrok ik heel erg en was er helemaal niet aan toe ........maar een abortus dat kwam niet in me op juist omdat me zus een maand daarvoor een dood geboren kindje had gekregen .
Het was niet makkelijk maar toch was ook dit kindje in mijn ogen niet ongewenst en probeerde van deze zwangerschap te gaan genieten.
Tot 4,5maand ben ik erg misselijk gebleven en dat was dus niet echt genieten. Me man ging steeds minder tegen me praten en ik zag hem steeds minder .Tot ik op een ochtend na weer een zware nacht vol spugen en braken beneden kwam en ik merkte dat er dingen weg waren .
Zo waren alle luiers weg, al W. zijn speelgoed ,kleertjes etc en me man en kind waren weg. Ik heb hem toen gebeld en hij vertelde me dat hi een weekje rust met W.wou . Ik raakte helemaal in paniek en ging naar me ouders .Die belde me man op en er vielen harde en gemene woorden over en weer tot ik me vader ineens hoor zeggen je komt vanavond nog terug met W. anders bel ik de politie wegens ontvoering. Maar hij kwam zoals verwacht niet terug . Ik ben toen naar gereden en heb bij zijn moeder aangebeld die me niet binnen wilde laten en me ook W.niet wilde laten zien en het raam dat open stond in me gezicht dicht wilde duwen waarop het raam brak en ik door de politie een waarschuwing kreeg .
Maar nog kreeg ik me zoon niet terug ! 5maanden lang wist ik niet waar me zoon was en hoe het met hem ging ,en de politie deed niets zelfs niet toen ik aangifte deed van vermissing. Ik reed dagelijks op en neer van A naar D en hing pamfletten op ,zette advertenties in kranten en op internet ,maar kreeg maanden geen reacties tot dat erineens iemand belde die hem had gezien met mijn zoontje op het station in d. op dat moment kon ik eindelijk een advocaat in de hand nemen en een zaak opstarten en ben via via bij de zelfde advocaat terecht gekomen als martin Huisman.... Dhr C.J.P Liefting hij kreeg het voor elkaar dat ik w.weer mocht zien ,maar omdat ik op dat moment bijna 8mndn zwanger was en al meerdere malen met de ziekenwagen naar het ziekenhuis was vervoerd vanwege rugweeen meende de rechter dat ik me nu maar beter op me zwangerschap kon richten en ik W dus niet thuis kreeg . Op 31 oktober 2004 kwam Tjeerd gezond en wel ter wereld en zou me man met W. in het ziekenhuis langskomen. Me man kwam wel ..........maar met zijn broer en niet met W ,die kreeg zijn broertje pas te zien toen tjeerd al ruim 3 maanden was . En hebben we W meegekregen als het me man goed uitkwam en anders stond ik voor niets in D.want dan was hij gewoon weg met W . hoe het op dit moment met W gaat??? Ik heb werkelijk geen idee ,want ik heb hem vanaf half oktober 2006 niet meer gezien ..................Ik MIS HEM !!!!
Dit was me verhaal ........ik hoop dat het me hart een beetje heeft gelucht ,want vooral op dagen zoals me verjaardag en morgen moederdag dan huil ik me echt in slaap !
Gr Jess