Het zo verschrikkelijk hard gaat?

#1

Een dag nadat Levi’s eerste tandje verschijnt, zit hij nu al op handen en knieën. Ik verbaas me erover dat alles zich in zo’n snel tempo op elkaar volgt. Iedereen had me ervoor gewaarschuwd. “Pas op, het gaat snel!” maar dat het zo snel zou gaan, had ik niet verwacht. Hij is nu ruim 7 maanden en voor ik het weet vieren we zijn eerste verjaardag. Het staat me nog vers in het geheugen dat ik van hem ben bevallen.
Het doet me nu des te meer beseffen dat ik van elke seconde moet genieten.
Dat deed ik sowieso wel, maar je wordt er even bij stil gezet. Nu opeens krijgt hij al tanden en begint hij met kruipen. Als ik me bedenk dat hij over een paar maanden waarschijnlijk al staat en z’n eerste woordjes zegt, maakt me dat best een beetje bang: deze tijd komt nooit meer terug. Ik geniet van deze babytijd, ook al duurt het maar zo kort.
Zijn er andere moeders die hier ervaringen over kunnen delen?
Groetjes,

Maike

#2

Ik zat me hierover te verbazen, al kijkende naar mijn slapende zoontje en ik moest het gewoon even kwijt.

Maike

#3

ik heb hetzelfde hoor.
Ryan is nu 9,5 maand en hij gaat ook ineens zo hard.
Soms moet ik er wel om huilen dat het zo snel gaat en aan de andere kant kan ik niet wachten totdat hij gaat lopen en praten.

Ik heb ook een onwijs eigenwijs ventje hier en dat is zo leuk.
Hij wordt 's ochtends wakker om 700 uur en ga 's avonds om 1900 uur naar bed.
dus we hebben maar 12 uur per dag.

Het ergste vind ik dat als ik zijn kast opruim dat er te kleine kleertjes inliggen en dan denk ik, jeetje is hij alweer zo groot.

Ja meid het gaat ontzettend hard.
Ik ben al met voorbereidingen bezig voor zijn eerste verjaardag.hahahaha

groetjes van Natasja

#4

Hier hetzelfde hoor!
Ons buurmeisje werd gisteren bijv. twee jaar.
En Stephan’s tweede verjaardag lijkt nog zo kort geleden, maar over 2,5 maand wordt hij alweer drie jaar!!!
Pfff…en volgend jaar gaat hij dus naar school, de basisschool. Jemig…

Kijk, dat van die basisschool daar denk ik nog liever even niet aan.

Maar verder vind ik het onwijs gaaf om hem groter te zien worden!
Elke dag kan hij weer meer, zegt hij weer andere dingen etc. etc.
Steeds “groter” wordt hij in zijn doen en laten.
En als ik dan gisteren op die verjaardag een baby zie van net twee maandjes dan heb ik wel zoiets van: zoooo, dat is snel gegaan met Steef!
Maar dat heeft iedereen dus.
En ja, die tijd komt nooit meer terug (bij ons dus niet want we willen niet nog meer kids).
Soms vind ik dat wel jammer, maar het is wel mijn eigen keus waar ik achter sta (en de keus van mijn vriend uiteraard ook).

Gelukkig hebben we fotoboeken vol met leuke foto’s en heb ik veel dingen opgeschreven over Stephan (“dagelijkse” dingen zeg maar).
Dat is erg leuk, om bijv. te lezen dat hij met 2 weken oud al 3 uur lang wakker was 's ochtends om vooral maar niks te missen!

Geniet er gewoon lekker van!
En elke leeftijd heeft zijn “charme” hoor!!

Groetjes, mamma van Stephan

#5

ja kinderen en dronken mensen spreken de waarheid, hahahah
wel puur als kinderen dat zo zeggen ook al is het niet leuk om te horen

#6

ja armanda, kinderen vangen alles op. ik was van de week met het mooie weer de was buiten aan het op hangen, toen riep tanja mij bij me voornaam mariel ,ik moest wel lachen maar dat zag ze niet. ik zei alleen zo heet ik niet. toen zei ze mama ja die boef

groetjes marielle trotse mama van tanja.

#7

ja armanda ,van mij mag ze het ook niet zeggen, maar ja ze proberen het toch he.
hoe ver kan ik gaan het is wel interesant

gr marielle

#8

ik had het vandaag met Ryan.
Die kleine deugniet kruipt nu door het huis heen, maar in de keuken staan de bakjes van de katten
Elke keer gaat Ryan daar naartoe terwijl die weet dat het niet mag.
Dus ik erachter aan en ik roep Ryan Nee dat mag niet, oke hij stopt met kruipen, draait zich om kijkt me aan en blijft me aankijken.
Zie ik ze handje uitstrekken om alsnog het bakje te pakken , dus ik weer Ryan NEE, kijkt die deugniet me weer aan en begint te lachen en ik weer NEE Ryan.
Nou hij weet dondersgoed dat het niet mag en toch aan blijven kijken, he dus ik schoot van binnen echt in de lach maar dat mocht hij niet zien.

Even later slaat hij zijn bal naar de keuken, hij erachter aan kruipen totdat hij bij de bakjes van de katten kwam. hij stopte en keek me aan van ohoh hier mag ik niet komen.

Dus hij snapte het wel, die deugniet.
Ik heb er hard om gelachen toen hij het niet zag, ahahhaa