Op 11 december 2003 is Jeroen geboren, met een gewicht van 1350 gram en een lengte van 39 cm. Hij is met een spoedkeizerssnee geboren.
Mijn naam is Sonja, 27 jaar oud, getrouwd met Remco.
Mijn zwangerschap van Jeroen is niet bepaald makkelijk verlopen. De eerste helft van de zwangerschap kampte ik met migraine (ongeveer 3x in de week een aanval), ernstige darmproblemen en een verschrikkelijke vermoeidheid. Toen het eindelijk steeds iets beter ging (rond 25, 26 weken), steeg mijn bloeddruk tot abnormale hoogte en werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Ik kreeg bloeddrukverlagende medicatie en na 8 dagen leek mij bloeddruk voldoende gestabiliseerd, dus mocht ik mét medicatie en volledige rust weer naar huis.
Het voelde heel goed om weer thuis te zijn, bij mijn man, de twee vogels, mijn eigen bed, douche, toilet en ook heel belangrijk: mijn privacy. Want het was best gezellig in het ziekenhuis met een paar kamergenotes, maar je bent daar werkelijk nooit even lekker alleen. Na een week moest ik naar de verloskundige, voor controle van mijn bloeddruk. Deze was wel wat hoog, maar niet zo belachelijk hoog als eerst.
Weer een week later moest ik terugkomen bij de gynaecoloog voor controle. Hij vroeg (voor het fatsoen) hoe het met me ging, maar voordat ik uitverteld was, zei hij al dat zijn oordeel over mij al geveld was. Er was eiwit in mijn urine aangetroffen, wat in combinatie met de hoge bloeddruk, betekende dat ik zwangerschapsvergiftiging had.
Wat was dat schrikken! Ik mocht met Remco weer mee terug naar huis om mijn spullen bij elkaar te zoeken en in te pakken en aan het eind van de middag werd ik wederom opgenomen in het ziekenhuis, in de wetenschap dat ik hier nu zou liggen tot aan de bevalling. Ik was op dat moment pas 30 weken zwanger en dus nog niet bepaald "bezig" met de geboorte van ons kindje. Wat was het een raar idee, toen ik de deur van ons huis achter me dicht trok, dat de eerstvolgende keer dat ik weer door die deur zou lopen, ik al moeder zou zijn!
In het ziekenhuis kwam ik weer te liggen in de zelfde kamer als de eerste keer. Er lagen zelfs nog twee andere meiden, met wie ik er de eerste keer ook gelegen had, dus dat was wel gezellig. De conditie van mij en van de baby werden nauwlettend in de gaten gehouden; twee keer per dag werd ik aan het CTG gelegd.
Op 6 december (toen lag ik er al weer 8 dagen) bleek op het CTG dat de conditie van de baby achteruit ging. Uit een echo (eerder die week) was gebleken dat de baby een groeiachterstand had in de baarmoeder, zijn gewicht werd toen geschat op zo'n 1100 gram. Bij zo'n laag gewicht valt te verwachten dat de baby (als hij dan geboren wordt) extra, gespecialiseerde medische hulp nodig heeft, en ons ziekenhuis kan deze speciale zorg niet bieden. Dus toen de conditie van de baby achteruit bleek te gaan, werd ik met de ambulance overgeplaatst naar het AMC, omdat de kans steeds groter werd dat de baby gehaald zou moeten worden.
In het AMC aangekomen werd ik meteen weer aan allerlei apparatuur aangesloten, maar toen bleek het allemaal wel weer wat mee te vallen, met de conditie van de baby. Ik werd naar mijn kamer gebracht. De dagen daaropvolgend werd ik wederom 2x per dag aan het CTG gelegd en het leek zelfs alsof het met de baby steeds beter ging en ook ik voelde me (naar omstandigheden) best goed. Behalve dat ik enorm veel vocht vasthield en dus aan alle kanten opgezwollen was, had ik geen last van de zwangerschapsvergiftiging.
Op donderdagavond 11 december ging de conditie van de baby echter ineens weer achteruit. In de hartslag van de baby waren enorme dalen te zien, waardoor de gynaecoloog besloot niet langer te wachten en een (spoed)keizerssnee te gaan doen om de baby te halen. Ik werd naar de OK gebracht en werd voorbereid op de operatie. Gelukkig mocht het met een ruggeprik, zodat ik de geboorte wel bewust mee zou kunnen maken. Maar mijn hemel, wat ging het ineens verschrikkelijk snel! Zo lag ik om 21.15 uur nog aan het CTG, om 22.02 uur was Jeroen geboren. Een klein, mager mannetje van 1350 gram en 39 cm, geboren bij een zwangerschapsduur van 32 weken, mèt ook nog eens een groeiachterstand van 4 weken.
