Als mijn vriend en ik elkaar een kus of knuffel geven gaat Stephan op de grond liggen “pruilen”.
Hij voelt zich dan zielig en lijkt zich buitengesloten te voelen ofzo. Daarom vragen we altijd of hij ook een kusje komt halen of even komt knuffelen.
Maar hij komt dan nooit uit zichzelf, we moeten hem dan echt erbij halen (terwijl hij normaal gesproken érg knuffelig is).
Meestal wil hij dan ook met MIJ knuffelen i.p.v. met zijn pappa (zo van : dit is MIJN mamma, hoor!)
Meestal moeten we er om lachen maar ergens vindt ik het toch wel een beetje sneu dat hij zich zo zielig voelt.
Hoe gaan jullie hiermee om? Hoe reageren jullie?
Geen aandacht eraan schenken vindt ik eerlijk gezegd nogal zielig.
En het zal wel met de leeftijd te maken hebben en vanzelf weer over gaan, maar toch…hoe reageer je in de tussentijd.
Groetjes, Bianca