Ik weet niet wat het is met mij…Maar vanaf het begin dat Max er is, vind ik hem zielig. Misschien door de manier waarop hij geboren is? Hij is daarna ook al een keer op de grond gevallen toen hij bij ons in bed lag. Hij kon zijn hoofdje niet draaien en bleek daarna weer flink eczeem te hebben, waar hij erg veel last van had door de jeuk. Zoals jullie weten, moet mijn lieverdje nu ook nog een helmpje op. Hij heeft het er best zwaar mee. En ik ook…Hij kan zo zielig kijken, zo van: mama, wat is dit? Ik vind dat hij al best veel te verduren heeft in zijn nog zo jonge leventje! Ik kan er soms opeens verdrietig om worden, ik weet niet. Dan kijk ik naar hem en voel ik gewoon dat ik zielsveel van dat ventje hou en dat het me dus soms pijn doet dat hij dit allemaal heeft. Natuurlijk, hij is verder prima gezond en dit zijn dingen die over kunnen gaan. Maar toch!
Ik kan hem met de helm niet heel goed knuffelen. Normaal aaide ik met mijn wang langs de zijne, maar daar zit de helm nu tussen… En hij knuffelt zo graag! Ik had het er daarstraks met papa over en die zei uit zichzelf: ‘Soms is Max zielig, vind je niet?’ Hij voelt dat hetzelfde. En het valt ons allebei op, dat Max altijd wijs kijkt en gewoon alles heel rustig over zich heen laat komen. Hij lacht ook vaak, ondanks dat gesoebat aan zijn lijfje met al die zalven en die helm en laat daar dan toch mee merken dat hij het fijn vindt bij ons. Maar toch blijft dat gevoel een beetje bij mij, zo van: mijn zielige mannetje. Misschien zijn het mijn hormonen nog hoor? Maar ja…daar heeft zijn vader geen last van!
Het is zo’n lief poepmannetje, onze Max! Hopelijk heeft 'ie het nu wel gehad voor de komende jaren!
Groetjes Rainbow, trotse mama
