Hoe gaan jullie om met een verdriet driftbui?

#1

goh kan ik eindelijk weer op internet kom ik nog bijna niet op ikkeben
ligt niet aan jullie hoor het is gigantisch druk.
zal het even kort samenvatten;

rico slaapt s’middags dus niet meer, ik wil dan best even op internet komen als hij rustig een tekenfilm kijkt maar rico zou Rico niet zijn als het niet mag van hem
ik mag dus gewoon even niks van hem, ik moet persee constant met hem op de grond “peeje” met zijn blokken enzo.
of met klei of dan weer met dit en dan weer met dat.
geen punt hoor alleen is het soms wel vermoeiend dat hij niet alleen wil spelen.
ga ik op de bank zitten gooit hij gelijk al zn speelgoed op de bank want hij MOET bij mij zijn.
geen idee hoe dit ineens zo komt.

enfin… de rede van mijn topic…
Rico heeft vandaag serieus ZO’N driftbui gehad om wel deze reden:
Papa heeft een hoofdlampje. je weet wel zo’n band die je om je hoofd doet als je van dichtbij licht nodig hebt en je hebt je handen niet vrij. Hij was met een computer bezig om die te maken en legde het lampje even langs zich neer. Toen wilde rico die lamp pakken maar het licht van die lamp is wel zo fel dat het gewoon pijn aan je ogen doet als je erin kijkt. niet goed dus.
aangezien rico best dat lampje mag vasthouden maar dat niet alleen bij vasthouden blijft… hij wil er dus inkijken enzo… zei papa: rico ik wil graag dat lampje terug want dat is niet goed voor je oogjes, ga jij maar even mama helpen met jou speeltjes opruimen.
nou echt hij begon toen heeeel dramatisch te roepen: baabje!! (hij zegt nog steeds bab ipv lamp) wij reageerde daar natuurlijk niet op en negeerde zijn gezeur om het lampje.
toen begon hij zo hard te huilen en dat ging over in krijsend huilen alsof hij gruwelijk veel pijn had.
dit duurde zonder overdrijven tussen de 3 kwartier en een uur.
ik heb dit echt nog nooit met hem meegemaakt.
op den duur kreeg ik er zo’n hoofdpijn van (letterlijk dus!)
dat papa hem ging afleiden met iets anders.
dat hielp niet. niks hielp hij liep door de kamer heen te banjeren huilend en wel.
toen dacht ik; wat moet je nou eigenlijk doen als je kind een driftbui heeft.
ofja ik weet dat je ze moet laten uitrazen, maar normaal gezien duurt zoiets maar een paar minuten bij rico. soms helpt afleiden maar soms moet hij uitrazen. nu hielp dus even niets. en dan vraag ik me af; moet ik hem dan juist wel of niet troosten. ik deed het wel want hij leek echt in paniek maar kom op, waar gaat het nou over het is niet zo alsof ik tegen hem heb staan krijsen als een viswijf, want als ie dan zo zou gaan huilen omdat hij geschrokken was zou ik erin komen, maar papa zei geowon heel rustig dat hij niet met dat lampje mocht spelen. haha ja sorry hoor ik vond het een beetje grappig in het begin (tot mijn hoofdpijn begon)
maar goed, wat is wijsheid? want het is dus echt paniek en verdriet geweest en UITEINDELIJK heeft troosten geholpen (maar in het begin nadat hij echt verdrietig werd toen dus niet)
ik was benieuwd hoe jullie omgaan met een driftbui, en dan heb ik niet over de woededriftbuien, die heeft rico nog niet gehad gelukkig…

#2

Negeren althans dat doe ik hier of zeggen dat ze op de gang kan gaan afkoelen tot de sirene afgelopen is want het is niks anders dan der zin doordrijven en dat gebeurd hier niet. Het heeft hier dan niks met verdriet te maken maar met pure zelfmedelijden en daar gaan we niet in mee.

Groetjes,

Michèle

#3

Lisa begint nu idd ook met driftbuien (had gehoopt dat ze nog ff weg zouden blijven maar helaas). Ze had er vandaag ook één en ik heb haar in de gang op de mat gezet… om te kalmeren, want straffen snapt ze nog niet echt. Na verloop van tijd hield ze op en toen ik vroeg of ze weer lief binnenkwam zei ze ja en liep ook gewoon naar binnen, ik was verbaasd hahaha!!! Misschien helpt het om hem even van jullie af te zonderen…

#4

Helaas herkenbaar…
Ik denk dat jullie het prima hebben gedaan hoor, hoe moeilijk ook!

