Binnenkort moet ik naar het ziekenhuis en nu al probeer ik mijn dochter voor te bereiden. En daar reageert zij op haar eigen (wijze) manier....
Na de vakantie kan ik gebeld worden door het ziekenhuis. Dan ga ik toch echt opgenomen worden. 2 hele lange nachten lang. Nu al zit ik in de zenuwen daarvoor. Uiteraard probeer ik Veronica daar al op voor te bereiden. Wat amper nodig is...
Paar weekjes geleden moest ik naar de chirurg en als echte SuperMo, nam ik mijn complete gezin mee. Oke, ik geef het direct toe, daar is niets SuperMo´s aan nee. Het is simpel, ik durf niet alleen. Man moest vrij nemen, wat hij met liefde deed. Normaal gesproken moet je lang wachten in het ziekenhuis, maar dit keer mocht ik gelijk door lopen. Hoe is het mogelijk he? Alsof ze door hadden, dat ik zat te denken:"Weet je wat? Ik ga gewoon lekker weer naar huis!". In de onderzoekskamer ziet Veronica een bed en biedt spontaan aan, dat "mama daar op moet liggen", kloppend op dat bed. De zwenkende lamp daarboven is een "visjesvanger", wat volgens haar toch errug handig is, als je op dat bed ligt. En die bloeddrukmeter? Wauw, coole klok zeg. Overal met dr neus bovenop.
De chirurg ziet het snel (zonder dat mama op het bed hoeft te liggen zelfs), ik moet toch de operatie doen. Met narcose ja ja. Dan moet er bloed geprikt worden. Aah?? Eh, dat lag niet in mijn planning hoor! Maar, helaas, niets aan te doen, wat moet dat moet. Beneden nummertje halen, wachten (veel stoere, zenuwachtige en bange blikken om mij heen), veel kletsen en lachen (zenuwen mijnerzijds) en dan mogen we naar binnen. Veronica gaat lekker op een krukje naast mij zitten. Ik zeg nog:"Kijk maar de andere kant op hoor lieverd", maar neeee madam vindt het veel te spannend. "Mama, nu krijg je de prikje, oeh dat doet pijn he?" en verwacht niet dat dat met veel medelijden gezegd wordt hoor. Nee, dat zegt ze met een gelukzalige glimlach, terwijl ze met gezicht bijna ín de buisjes bloed zit gedrukt. Genieten, genieten hoor voor dr.
Gisteren zaten we Childrenshospital te kijken. Ja, ik weet het, raar programma voor een kind van net 3 jaar. Kan het niet helpen, zij vindt dat erg spannend en mooi. "Ach, kindje heeft auw". Uitgelezen moment om mijn komende ziekenhuis bezoek nog eens te bespreken. En ook dit keer heeft ze er geen problemen mee.
Vanmiddag fietsen we naar tante Sjoukje. Sliep vorige week haar dochter bij mij, nu gaat mijn dochter naar mijn zus voor een nachtje. Koffer mee. Dan begint het achterop mijn fiets hoor:"Ik ben in het ziekenhuis geweest, kreeg prikjes en had heeeeeeeeeel veel auw hoor mama", dat dus de hele weg naar Sjoukje toe. Onder mijn "Dat is niet waar Veronica, maar mama moet wel bijna" (tja, blijf voorbereiden), zegt ze rustig, dat dat niet erg is. Ziekenhuizen zijn nu eenmaal leuk...
Zucht, fijn zo´n dochter. Ben bang dat, áls ik eenmaal in het ziekenhuis lig, dat er dan niet een bezorgde dochter, maar een genietende dochter op bezoek komt, die eerst gaat kijken, waar de camera´s verstopt zitten! Want, oei oei, wat is het ziekenhuis toch leuk, vooral als het je eigen moeder betreft.... Denk dat ik maar aan háár vraag of ik alsjeblieft een Nijntje pleister er op mag, mét een kusje.. Mijn heldin.
Mo