Het verloop van mij

[mamaJa]

Hallo ik zou jullie nog op de hoogte houden over hoe het met mij gaat…

Het gaat gelukkig wat beter/ stabieler. De dalen zijn lang niet meer zo diep en lang!! Ik ben er nog niet (kan ook niet als je bedenkt dat dit al vanaf de zwangerschap is…), maar moet het de tijd geven. Met de psycholoog heb ik pas over een maand afgesproken (goed hè!) Ik blijf het wel moeilijk vinden als Jade moppert, maar ja. Vandaag heb ik een gesprekje met iemand van de wijk bij mij thuis, gewoon om te kijken hoe het gaat en of ze nog iets voor mij kunnen doen.

12 mei gaan mijn vriend en ik de cursus “peuter in zicht” volgen (=gratis van zuidzorg), zodat ik wat voorbereid ben op wat er gaat komen…

Gelukkig is de tuin bijna af (deze week nog graszodes), de zandbak is wel klaar! Is leuk en lekker!(zand). Hopelijk gaat het weer meezitten.

Groetjes Frauk

[mini-boy]

goed nieuws dus… nu nog het zonnetje heel de week… dat doet ook wonderen!

Knap van je dat je er zo open over ben… lijkt me ook erg interresant zo’n cursusje… wie weet ga ik het ook eens doen… hier worden er ook verschillende gratis aangeboden… alleen heb ik het momenteel niet nodig… Jurian zit nog niet in de peuterpuber fase!

Gewijzigd door - mini-boy op 04 May 2009 12:00:27

[Michele1]

Oh fijn dat het beter gaat met je. En ook fijn dat je die cursus kan doen. Heb je een beetje houwvast. En ik hopen op mooi weer want zon doet ook goed.

Groetjes,

Michèle

[Mriek]

Fijn dat het beter met je gaat. Dat wil wel wat zeggen toch, dat je over een maand pas weer naar de psycholoog hoeft. Goed van je, dat je alvast zo’n cursus gaat doen om een beetje voorbereid te zijn. Hou ik ook in m’n achterhoofd, die zijn hier vast ook wel. Lekker straks in de zon in je mooie tuintje, Jade in de zandbak, wat wil je nog meer?

Groetjes!

[lon1306]

Hoi,

Ook in kleine stapjes kan je heel de wereld rond reizen. Zo is het ook nu met jou. Zolang je maar vooruit gaat ga je vooruit en dat is positief.
Ik ben heel blij dat je je steeds beterder gaat voelen.
En je zal zien dat je als het straks achter de rug is je sterker eruit bent gekomen en dat je heel wat heb geleerd. Het is alleen jammer dat het zo moet. Maar ook ik ben er sterker door geworden en ken en herken nu mij zwakke punten eerder en ook ken ik en herken ik mijn hele goede punten en kan die nu meer benutten om de zwakke weer sterker te maken.
Heel veel succes nog de verdere weg en je komt eruit.

groetjes

lon106

[Saro]

quote:

---

Ik blijf het wel moeilijk vinden als Jade moppert, maar ja. Groetjes Frauk

<a href=“http://lilypie.com”>[img]http://b2.lilypie.com/BDdNp1.png" alt=“Lilypie Tweede Ticker” border=“0” /></a>

---

Hey Frauk,
Fijn dat het beter met je gaat. En dat als je een dipje hebt dat je hier beter mee om kan gaan.

Mag ik vragen wat je precies bedoelt met de bovenstaande zin? Ik ken jou situatie niet helemaal, maar ben hier even benieuwd naar omdat ik zelf met iets zit en dat ik me hierin misschien kan herkennen…

[Sandra1980]

Wat fijn dat het de goede kant op gaat. Het heeft idd tijd nodig, dus het is logisch dat je er nog niet bent. Maar dat de dalen al niet meer zo lang en diep zijn is een heel goed teken.

Geniet van je kleine en ik hoop dat het steeds beter met je gaat.

