Ik het moeilijk vind om ergens bij te horen?

[yavahn]

Zoals de titel al zegt… ik ben heel erg onzeker en als iemand een opmerking maakt in het algemeen betrek ik het altijd gelijk op mezelf… op een forum (niet per se deze) reageer ik vaak en er wordt dan niet terug gereageerd of heel bot… dan vraag ik me af waar ik het nog voor doe… in “het echte leven” heb ik veel kennissen (bv “vriendinnen” waar ik elke dag boodschappen mee doe), maar die staan niet voor me klaar als er echt iets is… Toen ik bv heel ziek was of ik bv met die depressie zat… je kan je dan echt heel ellendig en alleen voelen!!! Sorry als het heel sentimenteel overkomt, maar moest het echt even kwijt…

[christa_mama_van_ja1]

Ik zal alvast even reageren
Vervelend dat je je zo voelt. Ik heb ook niet echt tips of adviezen maar ik weet ook niet of je daar op zit te wachten. Misschien voel je dat dan ook als falen of verwijt of weet ik wat.
Het lijkt me heel vemoeiend als je je alles aantrekt en ik herken het ook nog ergens want vroeger trok ik me ook veel aan maar tegenwoordig heb ik er minder last van.
Je kunt nou eenmaal niet door iedereen aardig gevonden worden en het al helemaal niet iedereen naar de zin maken.
Dat te accepteren geeft al een hoop rust.
Wat is het belangrijkste in je leven? Je kind(eren) en je partner. Dus als die je waarderen dan is het oke toch?

[Mriek]

{{Yavahn}}

Groetjes,
M

<a href="http://lilypie.com/">[img]http://lb3f.lilypie.com/15r3p2.png" width=“400” height=“80” border=“0” alt=“Lilypie Third Birthday tickers” /></a>

Gewijzigd door - Mriek op 17 Oct 2010 11:12:29

[Liske]

Jeetje meid, wat rot voor je! Het lijkt me heel naar om me zo te voelen. Weet je ook waar het vandaan komt en is het misschien niet de moeite waard om het eens te bespreken met een psycholoog ofzo? Kan me voorstellen dat het je nogal wat levensvreugde ontneemt.

Wat betreft het ergens bijhoren, dat is naar mijn idee een beetje overrated. Je kunt beter helemaal jezelf zijn en dan maar kijken wie daarbij past. Eerst moet je er denk ik van overtuigd raken dat jij goed bent zoals je bent en je niet hoeft aan te passen om maar ergens bij te horen. Uiteindelijk wordt je daar toch niet gelukkig van. Maar dat is mijn mening.

Je bent gewoon goed zoals je bent! En inderdaad ook niet onbelangrijk: je hebt een (lieve?) man en twee prachtige dochters! Heb je toch maar even mooi voor elkaar!

Liefs!

[Michele1]

He wat vervelend ik ken het gevoel wel een beetje. Ik wilde vroeger dat iedereen mij aardig vond en daar deed ik zo mijn best voor. Tot ik diep in de sh*t kwam en ik mijn echte vrienden leerde kennen, het zijn er niet veel. Ze zeggen niet voor niks echte vrienden tel je op 1 hand, maar het zijn wel echte. Plus wat mij heel erg hielp was dat een van die vrienden (hij is er helaas niet meer) mij leerde dat wat niet goed voor me was ik mee moest stoppen. Dus koste het mij op welke manier ook te veel energie dan afblazen. Ik hoop dat je er wat aan hebt, want ik denk dat je niet rouwig moet zijn om de vrienden die je niet hebt, maar om de vrienden die je wel hebt.

En vergeet ook niet iedereen komt op je pad met een reden, en sommige blijven en andere gaan weg.

Groetjes,

Michèle

[lalala]

Wat ontzettend naar, dat je je altijd zo voelt!
En ook goed dat je het eruit gooit.

