Ik word oud. Zoals jullie weten, ben ik vandaag 37 geworden. En daarmee is het geestelijke verval ingetreden… Vanochtend trakteerde ik op het werk en vergat ik in de uitnodiging te vermelden hoe laat de taart klaarstond. Dat leverde natuurlijk veel ‘aftakelingsgrappen’ op. Ach ja, kan gebeuren, maar wat er daarstraks gebeurde…ik schaamde me kapot!
We waren met z’n vieren in de stad gaan eten. Gewoon, bij La Place, omdat wij dat lekker vinden en omdat papa daar fan van is. Daarna moest ik bij een winkel een legging van Eva ruilen. Papa, Eva en Max stonden een beetje te wachten tot ik de jongenskleertjes had bekeken…Toen zei papa: ‘Ik ga met Eef alvast naar de videotheek voor een filmpje’. Ik: ‘Is goed, ik kijk hier nog even en neem Max dan mee’. Ik bekeek de kleding en rekende een paar minuten later een stoer broekje en polotruitje af. Ik zeg tegen de verkoopster: ‘Ok, doei!’ en trok de deur open. Zegt ze: ‘Eh…vergeet je je baby niet?’ Ik schaamde me kapot! Ik was Max vergeten! Ik dacht echt dat papa hem ook mee had genomen! Terwijl ik gewoon wist dat hij in de winkel stond en we hadden afgesproken dat IK hem mee zou nemen naar de videotheek…Gewoon totaal vergeten. Ik dacht dat zoiets mij nóóit zou overkomen, maar dus toch…Gewoon te weinig slaap en een te drukke dag met alle felicitaties…Het zijn slechte redenen om je kind te ‘vergeten’, maar het gebeurde me gewoon! Ok, ik zou hem dan wel direct gemist hebben natuurlijk, maar toch! Ik voelde me zwaar lullig. Doe verkoopster moest wel lachen en ik ook wel, maar ik voelde me toch een slechte moeder. Ik hoop dat dit me nooit meer overkomt! Arme Max!
Groetjes Rainbow, trotse mama