Huilen zodra ik de kamer verlaat!

[Cin77]

Hallo allemaal,

HELP!! Mijn meisje is nu een dikke 9 maanden oud en sinds 2 weken is ze erg bang om alleen te zijn! (overigens niet als ze in haar bedje ligt, dan vindt ze het niet erg om alleen te zijn). Als ze ook maar denkt dat ik de kamer ga verlaten dan begint ze heel hard te huilen! Dikke tranen van verdriet.

Heel zielig maar ook erg vermoeiend. Ik merk ook aan mezelf dat ik het irritant begin te vinden want soms als ik in de keuken sta en zij zit in de huiskamer te spelen kan ze me toch zien en dan nog is het huilen/krijsen. Ze houdt op zodra ik haar oppak maar dan beweegt ze onrustig in mijn armen en wil ze niet meer vastgehouden worden. Maar zodra ik haar weer neerzet begint het huilen weer. Om wanhopig van te worden!!

Is dit een fase en zoja waneer houdt dit op?? Heeft iemand dit ook meegemaakt en goede tips voor mij? Moet ik haar laten huilen of toch elke keer weer oppakken en troosten (terwijl het soms lijkt of ze daar ook niet op zit te wachten ;((( .
Valt niet altijd mee het moederschap…

[mini-boy]

was er maar een handleiding he … ach dan was die ook weer niet goed of we lezen hem niet volledig …

Maar uit ervaring weet ik het niet persoonlijk maar wel van mijn zusje. Haar zoontje heeft dit ook heel erg gehad. En kreeg toen het enigste advies NEGEREN. Ja dat klinkt stom maar ze proberen je uit… en dat merk je wel omdat ze het ook weer niet fijn vind om opgepakt te worden … hiermee proberen ze te kijken hoever ze kunnen gaan. Zij heeft hem altijd de aandacht gegeven waar hij om vroeg… dus oppakken neerzetten … boos worden het hielp niet. Toen moest ze dus gaan negeren… (zoooo moeilijk!) maar na een week NEGEREN was het over…

Misschien voor jouw ook het toverwoord NEGEREN… zoek afleiding als ze het doet… en reageer niet op haar… STERKTE

[Cin77]

Negeren, daar heb ik ook aan gedacht. Vind het wel moeilijk hoor maar ik denk toch dat ik dat ga doen want hier word ik ook niet vrolijker van.
Ik ga het vanaf nu proberen, en ik hoop dat het net zoals bij je zus vanaf volgende week over zal zijn…
Bedankt voor je reactie!!
Ik hou je op de hoogte.

[mini-boy]

ja het is heel moeilijk … kindjes kunnen erg ver gaan om je tot wanhoop te drijven. Maar negeren is denk toch het toverwoord hier… (onze Sje weet daar meer van…)

Spring op zo’n moment maar gauw op het forum dan slepen wij je er wel doorheen… enne… als het hier zover is mag jij mij helpen

[Mriek]

Is het niet gewoon verlatingsangst?

[mini-boy]

vertel wat is dat? en wat kan je daar aan doen? zou goed kunnen hoor… ik heb er verder geen ervaring mee!

[Mriek]

Als ze gaan beseffen dat je bij hen weg kunt gaan, maar ze de afstand tot je nog niet kunnen verkleinen door bv. naar je toe te kruipen. Dus ze beseffen: mama kan mij alleen laten. En ja, dat kan heeeeeel irritant zijn, maar is eigenlijk alleen maar positief. Die kleine snapt ineens het begrip afstand en heeft weer iets geleerd. Het gaat vanzelf weer over. Je kan kiekeboe-spelletjes doen, waarbij die kleine je even niet ziet en ziet dat je er dan tóch weer bent. Zie oei-ik-groei!

[christa_mama_van_ja1]

Wou ik ook net zeggen Mriek! Dit is wel precies de leeftijd voor verlatingsangst en eenkennigheid!!
Wel lastig, soms weet je gewoon niet wat het is, konden ze maar praten denk ik dan…

Groetjes van Christa

[Mriek]

Yep, praten zou soms heeeeel makkelijk zijn!

[Cin77]

Het kiekeboe spelletje doen wij ook maar helaas helpt dat niet zodra ik de kamer verlaat. Ook zingend of pratend de kamer verlaten heb ik geprobeerd maar nee hoor, dat helpt ook niet! Kruipen kan ze wel maar ze kruipt meestal niet naar me toe. Toevallig deze avond wel toen ik aan het koken was, dan gaat ze aan mijn benen hangen en huilen maar zodra ik haar dan optil dan wil ze gelijk weer uit mijn armen. Valt niet mee hoor!!! Ze zit op het moment niet lekker in haar velletje denk ik want dit gedrag herken ik niet. Hoop maar dat het niet te lang duurt want je voelt je zo machteloos en soms denk ik dat ik een slechte moeder ben omdat ik niet begrijp wat mijn kindje wil. Diep van binnen weet ik dat dat onzin is en dat (bijna) iedereen weleens zo’n dip heeft maar toch…als je er zelf midden in zit valt het niet altijd mee om positief te blijven!
Bedankt voor jullie reacties

[Michele1]

Morgan heeft deze leeftijd nog niet al kan ze wel huilen als ik haar in haar doomoo laat zitten en ik naar de keuken ga. Maar ik blijf tegen haar praten en daar wordt ze wel rustig van. Alsof ze weet dat ik er nog ben.

Groetjes,

Michèle

[mini-boy]

Hoe gaat het momenteel?