Hoe reageren? zo moeilijk

[mama1980]

pfff had vandaag ff een brok in m’n keel zeg. Mijn dochter van bijna 2 en half is al weken zo vervelend en lastig. Nu heb ik steeds gedacht dat het gewoon peuterpuberen was, maar vandaat zei ze ineens tegen me dat ze moest huilen. Ik zeg waarom dan meisje, (ze huilde nl helemaal niet) nou, ik weet niet meer hoe ze het precies bracht, maar ik maakte eruit op dat ze moest huilen omdat papa in een ander huisje woont. Kortom, ze is dus ontzettend verdrietig over de scheiding van mij en mijn ex! logisch natuurlijk, maar aangezien ze hier eerder nooit iets over heeft gezegd, ook niet als ik over dat onderwerp begon of er boekjes met haar over las, en hij ook gewoon nog 2x per week bij ons komt en dan echt wat met haar doet, dus niet maar een weekendje om de 2 weken ofzo, had ik er niet bij stilgestaan dat dit ook wel eens met haar gedrag te maken kan hebben. Vooral ook omdat toen hij vorig jaar 3 maanden in het ziekenhuis lag en dus ook niet thuis was haar gedrag toen ook helemaal niet veranderde daardoor. Ik heb haar uitgelegd dat papa’s en mama’s soms elkaar niet meer zo lief vinden en niet meer samen in 1 huisje willen wonen, maar dat wij beiden nog wel ontzettend veel van haar houden en dat ook altijd blijven doen, dat zij er absoluut niks aan kan doen en dat papa papa blijft en mama mama maar dat ze nu voortaan niet meer samen in 1 huisje wonen. Ondanks deze woorden brak ik van binnen… voelde me zo schuldig. of nee… het was meer alsof er een mes door mijn hart ging om te weten dat zij zo’n verdriet had door iets wat ik heb besloten, maar waarvan ik weet dat het ook de juiste keuze is. Wat kan ik nog meer doen of zeggen dan wat ik nu al gedaan heb om haar te helpen? En het moeilijke is ook dat ze er dus normaal niets over loslaat en ook het onderwerp van tafel veegt zeg maar als ik erover begin. Dan begint ze gewoon over wat anders. Ze is ook nog maar 2 en half natuurlijk dus ik vind het zo moeilijk hoe hier nu voor haar juist mee om te gaan. Wil er ook weer niet te veel over praten als zij dat nu juist niet zou willen.

mama1980

[Mriek]

Wat fijn en goed van haar dat ze zich heeft uitgesproken. Jouw reactie richting haar was heel goed: het is niet haar schuld, jullie houden nog van haar en papa blijft haar papa. Ik zou hem een paar keer per week contact met elkaar laten hebben; zo jong is vaker contact beter dan eens in de paar weken.

Geef bij haar aan dat als ze verdrietig of boos is, ze met jou kan praten en knuffelen. Meer kan je niet doen. Ze zal er op den duur wel aan wennen. Als het maar wel duidelijk voor haar is dat jullie niet meer samen komen. En jullie niet negatief over de ander praten tegen haar.

Groetjes,
M

“Ik zou graag de ideale moeder zijn, maar ik heb het te druk met het opvoeden van m’n kind”

[pranger7]

Ik kan me voorstellen dat zo’n reactie je heeeeeeeel erg raakt. Wel knap dat ze het kan verwoorden, sterk meisje hoor.
Voor de rest sluit ik me helemaal aan bij de reactie van Mriek

[mama1980]

@ Mriek, pfff het laat me wel ff inzien zeg maar dat wat ik in mijn vorige topic in mama’s hoekje aangaf toch ff anders in elkaar zit. Je wordt dan in een klap weer wakker geschud als er iets met je kind aan de hand is! Zoals ik in mij post hierboven ook aangaf komt mijn ex idd een paar keer per week even langs om wat met haar te doen. Dit kan zijn een uitstapje naar de speeltuin maar ook gewoon simpel samen eten met zijn 3-en en daarna hun samen duplo bouwen ofzo, de gewone dingen dus. Dit komt ook omdat zijn huis er nog niet klaar voor is om een kind te laten logeren, maar ik merk dat dit idd beter is zo. Aan de andere kant merk ik dat zij het verwarrend vind dat papa komt en weer gaat. Ik zie haar bijna denken: Hoe zit het nou? Ben je er nou wel of niet? Zou het in dat opzicht niet beter zijn als ze straks toch om de zoveel tijd daar gaat logeren? En ik hoop zo dat ze ook echt snapt wat ik zeg. Wat zou het fijn zijn nu als ze net iets ouder was geweest en ik net wat beter met haar kon praten…

mama1980

[mama1980]

@ Pranger nou idd, vandaar dat ik ook even helemaal paf stond. Die woorden uit de mond van een 2 en half jarige! Ze zei het natuurlijk niet helemaal zo voluit. Meer in de zin van : papa ander huisje, daar moet Y van huilen. maar ik snapte heel goed wat ze bedoelde en had bijna tranen in mijn ogen.

mama1980

[Mriek]

Het zal voor haar inderdaad duidelijker zijn als papa straks een eigen huis heeft en zij daar naartoe gaat. Dit lijkt natuurlijk erg op het oude gezinsleven en maakt het een stuk abstracter dat hij een eigen huis heeft. Heeft ze zijn huis wel al eens gezien, ook al is het nog niet klaar? Misschien kan hij er een keer met haar (desnoods ga jij mee) gaan kijken en vertellen waar haar kamertje komt, zodat ze er kan logeren als het huis klaar is.

Lijkt me zo moeilijk voor je, maar ik denk echt dat het een ‘voordeel’ is dat ze nog zo jong is: ze zal er relatief sneller aan kunnen wennen dan als ze vijf jaar ouder was geweest.

Groetjes,
M

“Ik zou graag de ideale moeder zijn, maar ik heb het te druk met het opvoeden van m’n kind”

[mama1980]

ja dat denk ik ook, maar aan de andere kant kunnen wat oudere kinderen wel beter uitleggen wat er in hen omgaat en hoe ze zich voelen. Dat vind ik zo moeilijk nu. Ze is er nog nooit geweest. Reden hiervoor is dat mijn ex nog niet weet of hij hier definitief gaat blijven of dat het maar tijdelijk is. Als dat het geval zou zijn snapt ze er helemaal niks meer van dus vandaar dat ik tegen haar zeg dat ze mag gaan kijken als papa’s huisje daar klaar voor is en dat hij inde tussentijd bij ons komt om met haar te spelen. En aangezien hij niet zo van het beslissen of doen is denk ik dat dat nog wel even kan gaan duren…

mama1980