Je hebt hem eerst zijn woede/onbegrip laten uitrazen. Maar hij was zelf zó uit zn doen dat hij later niet eens meer wist waarom hij zo deed.
Dan kun je hem troosten, en is het weer goed.

Dat opdringen ken ik ook wel. Hier hielp het om een kookwekkertje te zetten: "nu gaat mama even 10 minuutjes (kun je opbouwen hoor, bijv. vanaf 3 minuten) computeren (of lezen, of iets anders ), en dan mag je niks aan mama vragen, jij speelt alleen. Als het wekkertje piept mag je weer bij mama komen."
Enne geloof niet dat dat meteen werkt want er is altijd wel wat dat zó belangrijk is dat hij niet kan wachten. Maar dan kun je rustig zeggen dat hij het maar even moet onthouden, en als het wekkertje gepiept heeft nog een keer vragen.

#5

In zulke gevallen is het hier: afpakken waar hij niet mee mag spelen,
kereltje wegzetten. En verder gewoon doorgaan waar we mee bezig zijn.

Hier duurt de ellende meestal geen 3 kwartier,
maar zo af en toe komt het wel in de buurt.
Dan is het na een half uur zo dat ik we naar hem toe ga en hem troost.
Nogmaals duidelijk vertel dat het geen speelgoed is, en
dat hij niet in de lamp mag kijken.
Daarna de keuze geven uit twee dingen die hij echt leuk vindt om
mee te spelen.
Dan moet hij dus nadenken, aandacht is weg van het drama,
en opeens is alles weer goed.

M.

#6

inderdaad het BEGON met woede en onbegrip maar daarna ging het allang niet meer over die lamp hoor dat was hij allang vergeten, hij was echt aan het huilen.
hij was zelf helemaal overstuur van zijn woede aanval de eerste 2 minuten van zijn driftbui… en daarna was het pure schrik van zijn eigen gevoelens (neem ik aan)

@Marcel: eerst negeerde wij het, we legde uit waarom hij er niet mee mocht spelen (hij luisterde niet eens door zijn geschreeuw) toen negeerde we het geschreeuw en gegooi… toen werd hij ineens heel verdrietig en zeurde hij ook niet meer om het hoofdlampje maar toen was hij gewoon angstig over zijn woedegevoelens denk ik. toen ging ik hem troosten maar dat hielp niet, toen negeerde ik hem weer en ging op de bank zitten, en toen kwam hij uit zichzelf tegen mij aan zitten op de bank en werd hij rustig (na zo’n 3 kwartier dus)
ik zet hem b.v. wel in de hoek als hij stout is en gevaarlijke dingen doet (b.v. tegen het glas van de deur aan slaan of iets naar de tv gooien dat soort dingen) ook zet ik hem in de hoek als hij mij slaat (niet in een driftbui maar gewoon omdat ie daar zin in heeft of als ie de hond een mep geeft)
maar als hij echt verdriet heeft (ook al is het een driftbui) dan zet ik hem niet op de gang of in de hoek, want hij was gewoon zo van zichzelf geschrokken.
ik vond dat echt sneu!

#7

Ik denk dat het voor een klein kind ook best beangstigend is z’n enorme driftbui dat hij helemaal buiten zinnen is.
Het is een totaal nieuwe emotie die hij nog niet kent.
Dion heeft het ook 2 keer heel erg gehad en duurde ook 45 tot 1 uur voor het weer goed was.
Het was net of er allemaal opgekropte emotie’s uit kwamen dus ik ben van mening dat als een kind het niet met opzet doet (wat natuurlijk ook gebeurt om hun zin te krijgen hahaha, maar daar trappen we niet in natuurlijk)
je het kind gerust moet stellen en dat gaat natuurlijk niet als je kind zo overstuur is, dus ik heb Dion toen maar even laten gaan maar in zijn buurt gebleven zodat hij zich niet verlaten voelt, toen hij iets rustiger werd wilde ik hem vast houden maar dat wilde hij niet en ging hartverschurend in een hoekje zitten huilen, toen hij “klaar” was liet hij zich wel troosten en heb ik hem lekker tegen me aan gehouden en een slokje drinken gegeven, hij was daarna ook heel moe en viel bijna in slaap op mijn schoot.
Later ben ik op internet gaan zoeken en het bleek dat ik goed gehandeld had met mijn moederinstinkt dus vertrouw daar gewoon op, jij kent je kind heel goed en weet echt wel of het aanstellerij is of puur verdriet en machteloosheid.