Groetjes,
Sandra

[mamaJa]

Bedankt voor de lieve reacties!

Ion: ik hoop idd dat ik hierdoor beter mijn grenzen kan gaan aangeven, en mijn zwakke punten sneller herken en in kan grijpen.

Saro: Als Jade moppert dan zou ik haar het liefste willen pakken en “troosten” zodat ze weer vrolijk wordt. Het gehuil en gemopper gaat bij mij echt door merg en been. Voel mij dan tekort geschoten, ook al weet ik dat dat niet zo is en dat ze dat ook moeten kunnen. (maar ja een gevoel kun je niet zomaar uitschakelen.)
Mag ik vragen waar jij mee zit, of zeg je dat liever niet?

Groetjes Frauk

[Saro]

Hoi Frauk,

Ik vind het eigenlijk heel moeilijk om uit te leggen en word er ook verdrietig van als ik er zo over nadenk. maar ik heb soms het gevoel of ik erg tekort schiet in een hoop dingen. Dani is vanaf het begin al een heel onrustige en driftige baby geweest en ik vond/vind dit ook heel moeilijk om mee om te gaan. Ik word er ongeduldig van, zenuwachtig en vind het nog steeds lastig om zomaar ergens met hem naar toe te gaan.

En dan kijk ik om me heen en dan lijkt het wel of het andere veel makkelijker afgaat en daardoor ga ik nog meer twijfelen aan mezelf. Waarom maak ik het mezelf zo moeilijk, waarom maak ik me zo druk, waarom heb ik geen geduld. Het wordt nu toch weleens tijd om alleen maar te genieten, waarom voel ik me dan zo vaak moe en verdrietig. Ik denk dat mede de oorzaak is dat onze start zo gestressd was. Verder woont mijn moeder sinds vorig jaar niet meer in de buurt (mijn ouders zijn vorig jaar gescheiden) en die zie ik nu niet zo vaak. Ik had zo graag gewild dat zij er misschien vaker was geweest om me te steunen en te helpen. Mijn schoonmoeder woont wel in de buurt en ik heb hele lieve vriendinnen, maar dit vind ik toch anders. Daarnaast vind ik het moeilijk om dit zomaar tegen mensen te zeggen en hou zulke dingen vaak voor me. Al ben ik nu wel heel erg open… (misschien een beetje te?)

Kortom veel “negatieve” emoties die ik moeilijk van me af kan zetten.
Ik wil nog wel even zeggen dat Dani natuurlijk wel een lieverd is. Ik wil niet overkomen als een ondankbare moeder die niet om haar kind geeft, want dat is echt niet zo. Natuurlijk hou ik ontzettend veel van hem en hij kan ook zo lief en vrolijk zijn. Echt een boefje, haha

Liefs

[mamaJa]

Hoi Saro,

Ik herken heel veel in jou verhaal. Ben nu op het werk maar zal snel reageren. misschien makkelijker via mail?

Groetjes Frauk

[Mriek]

Juist goed dat je zo open bent Saro, dan ben je het even lekker kwijt. Ik snap je hoor, hier ook een moeder met een ongeduldige en bij tijd en wijle driftige baby. Ik vind dat soms ook heel lastig. Wat ik doe is heel erg proberen te zien dat dit onderdeel is van zijn karakter en dat het zijn eigen frustraties zijn over dingen die hij wel wil, maar nog niet kan. En dat het niets te maken heeft met wat ik wel of niet doe. Dan scheelt het al een hoop en betrek ik het in ieder geval niet op mezelf. Erik is bijvoorbeeld altijd drammerig en ongeduldig als ik bezig ga met eten maken voor hem; of het nou het pakken van een potje fruit is of het smeren van een broodje, hij begint al te dreinen vanaf het moment dat 'ie mij naar de keuken ziet lopen. Soms gewoon tot huilen aan toe. Diep van binnen word ik daar ook onrustig van, maar ik probeer te denken: je gaat niet dood van even wachten en als je straks je eten krijgt ben je weer vrolijk. Dan heb ik meer rust merk ik.

