Vorige week was papa ziek. Hij was grieperig. Nu heb ik het waarschijnlijk van hem overgenomen. Ik had het gisteren ijskoud en nu ook weer. Vandaag de hele dag gesnotterd, pijn in mijn darmen en spierpijn. Ik sleepte me door de dag, ik moest ook nog met Max naar de fysio…Papa is vanavond op cursus en dan leg ik Eva alleen in bed. Omdat opa er vanmiddag was, wilde ze niet slapen en was ze een enorme draak. Het werd met de minuut erger. Dreinen, hangen, overal om brullen. Ze was bek-af en ik onderhand ook. Ik legde haar in bed en zong wat liedjes voor haar. Ik deed er met mijn verkouden hoofd nog een dansje bij, zoals altijd, maar dat kon mevrouw niet bekoren. Ik stond voor paal! Eenmaal in bed gehesen begon ze keihard te gillen en te roepen om papa. Dat vind ik dan zo irritant! Heb ik me de hele dag met haar bezig gehouden, zo goed als dat ging, roept ze om PAPA. Dan voel je je zo nutteloos!
Ik wilde in bad omdat al mijn spieren pijn doen en ik gewoon niet fit ben. Dat mocht niet van mevrouw. Ze bleef onophoudelijk gillen en zeuren. Gek werd ik ervan! Ik kon natuurlijk toch al weinig hebben…Zat ik in bad, hoorde ik haar nóg brullen, dus ontspannen was er niet bij. Ik ging er na 5 minuten kwaad uit. Ik stormde haar kamer binnen en riep: ‘En nu je kop houden! Mama is al ziek en jij bent vervelend!’ Ik wierp haar een beetje terug in bed en ze krijste alleen maar harder. Gillen van mama werkt natuurlijk averechts, ik weet het…Maar ik was echt zo boos op haar, ik kon haar echt achter het behang plakken! Uiteindelijk ging ze minder huilen en viel ze in slaap. Ze was zo lastig omdat ze gewoon dood-op was. En ik ook. Dus we hadden onze avond samen even niet…
Maar waarom zijn kinderen altijd extra lastig als je je toch al ziek voelt? Ik wil er op tijd in, want ik werk morgen. Ik ben net weer begonnen en wil me niet meteen alweer ziek melden. Zodra mijn vriend thuis is, dat is al zo, duik ik er in! Pfffff!
Groetjes Rainbow, trotse mama
