He meiden,
Zaterdag was het dan zover, het kamp was weer voorbij… Dat je in 1 week zoveel van 22 kinderen kunt gaan houden, daar verbaas ik me elke keer weer over. 22 kinderen met elk hun eigen verhaal, elk hun eigen karakter… en elk hun eigen “ik”!!
Het was voor mij en mijn teamleden erg vermoeiend, maar oh zo overweldigend. De laatste nacht ben ik met de kinderen die dat wilden bij het kampvuur opgebleven, en om 6 uur 's morgens zijn we gaan volleyballen, gewoon omdat de tijd toen zo langzaam ging, en om 10 uur was het afscheid, waar de tranen flink losgelaten werden. Zo’n bijzondere ervaring zo’n weekje met “vreemden” die je “vrienden” worden! Echt prachtig!
Moe dat ben ik nog wel, maar ach na een weekje ben ik er wel weer een beetje!
Wel vreemd voor Fabienne toen ik terugkwam wilde ze in eerste instantie niets van me weten, en ook niet van papa. Maar het is goed gekomen. (Pfffff gelukkig) En toen ik Mandy weer in mijn armen had, gingen mijn tranen ook de vrije loop!
Ach ja, ik had ze best gemist maar dit weekje had ik niet willen missen!
Liefs ellen