Ik merk zelf dat ik wel dingen in mijzelf herken. Ben ook erg onzeker ed.
Maar probeer steeds meer gewoon lekker mezelf te zijn. Ook heb ik er met sommige vrienden over gepraat, en die blijken dat dan ook te hebben (ondanks dat ik het misschien niet verwachtte), en dat heeft de band wel versterkt.

Probeer niet alles op jezelf te betrekken. Je bent goed zoals je bent
Liefs, Anne

[yavahn]

Bedankt dames dat er toch gereageerd wordt (hihi… bedoelde echt niet hier hoor )… Ik ben ook idd heel erg blij met mijn idd hele lieve man en 2 superlieve meiden! Ik heb 2 goede vriendinnen en daar houdt het dan eigenlijk wel bij op. De één zie ik misschien 4 keer in het jaar, maar zij staat altijd klaar voor me als het nodig is. Ik ken haar dan ook al 17 jaar en ze is echt mijn allerbeste vriendin! De andere heb ik echt leren kennen tijdens mijn depressie en ik heb heel goed met haar kunnen praten, waardoor ze me min of meer uit de depressie heeft weten te krijgen (samen met de psychiater en de medicijnen natuurlijk). Ik kende haar al langer van zien en hoi zeggen, maar sinds ongeveer 1,5 jaar echt goede vriendinnen.

Ik bedoel dus dat toen ik bv werkte, wel het idee had dat ik goed met collega’s overweg kon, maar dat als je de kantine in kwam lopen sommigen snel stopten met praten en ik dus gelijk het idee kreeg dat het over mij ging. Zo is het moeilijk om aansluiting te vinden bij “nieuwe groepjes”. Ik wil er niet persé bij horen, maar gewoon het idee hebben dat ze het niet over je hebben… Wat moeilijk om uit te leggen zeg!

Grtz Von

[Mama_van_Jasper]

He meid, wat naar dat je je zo onzeker voelt!
Wil alleen maar even zeggen dat ik hoop dat je je snel weer wat prettiger voelt.
Niet te veel kijken naar anderen of denken voor de ander, maar vooral genieten van je gezinnetje, die twee prachtige meiden, dat heb jij toch maar mooi allemaal bereikt!

Kop op!
Liefs Carolien.

[Spannend]

Lieve Yavahn, ik herken zoveel in jouw berichtje… ik kan je dus ook niet zoveel tips geven. Alleen dat je goed bent zoals je bent maar dat is altijd makkelijker gezegd dan dat je dat ook echt zo voelt…

Heel veel sterkte en geniet van je lieve gezinnetje…

Groetjes van Sascha en Senne

[Rainbow]

Nou, ik vind dat je altijd hele leuke stukjes maakt en ik moet vaak lachen om hoe je dingen omschrijft, dus hier ben je een leuke aanvulling van de groep hoor meis! Ik herken sommige dingen ook wel. Ik wilde ook altijd aardig gevonden worden en ik trok het me ook erg aan als iemand kwaad op me was ofzo. Nu nog steeds wel, maar sinds ik werk ben ik een stuk gehaaider geworden en zeg ik dingen makkelijker. Ik ben ooit van 5 HAVO naar 5 VWO overgestapt en daar werd ik ‘opgenomen’ in een groepje meiden die helemaal niet leuk waren. Ze deden alsof ze mijn vriendinnen waren, maar dat voelde niet zo. Op een weekend weg moest ik alleen zitten in de bus en ze negeerden me verder ook. Dat heeft me zo’n pijn gedaan! Terwijl ik van nature heel sociaal ben en makkelijk contacten maak. Ik ben toen andere vriendinnen gaan zoeken en dat lukte ook. Toen ik ging studeren had ik hetzelfde en ben ik ook mijn eigen weg gegaan. Ik trok me terug en dacht: ik kan het beter alleen leuk hebben, dan met nep-mensen om me heen. Toen kwamen er vanzelf betere mensen op mijn pad en heb ik een top-studententijd gehad. Nu vind ik het, wat de anderen ook zeggen, het belangrijkst dat mijn vriend en kindjes me waarderen en mijn familie. Ik merk ook dat minder goede vriendinnen verdwijnen en de echte blijven, prima toch? Echte vrienden heb je niet veel, zeker niet als het minder met je gaat en jij hebt het zwaar (gehad) met je ziekte en je depressie. Ik ben nu echt gelukkig (op het gedoe met Max op dit moment na dan), heb leuke mensen om me heen, al zijn het er minder dan vroeger. Maar het zijn echte mensen die me nemen zoals ik ben. Dat is het belangrijkste! Je moet eerst in jezelf gelukkig zijn en dan komt de rest vanzelf en komen er alleen maar mensen die je waarderen zoals je bent.

