Bah, ik was helemaal blij dat Senne de eerste stapjes had gezet maar ondertussen
heb ik het even gehad met haar. Het hele weekend was 1 grote dreinerige en jammerende bedoening. Dat ken ik totaal niet van haar!
Ze heeft vannacht 3 uur liggen huilen, gillen krijsen, dreinen… ook dat kennen we helemaal niet. En er was naar ons gevoel echt niets, we hebben ze om half 1 even bij ons gelegd om ze even tot bedaren te brengen, binnen 5 minuten was ze aan het lachen en kletsen…}
En overdag was het de hele tijd hetzelfde. We konden echt niets goed doen! Als ik aan het koken was of met koffie in mijn handen liep MOEST ik haar optillen en als ik mijn handen vrij had en Paul niet MOEST ze bij Paul. Zo niet konden we weer genieten van een minutenlang jammerconcert…
Weet ook wel dat het een fase is maar dit vreet energie zeg, pfff!
Groetjes van Sascha en Senne