#8

@Vlokje: dankjewel… dan denk ik dat ik ook wel goed gehandeld heb… ook Rico was inderdaad daarna erg moe.
hij wilde meteen naar bed toe. Toen ik vroeg of hij wilde slapen knikte hij ja, ging door zn oogjes wrijven aan zn neus trekken en zei: ben moe.
echt zo zielig, ik had echt met hem te doen.
Papa is meer van het hem afleiding proberen te geven (wat soms wel en soms niet werkte vanavond) en ik ging rustig op de grond zitten (niet op de stoel want dan ben “zit” ik hoger dan hij en dat vond hij niet prettig leek wel)
dan kwam hij in mijn kleermakers zit zitten en stond daarna weer op om weer rond te lopen (huilend) en kwam weer terug etc etc… hij wist zich gewoon geen raad.
uit pure machteloosheid ben ik uiteindelijk op de bank gaan zitten, hij klom daar ook op, toen wreef ik over zijn beentjes en armpjes en werd hij rustig en ging tegen me aan liggend, wel snikkend maar niet meer huilend. daarna vroeg ik dus of hij wilde slapen en dat ik nog een boekje zou lezen, hij zei toen dus: ben moe al oog en neus wrijvend.
pff maar mijn hoofdpijn is nog steeds niet weg.
heavy hoor zo’n bui!

#9

Ja is hier ook zo na zo’n bui. Dan is hij helemaal uitgeput en valt hij vaak even in slaap op de bank.
Arm kind…
Maar is inderdaad echt puur machteloosheid, hij weet gewoon niet wat hem overkomt.

Jullie hebben het prima gedaan, ik hoop dat er geen volgende keer meer komt, maar als die toch komt weet je wat je moet doen.
Al is het voor je gevoel nooit goed, want zo’n bui duurt toch vaak wel 3kwartier, wat je ook doet. Maar het belangrijkste is dat je hem laat zien dat je er altijd voor hem bent, maar ook dat je niet toegeeft aan zijn driftbuien! Want als je bijv. het lampje toch maar gegeven zou hebben was natuurlijk geen oplossing geweest

Omdat die van mij natuurlijk al weer groter is, wordt het moeilijker… in zo’n bui kan hij dingen stukmaken, of zichzelf en anderen pijn doen…
Als het kan probeer ik hem eerst te laten uitrazen, maar is dat op zo’n moment te gevaarlijk ga ik op de grond zitten met hem tussen mn benen, zijn armen gekruist en mijn benen over die van hem. Zo kan hij geen kant op.
Inmiddels is hij dan allang weer kwijt waar het nou over ging, maar er zit dan gewoon nog zoveel angst/woede/onbegrip of wat dan ook in hem… dat hij dan echt 3 kwartier gaat vechten… ik zeg dan niks, behalve soms “laat die boosheid maar gaan, dan wordt je weer rustig”.
Na die 3 kwartier is hij uitgeput en wordt dan erg verdrietig, zit snikkend tegen me aan. Dan kan ik hem troosten…
Daarna even met wat te drinken op de bank, en regelmatig valt hij dan even in slaap.

Sterkte met je hoofdpijn! En ik hoop dat verdere buien je gespaard blijven

#10

ja wat je zei hielp eerst bij rico ook toen we bij opa en oma waren, maar toen had hij buikpijn en krijste hij de boel bij elkaar
toen heb ik hem ook tussen mijn benen gezet op de grond, en ook mijn benen gekruist en mijn handen op zijn buik gehouden
met een tekenfilmpje erbij was hij snel rustig

hij is flink aan het uittesten
roept zelf al: in de hoek
en gaat er vrolijk in staan, dat werkt dus nu niet meer niet dat hij vaak in de hoek moet hoor, nauwelijks, maar het is een kleine papegaai en een na-aper aan het worden.