Hij werd (uiteraard) meteen meegenomen door de kinderartsen naar het naastgelegen kamertje, waar hij onderzocht werd. Meteen na de geboorte was hij blauw en slap. De navelstreng had een keer om zijn nek gedraaid gezeten, waardoor hij het een beetje benauwd had gekregen. Hij werd meteen door de artsen een beetje geprikkeld en kreeg heel even een beetje extra zuurstof toegediend, maar al binnen 5 minuten ademde hij geheel zelfstandig. Toen werd Remco er bij geroepen, zodat hij zijn zoon kon zien. Nadat het eerste onderzoeken voorbij was, werd Jeroen, in de couveuse, even langs de OK gereden, zodat ik hem heel even kon bekijken. Ik kon hem nauwelijks zien, aangezien hij tot aan zijn mondje gewikkeld was in doeken en hij een muts op had, tot half over zijn ogen. Het enige dat ik redelijk kon zien, was zijn neusje. Na een halve minuut werd hij naar de NICU (neonatologie Intensive Care Unit) gebracht, met Remco op zijn hielen. Het operatieteam was bezig met de hechtingen en zo rond 22.45 uur werd ik naar de verkoeverkamer gereden.
Door een misverstand van de verpleging heb ik daar een uur in mijn eentje gelegen. De verpleger van de verkoever dacht, dat Remco vanzelf door de kinderafdeling naar de OK gestuurd zou worden, terwijl ze op de kinderafdeling dachten, dat iemand van de verkoever zou bellen naar de kinderafdeling zodra ik daar was.
Daar lig je dan. Je bent net bevallen van een heel klein mannetje. Veel te vroeg, veel te klein en voor je gevoel ook véél te snel. Daar lig je dan, helemaal alleen. Ik wist nog niks van hem, behalve dus dat het een jongen was en dat hij zelf ademde na een paar minuten. Nog nooit duurde een uur zo lang. Ik wilde weten hoe het was met mijn kindje, ik wilde weten hoe zwaar hij woog, hoe lang hij was, hoe hij eruit zag, hoe het met hem ging, of hij gezond was. Maar door zo'n stomme fout van de verpleging lag ik daar een uur helemaal alleen. Ik heb verschillende keren aan hem gevraagd waar Remco was, waarom hij niet kwam. Maar steeds kreeg ik te horen: hij zal zo wel komen. Hij wordt door de kinderafdeling vanzelf hierheen gestuurd.
Uiteindelijk was Remco er om 23.45 uur en hoorde ik meer over mijn kindje. Dat hij in de couveuse lag aan allerlei apparatuur, met allerlei slangetjes. Dat hij gezond was en dat het vooralsnog goed lijkt te gaan. Het ging zelfs zo goed dat Remco hem zelfs even vast had mogen houden, welliswaar wel aan de apparatuur, maar toch... Vlak na de geboorte hadden ze een fotootje van Jeroen gemaakt en deze kreeg ik. Wat een mooi koppie, nog helemaal wit van de huidsmeer, maar oh oh wat keek hij sipjes.
Toen om ongeveer 01.30 uur de verdoving in mijn benen goed genoeg uitgewerkt was (ik kon mijn benen weer redelijk bewegen), mocht ik van de verkoeverkamer af. Ik werd opgehaald door verpleegsters van de kwaamafdeling en EINDELIJK.....voordat we naar de kraamafdeling gingen, werd ik naar de kinderafdeling gereden en mocht ik Jeroen zien. Ik mocht hem ook aanraken via het deurtje van de couveuse. Ik heb hem over zijn hoofdje geaaid en zachtjes tegen hem gepraat. Eigenlijk wilde ik hem ook even vasthouden, maar gezien het tijdstip èn de zware belasting dat de geboorte voor zowel Jeroen als mij had gehad, was het verstandiger om daarmee te wachten tot de ochtend.Na een tijdje werd ik naar de kraamafdeling gebracht, waar ik mijn eerste nacht als moeder heb doorgebracht.
Wordt vervolgd......