Groetjes Rainbow, trotse mama

[yavahn]

Erg lieve woorden allemaal dames, doet me goed dat te lezen!!

[sugars303]

hey yavahn ,
zuur om te horen dat je je vaak zo onzeker voelt… zelf heb ik hier niet zo’n ervaring mee, omdat ik zelf nogal een type ben (altijd al geweest) lak aan alle meningen… dat was op de middelbare school… maar dat van dat mensen stoppe met praten in de kantine dat vind ik wel herkenbaar…
maar meis echt waar, koester de 2 vriendinne die je hebt, want ook spreek of zie je iemand maar 4 keer in het jaar alst goed zit, ist een aanwinst in je leven!!
halve of nepvriendinne ken je missen als kiespijn hoor !
en soms moet je je ook misschien afvragen hoeveel de ‘mening’ van iemand die iets zegt waard is, een collega, ja dan denk ik ; niet belangrijk, afglij techniek, vang de opmerking en laat hem van je rug afglijden, en lekker eroverheen stappen… hoppa weg ermee ! de mening van je hubbie en je 2 lieve meiden en 2 lieve vriendinne die is belangrijk !

moet zeggen dat als je je eigen niet lekker voelt, die gevoelens natuurlijk ook eerder de kop op steken! dat is gewoon zo en het schijnt mensen eigen te zijn zich altijd negatieve dingen te onthouden de complimenten blijven altijd maar kort hangen !!!

[mellanie]

Ik weet wel wat je voelt. ik ben zelf 24 en had een grote vriendengroep. Zit in een muziekvereniging en ook daar zat vrienden. Maar toen werdt ik ongepland zwanger. Ik moet heel eerlijk zijn (en bedoel dit niet zielig want heb me er nu overheen gezet) maar mijn vrienden zijn weg. Met sommige mensen ga ik nog wel om maar het is heel anders. Ze snappen niet dat ik met een kleintje rekening moet houden. Ik kan niet meer lekker naar een filmavondje tot 3 uur in de nacht. Mijn vriend werkt gemiddeld 50 uur per week en die wil ik ook nog wel eens zien. Mijn kleine heeft me ook nodig en die gaat gewoon voor. Ik heb dus inderdaad wel vrienden maar ze snappen het allemaal niet. En als je het probeert uit te leggen dan krijg je verwijten naar je hoofd zoals ja jij hebt toch ervoor gekozen om het kind te houden en blablabla. Wat had ik dan moeten doen. Hem weg laten halen? Punt 1 dat zou ik nooit kunnen en punt 2 mijn vriend is(nog steeds) voor 99% ontvruchtbaar. Hij is na we erachter kwamen dat we zwanger waren weer getest en er is maar 1% kans dat het lukt. Dan ga je het toch helemaal niet weg laten halen. En buiten dat het is mijn keuze geweest en daar hebben hun niks over te zeggen.

Maar om een lang verhaal kort te maken, ik snap precies wat je bedoelt. Dus als je ‘vrienden’ weer niet voor je klaar staan mail je mij maar

[yavahn]

Heel lief van je Mellanie, die onthou ik