Kan me goed voorstellen dat je het moeilijk hebt met je moeder die ver weg woont. Vriendinnen en andere familieleden zijn natuurlijk ook belangrijk, maar ik heb ook gemerkt dat nu met mijn eerste kindje er niets gaat boven af en toe de steun van m’n eigen mama. En gelukkig wonen m’n ouders dichtbij en zijn ze indien nodig in een kwartier bij ons.

Onthou maar dat andere moeders ook heus onzekerheden hebben, maar gewoon niet zo open zijn daarover. En daardoor lijkt het alsof ze het allemaal zo goed weten. Maar dat is niet zo, daar ben ik van overtuigd…

Ook al ben ik Frauk niet, wilde toch even reageren…

Groetjes!

[Saro]

Dat is een goed idee!

[Saro]

Mriek: bedankt voor je lieve reactie!

Goede tip van je, zal het proberen te onthouden als meneertje huilend in de box ligt, haha

[lon1306]

Hoi,

Saro: Ik lees je verhaal en herken mezelf er ook in. Ook hier een druk en ondernemende baby peuter en nu bijna kleuter. Wat mij heel erg heeft geholpen op dit vlak dan is hulp van een verpleegkundige van het cb. Die van mij had extra cursussen gehad en zelf z’n kindje. Dus die sprak uit ervaring. Alleen al het tegen haar uitleggen waar ik tegen aanliep in de opvoeding van mijn dochter was al een opluchting. ook heeft zij mij heel veel handvaten gegeven/ tips die ik kon gebruiken in de opvoeding.

Bij het andere probleem ik denk als het je echt gaat belemmeren in je dagelijks leven dat je misschien wat profesionele hulp moet zoeken. Het helpt jade en heeft mij ook geholpen.

En bedenk altijd bij een ander loopt het ook niet van een leien dakje altijd. Misschien hebben hun niet percies te maken met jou probleem maar ze hebben vast weer iets anders. Alle moeders hebben soms op bepaalde punten in de opvoeding problemen ermee.

groetjes

lon106

[Saro]

Lon1306: Wat fijn die reacties en dat ik dus niet de enige ben. Weet ik natuurlijk ook wel, maar toch fijn om andere moeders te horen. Goeie van je om het aan te kaarten bij het CB. Ga ik volgende keer ook doen, wie weet dat ze me kunnen helpen. Ik moet in juni weer.

[mamaJa]

Ik heb het de laatste keer ook bij het consultatiebureau aangegeven dat het niet goed ging. En ik krijg veel steun van hun, ik kan ze altijd bellen en ze zijn ook al alleen voor mij al op bezoek geweest, om te kijken hoe het met mij gaat. Omdat het eigenlijk wel goed gaat hebben wij afgesproken dat ze mij belt, en dan kijken we wel verder.

Ik vind dat de cb mij heel goed en fijn heeft geholpen. En anders eerder een afspraak maken.

Groetjes Frauk

[miremady]

Inderdaad voelen de meeste moeders zich zo denk ik, we doen het allemaal voor het eerst toch, nou jah ik voor de tweede keer maar lijkt weer de eerste keer en dat is bij ieder nieuw kindje weer zo want ze zijn allemaal anders. Ga er vanuit dat je het zo goed mogelijk probeert te doen en meer kun en kan je niet. Het zijn persoontjes met een eigen karaktertje hoe klein ze ook zijn. En wees eerlijk heb je liever een mannetje of vrouwtje waar een beetje pit in zit of eentje die zich alles maar laat aanleunen? Ik heb er ook eentje met behoorlijk wat pit en kan hem af en toe echt wel achter het behang plakken hoe klein hij ook is maar zie ook de voordelen er van in, want mijn dochter was ook zo en is nooit op school enzo gepest en is nu een heel sociaal meelevende meid die in de verzorging werkt. Praat en denk je eigen niet de put in. Kop Op

Groetjes Michelle