Vanmorgen met Joël op de huisartsenpost geweest. Toen hij vanmorgen wakker werd, zat hij onder de paarse vlekjes, vooral op z’n oogleden en gezichtje. Heel kleine puntjes. Ik vertrouwde het niet en als je met een glas erop drukte, gingen ze niet weg. Gebeld en konden direct komen. Gelukkig bleek het geen meningitis te zijn (en toch ben ik niet echt gerust), maar een virus die zich uit in uitslag. Z’n oortjes waren onrustig zoals ze dat noemen en hij had vast ook wel een zere keel. Het gaat vanzelf weer over. Dat was het resultaat van ons bezoek.
De schrik zit er goed in bij mij. Ongeveer 3 weken geleden kreeg het dochtertje (2 jaar) van m’n nicht dit ook (meningokokken scepsis) en zij ligt nog steeds in het kinderziekenhuis. Het ergste gevaar is geweken, maar ze moet bijvoorbeeld helemaal opnieuw leren zitten en lopen. Ze durf niet meer te eten en heeft enge dromen. Misschien moet ze ook huidtransplantaties ondergaan. Gister voor het eerst foto’s van het arme meissie gezien. Hele paarse armen! Gelukkig praat ze weer een beetje en zijn de meeste slangen nu weg. Ook mogen haar ouders haar weer meer aanraken en verzorgen. Het was en is een heel spannende tijd en afwachten wat ze eraan overhoudt.
Het zal je maar overkomen. Ik blijf heel alert bij vlekjes enzo.
Groetjes, Mariëlle en Joël