#11

Hey Inge, hier zijn driftbuien ook begonnen sinds een maandje ongeveer.
Je hebt goed gehandeld hoor…ff zijn bui uit laten razen en als ie dan moe wordt van zichzelf kan hij getroost worden.
Aaron gaat spontaan voortaan plat op de grond liggen en gaat huilen…dan zeg ik: wat doe jij nou?
Kijkt ie omhoog en gaat weer verder met huilen (omdat ie zijn zin niet krijgt).
Haha…dan ga ik expres wissen en zeg ik: Aaron ga eens omhoog mama moet hier wissen…en warempel…nog iedere keer staat ie op en ga ik er met de wisser doorheen en is het meteen weer goed.

Maar het is wel vervelend als het zolang moet duren inderdaad.
En zo’n huildje snijd oor je kop heen ja, je kan daar denk ik ook wel hoofdpijn van krijgen ja!}

Maarre…wat jij verder allemaal schrijft: niet alleen kunnen spelen, erbij zitten op de mat, erbij komen zitten op de bank met heel zijn hebben en houwen…WAT herkenbaar!

Gr, Danielle

#12

Hier ook met de kleine meid af pakken en zeggen dat het niet mag en negeren
En als ze ook nog gaat slaan of dingen om gaat gooien
dan zet ik haar in haar kamer met de deur dicht dan is ze na 5min
weer rustig dan mag ze er weer uit dan is ze poes lief
Dan zeg ik weer ‘‘ben je weer lief?’’ dan kijk ze me aan met een bigsmile
dan is alles weer goed.

Groetjes

#13

@danielle: ja haha nou dan kunnen we er samen over praten, het is niet meer zolang als in mijn eerste bericht maar hij kan er wat van hoor! pittig mannetje. maar tegelijkertijd ook superlief en knuffelig.

@Esmeralda: ik zou willen dat dat apart zetten werkte.
weet je wat het is, het even weghalen uit de situatie werkt alleen in een woededriftbui maar als hij een verdriet-driftbui heeft is hij echt bang lijkt wel. superzielig!

#14

Misschien is het een idee om een speciaal rustplekje voor hem te maken in de woonkamer?
Bijv. een hoekje waar even geen speelgoed staat, of dingen die kapot kunnen. Weinig prikkels iig
Dat je met hem afspreekt als hij zo’n verdriet driftbui heeft, dat hij daar even gaat zitten (kookwekkertje erbij misschien?), dan is hij wel in dezelfde ruimte als jou, maar jij geeft hem even geen aandacht. Hij weet dat alshet wekkertje piept jij het weer ‘goed komt maken’.

Als je op deze manier te werk wilt gaan, deze afspraak wel maken op een rustig moment, dus niet wanneer het fout gaat.
Dan kun je gelijk ook afspreken dat als hij zelf voelt dat het te druk wordt, hij daar ook even rustig mag gaan zitten, en jij hem dan niet zult storen.
(Hier is hij nog wel vrij klein voor hoor, maar proberen kan altijd).

Of toch weer de box terug als rustplekje

#15

Ja dat is wel lastig ja als je hem ook al niet echt kan troosten
dan wat Suzsje zegt kan je dat wel doen ja ook wel een goed idee
Even hem de tijd geven in zijn eigen hoekje.

Groetjes

#16

@Suzsje: pff meid kon dat maar! in rico zit echt geen rust, die gaat niet op de bank liggen of in een hoekje staan. de hoek waar hij in moet staan als hij heel stout is geweest, werkt ook niet altijd namelijk…
die rent dan gewoon doelloos door de kamer heen zovan: ik weet het allemaal niet meeeeer!!!
echt zo zielig dan!
ik zou willen dat hij “bepaalde” dingen begreep die kinderen van zijn leeftijd vaak wel begrijpen maar het is helaas niet anders.
Hij begrijpt best veel hoor maar niet in moment van paniek

#17

Tja meid… ik vind het moeilijk om te zeggen… maar je beschrijft precies zoals het bij ons was toen hij 2 was…
En iedereen maar roepen “ach meid, dat doet die van mij ook wel eens” of "die peuterpuberteit he… gaat wel weer over hoor!"
Maar er zit dus wel verschil in of kinderen het ‘wel eens’ hebben, of dat ze het wel eens niet hebben zeg maar…

Toch, na honderdduizend keer uitleggen (op rustige momenten, én als het misgaat nog een keer, en als het weer rustig is weer enz…) komt er een moment dat hij het wel doorkrijgt, al zal het nooit makkelijk worden.

