Bij mij is het de andere kant van de medaille - mijn eigen moeder is overleden toen ik 18 was en ik doe het dus al een aantal jaartjes ‘zonder’. Gelukkig heb ik een absolute schat van een schoonmoeder. Ze woont weliswaar in Amerika, maar is er altijd voor haar zoon, voor mij en zeker voor haar kleinkinderen.
Toen Izzy net geboren was heb ik twee weken geprobeerd om borstvoeding te geven. Helaas stond ik redelijk vooraan in de rij voor borstjes, dus je kunt je voorstellen hoe dat er uitzag toen ik net bevallen was…nadeel hiervan is, is dat sommige babies (Izzy dus ook) er absoluut niks uit kunnen slurpen. In London was toen echt nog het motto ‘Breast is Best’ en kostte wat het kost, de kraamverzorgsters bleven volhouden dat ik ‘er maar doorheen moest voeden’. Na twee weken wisten Izzy en ik allebei van voren niet meer of we van achteren nog leefden (Izzy was zwaar onder haar geboortegewicht aan het raken)en om 3 uur 's ochtends (Amerikaanse tijd) heb ik toen in wanhoop mijn schoonmoeder opgebeld. Zij is altijd hoofdverpleegster pediatrie geweest dus weet aardig waar ze het over heeft! Het was de eerste keer in twee weken dat iemand (behalve mijn man) me vertelde dat ik het geweldig deed en dat ik moest doen wat goed voor Izzy en mijzelf voelde. Zij is degene die mijn man op pad heeft gestuurd om flesjes en formula te gaan kopen en mij steeds meer vertrouwen in mezelf als moeder heeft gegeven.
Ze is echt niet iemand die om iedere poep en scheet aan de telefoon hangt, maar ik kan altijd heerlijk bij haar terecht voor raad, advies lekker bijkletsen of om gewoon effe stoom af te blazen (over haar zoon hihihihi!).
Groetjes van Yvonne,
'Mummy van Izzy en Ethan
" border=0>
" border=0>