Hoog sensitief of vervelend/verwend?

#1

Hallo,

Al heel lang dubben we met onze zoon van nu ruim 4,5 jaar (helft van een tweeling). Diep van binnen heb ik het gevoel, dat hij hoog sensitief is (of -wat ik niet hoop- een gedragsstoornis heeft), maar soms -als de moed me in de schoenen zakt, want het vraagt zoooooveeeel energie!- denk ik ook dat het gewoon een vervelend/verwend kind is. Hoe kom ik uit deze spiraal en hoe kan het leven voor zowel hem als ons (de rest van het gezin) leuk en ontspannen zijn? Onze zoon eet slecht (eerst heel ritueel wie waar moet zitten en wat er al dan niet wordt gegeten), wil alles op zijn manier, wordt soms 's ochtends “verkeerd” wakker en dan is ook alles verkeerd (z’n kleren, z’n brood is niet goed gesneden, hij wil niet naar school, gym, overblijf etc.etc.). Hij is een hele slechte eter; het lijkt ook wel alsof hij eten in een vreemde omgeving/met vreemden om zich heen heel spannend vindt. Hij is heel gevoelig voor geuren en kriebelende kleding/merkjes in kleding etc. Hij kan zich wel goed concentreren, is heel perfectionistisch, doet het goed op school (zowel qua stof als sociaal) en hij is heel zorgzaam/sociaal naar anderen toe. Wie weet raad?

#2

Go bakmama!!! Dat klinkt goed, die onthoud ik…

#3

hoi,

Hier ook een die elke dag weer grenzen op zoekt.
Alleen heel streng en soms dus de niet leuke en aardige mama zijn helpt echt. Zo zat onze dochter laatst met d’r spinazie te vervelen, haar lievelingskorstje, maar ze bleef maar roeren en zich omdraaien op d’r stoel toen hebben we het bord weggehaalt. Toen gilde ze moord en brand en bleef maar door gaan. Toen hebben we op d’r stafstoel gezet en toen ze daar klaar was mocht terug komen. En heeft ze heel lief haar koude spinazie zitten opeten in record tempo.
ook heeft ze een keer op de gang gegeten ze at wel maar zat constant te praten en met d’r eten eerst drie keer op te draaien op d’r bord met een blik op d’r gezicht van zeg er dan wat van. We hebben het bord opgepakt en gezegd ga jij maar even op de gang eten we kunnen het niet meer aan zien.
Nu doet ze dat al een tijdje niet meer. maar ik ga ervan uit dat ze binnenkort wel weer een keer zal doen altijd even testen hoever we nu kunnen gaan.

Wij zijn streng en houden ons zoveel mogelijk strikt aan regels. Ook houden we een heel dagritme aan die we s’morgens met haar doornemen.
Haar kleding leg ik de ene dag klaar de andere dag mag ze kiezen uit 2 setjes over die setjes is geen discussie mogelijk.
Verder geef ik haar regelmatig opdrachten waarin ze me helpt als ze iets dan heeft gedaan prijs ik haar en dat geeft haar zelfvetrouwen. Bijv. pak jij de bekers en de melk. Of bij boodschappen zoek eens de boter op die we altijd gebruiken.
Zo helpt ze ook met koken. Bijvoorbeeld ik schil de aardappelen en snijdt ze in stukjes en zij doet ze in de pan. ook laat ik haar zoveel mogelijk proeven van de paprika komkommer sla uitje enzv. Altijd als ik aan het bereiden ben. Zo weet ze wat er in de pan zit.
Boterhammen snijd ze voortaan zelf want dat deed ik ook nooit goed. ik heb haar toen heel snel geleerd hoe je brood zelf snijd.
Als haar iets niet zint en het gaat niet over de dagelijkse dingen dan mag ze haar zegje doen en besluit ik daarna of ze een punt heb maar wat ik zeg geldt en soms heeft ze een punt en geef ik dat ook toe.
Zo mag ze ook op zaterdag/ na het sporten en zondag (als we geen gezamelijke plannen hebben) d’r dag zelf indelen wel binnen bepaalde grenzen van etenstijden en bedtijden zo leren we haar langzaam aan zelfstandigheid en haar nieuwe ritme zoeken zonder veel ruzie en botsingen.
Als je heel duidelijk bent waar de grenzen liggen en die als de tijd rijp is deze ook veruimt en dat ook aangeeft hebben ze veel minder de nijging er tegen in te gaan.
Toverwoord is wel hierin conceqent zijn.

Langer verhaal geworden dan verwacht
groetjes

lon106