Aangezien ik mij hier net heb aangemeld en al een klein beetje over mijzelf verteld heb wil ik ook even wat over mijn zwangerschap en bevalling vertellen
In december kwam ik er achter dat ik zwanger was, best wel geschrokken want alles is best snel gegaan
De schrik was snel voorbij en ouders en schoonouders waren al heel snel ingelicht Toen ik 8 weken zwanger was kreeg ik een flinke bloeding.. snel naar het ziekenhuis voor een echo en alles bleek gelukkig in orde te zijn.. we hebben toen niet eerder durfen genieten dan na de 12 week echo... toen pas durfden we ons te gaan realiseren dat het er echt aan kwam en dat we ouders zouden worden! alles ging heerlijk! ik voelde me prima, alles ging lekker. toen ik 28 weken zwanger was ben ik gestopt met werken vanwege lichte bekken problemen en ischias.. vervelend.. maar stond voor mij in het niet bij het genot van dat wezentje in je buik met 30 weken zwangerschap nog een echo omdat de verlos dacht dat het kindje te klein zou zijn.. toch nog even een beetje stress.. maar hij zat gelukkig op schema, niet te groot, niet te klein,alles zag er toppie uit 32 weken zwanger nog in een tentje geslapen, drie dagen daarna naar de verlos.. oei je bloeddruk is wel erg hoog.. en een afspaak gemaakt bij een gyneacoloog.. de avond voor de afspraak werd ik vreselijk misselijk, duizelig, hoofdpijn, sterretjes zien snel naar de verlos ja, veel te hoge bloeddruk en eiwitten in de urine, meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis dat word een nachtje blijven! dat nachtje werd drie weken.. er werden echo's gemaakt en daaruit bleek dat Wouter een flinke groeiachterstand had, hij was vanaf de laatste echo (30) bijna niet meer gegroeid en elke ochtend het zelfde verhaal,, tjsa afwachten,afwachten bijna elke dag een andere dokter aan je bed omdat je midden in de vakantie periode zit best frustrerend maarja, het is niet anders na drie weken vonden ze het stabiel genoeg en mocht ik naar huis.. ALS ik maar rust hield na twee dagen lag ik alweer in het ziekenhuis toen ging het helemaal fout.. mijn bloedruk steeg naar een onderdruk van 125 en de ochtend voor ik werd ingeleid was hij bijna 140 aan de infusen, catheter de hele mikmak.. op de ctg zag je haast geen aktiviteit meer van de kleine en zijn hartslag was erg laag .wat was ik bang op de verloskamers werden mijn reflexen getest en die waren nie goed bloeduitslagen waren ook niet denderend HELLP syndroom! inleiden dus met een vetertje.. om 8.15 werd het vetertje ingebracht en om kwart voor negen had ik al ween van om de 7 minuten ik mocht niet van mijn linker zij af want als ik op mijn rug ging liggen daalde de hartslag van het kind naar 50, we zijn hem zelfs een keertje helemaal kwijt geweest ik lag daar moederziel alleen.. mijn man was er wel bij maar ik miste toch de zuster die zo af en toe even binnen kwam wandelen om te kijken hoe het ging, we wisten dat het niet goed ging en ik voelde me heel erg aan mij lot overgelaten rond een uur of drie kwam er even een gyneacoloog binnenwandelen.. goh.. nog maar een centimeter ontsluiting.. ik had daarvoor een knapje gevoelt in mijn boven buik en de weeen waren al een stuk heftiger geworden en bij de vraag af dat mijn vliezen waren kreeg ik te horen dat dat "onzin " was hij heeft mijn vliezen gebroken en om 5 uur kwam hij weer even aanwippen mijn man was op dat moment in alle staten want het ging met de kleine ook helemaal niet meer goed.. als ik een wee kreeg kelderde zijn hartslag en hij kreeg geen tijd om te herstellen want dan kwam de volgende wee alweer mijn man is toen ontzettend uitgevallen tegen de gyneacoloog waarop hij als antwoord kreeg,, "maakt u zich maar geen zorgen. we weten wat we doen" om tien over vijf kwam hij terug met de mededeling dat het een keizersnede werd "kind gaat nie goed, mevrouw gaat niet goed, als we nu niet ingrijpen is de kans goort dat u kindje schade oploopt " om kwart over lag ik op de OK en om twee voor half 6 werd Wouter geboren 45 cm en 2230 gram.. drie weken te vroeg maar kerngezond de drie dagen daarna was ik helemaal van de wereld.. heb sochtend wel en arts binnen zien komen maar kan me er erg weinig van herinneren na vijf dagen mochten we naar huis.. onderdruk van 115 die pas na een maand weer op een acceptabel niveau zat, heel moe, vreselijk moe en een geestelijk wrak ik miste mijn buik vreselijk , was nog helemaal niet klaar met zwanger zijn.. ik genoot zo van mijn buik!! ik heb nog zeker twee tot drie weken elke ochtend naar mijn buik gegrepen en echt even een lampje ging branden van "owwja die is er niet meer"ik voelde me vreselijk schuldig.. je hoort altijd van die prachtige verhalen over dat moeders meteen na de geboorte al zielsveel van hun kinderen houden.. nou.. ik vond het allemaal maar vreselijk.. wilde eigenlijk heel erg weinig van hem weten de eerste week in het ziekenhuis waren er altijd wel zusters die zich met hem bezig hielden want ik lag toch nog plat aan de infusen de tweede week nog bedrust en een kraamverzorgster en de derde week had mijn man vrij. dus veel hoefde ik niet te doen pas toen ik een hele week alleen voor hem gezorgd had voelde ik mij pas echt moeder.. was dat echt mijn kind toen Wouter vijf week was kreeg ik er ook nog eens galsteenaanvallen bij.. ik was al een wrak.. en na zo'n aanval was ik gewoon twee tot drie dagen van de kaart.. om vervolgens doodleuk weer een aanval te krijgen die galblaas moest er ook maar uit.. dit gebeurde drie weken later poe. dan voel je je een paar dagen ook wel aangereden door en vrachtwagen hoor! ik heb in mijn ogen echt mijn kraamtijd gemist en ik vind het ook jammer dat ik dat niet meer in kan halen ik vind het vreselijk dat ik niet "normaal" ben bevallen.. dat ik er niet zelf voor "gewerkt" heb maar het is nou eenmaal niet anders.. we moesten nog met wouter naar de kinderarts en ik kreeg gewoon de rillingen bij het idee ziekenhuis. oww als ik maar niet een van de gyneacologen tegen kom! ik had gewoon een knoop in mijn maag pas bij de nacontrole waar ik een ontzettend goed gesprek heb gehad met de gyneacoloog heb ik het idee dat ik het een beetje heb kunnen afsluiten het leest misschien een beetje vol zelfmedelijden en er zijn ook dames die vast een vele traumatiser bevalling hebben gehad ( ik ben niet bevallen ik ben verlost) maar ik wilde het gewoon even van mij afschrijven groetjes Miranda