nou mijn grootste verrassing kwam vandaag.
Ik had Ryan lekker op bed gelegd en ik ging zelf douchen en aankleden, hoor ik ineens een doffe klap en gelijk daarop een hartverscheurende huil.
ik ren naar zijn kamer en ja hoor daar lag hij dan op de grond.
nou ik kreeg de schrik van mijn leven, ik pakte hem op en Ryan pakte me vast en huilde.
nou ik kon wel meejanken, dit alles duurde nog geen 30 seconden en toen lachte Ryan al weer.
pff wat ben ik geschrokken zeg.
heb nu gelijk het bedje op de allerlaagste stand gezet.
Ryan heeft gelukkig niks, ik heb alles nagekeken, hij heeft nieteens een bult, ik hou hem natuurlijk wel in de gaten, maar tot zover gaat het gelukkig goed.
ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan en ik voel me zo’n slechte moeder. bah…
Hij is vandaag precies 10 maanden en ik ga lekker vanmiddag naar een strandje hier in de buurt (wel goed aangekleed natuurlijk) ga ik lekker picknicken met mijn kleine man.