Heeft hij er bijv. ook moeite mee als hij niet weet welke dag het is? Bij ons ging het beter toen hij naar de PSZ ging, dat was op vaste dagen, en was het allemaal veel voorspelbaarder voor hem wat er welke dag gebeurde, hij had meer overzicht.
(Nu in de schoolvakanties komt dat weer precies terug, hij weet dan totaal niet welke dag het is, ook al heb ik het al 10x verteld die dag…)

#18

@Suzsje: wat bedoel je? ik bedoel Rico weet echt niet dat het nu “donderdag” is ofzo. bij ons is het elke dag een beetje hetzelfde omdat hij niet naar school gaat.
ik bedoel, we bouwen wat met blokken, we tekenen of kleien wat hij kijkt een filmpje op tv hij gaat in bad, we gaan wandelen buiten of gewoon even voor op het veldje spelen.
het is niet zo dat er echt een vast ritme in zit, behalve dan in zijn eet en slaaptijden.
jeetje is dat heel slecht? ik plan niet alles vantevoren ofzo…
we gaan ook zovaak het winkelcentrum in voor een boodschap oid…maar dat zie ik dan per dag wel of het nodig is

#19

Haha, ja zo ben ik ook hoor

Maar ik merkte wel dat het bij hem meer rust gaf toen hij dus wel onderscheid kon maken tussen de dagen.
Gewoon heel eenvoudig hoor,
op zondag naar de kerk
op maandag samen boodschappen doen (al is het maar een pak koekjes ofzo )
op dinsdag PSZ
op woensdag naar oma
op donderdag PSZ
op vrijdag hadden we niks speciaals
en op zaterdag papa heel de dag vrij

Zomaar even een voorbeeldindeling hé je hoeft dit natuurlijk niet te volgen!
Maar voor hem gaf het dus wel meer rust dat hij wist dat dit bijv. de psz dag was.
Dus gewoon 1 vast dingetje dat bij een bepaalde dag hoort. Ik kon ook gerust op een andere dag nog boodschappen doen, maar op de maandag deden we het ALTIJD.

Heel de dag vooruit plannen werkte hier absoluut niet. Je weet nooit van tevoren of er iemand belt en je daardoor je plannen moet wijzigen, of je band lek is, of er iemand onverwacht op bezoek komt, of …vul maar in
Maar dat hij dus in de gaten kreeg dat er ritme zat in de dagen (een week dus ) vond hij echt fijn.

En wat voor mezelf helpt als hij weer eens een dag vol driftbuien heeft gehad:
Als hij dan eindelijk in zijn bedje ligt, bedenken dat de driftbuien toch weer over gegaan zijn, dat hij toch ontdanks al dat gezeur weer een paar happen heeft gegeten, dat hij toch ontdanks tegenwerken en in de houdgreep in de auto is gekomen en naar school geweest waar het dan weer goed ging, en dat hij uiteindelijk toch na 10x uit zn bed gekomen te zijn voor drinken, plassen, buikpijn, een kusje etc. is gaan slapen.

(overigens is het meestal niet zó erg dat echt ALLES met gezeur en driften gaat zoals hierboven hoor ) Maar ook al ging het allemaal met heel veel moeite, en niet op de manier zoals ik wilde: IK heb het toch voor elkaar gekregen!!! Hij heeft uiteindelijk gedaan wat ik wilde, en wat er moest gebeuren.
En eh het huishouden? Dat zien we morgen wel weer

#20

heh ja… wat je zegt klopt inderdaad ook
ik denk meestal heel kort: hij is wel driftig geweest maar hij greep voor het slapen wel ineens mijn hoofd vast en knuffelde mij(dan schud hij een beetje met mij terwijl hij zijn hoofd tegen mijn hoofd drukt superlief) heel schattig dus al met al houdt ie nog wel van me hahaha

tja die dagen…

zondag ja wij gaan niet naar de kerk dus het is dan gewoon een pyjama dag als we nergens heen hoeven.
lekker filmpje kijken wat kleien oid.
we gaan om de dag naar de winkel (idd al is het alleen maar voor een pak koekjes haha)
dadelijk gaat hij 2 dagdelen naar de psz dus ritme komt er dan denk ik zoiezo wel wat meer in…
net was hij ook weer behoorlijk driftig toen ik hem in bed ging leggen…
ik heb er weer zere spieren aan overgehouden maargoed we doen het er maar mee he