help!Ik word even gek van mijn kind

#1

pfff… ik denk aan peuterpubertijd maar als dit zo een jaar gaat duren, dat trek ik echt niet hoor! Een dag hier op het moment gaat als volgt. Om 5 uur wordt mevrouw wakker en zet het meteen op een huilen. Ik ga even kijken of er wat is, want normaal slaapt ze zowat tot 8 uur, al bijna een jaar aan een stuk. Niks aan de hand. Geen koorts, is nog gewoon droog, niet koud en niet warm dus ik zeg dat het nog midden in de nacht is en ze echt nog even verder moet slapen. Zodra ik de kamer weer verlaat is het weer krijsen en brullen. Ik ga niet meer terug omdat ze dan haar zin krijgt, maar ze houdt dit gewoon tot 7 uur vol. Ik heb tot die tijd met mijn dekbed over mijn oren gelegen en heb haar laten huilen, maar ze hield gewoon echt niet op. Na het opstaan wil ze niet drinken en niet eten, ze wil niet spelen, doet alleen maar dingen die niet mogen. Kastjes leeg trekken etc etc. Dan maar in de wagen naar de winkel boodschappen doen. In de winkel is het ook drama. Huilen en brullen want ze doet alleen maar weer dingen die niet mogen en zodra ik zeg dat het niet mag begint ze te huilen. Ik besluit haar in de buggy te zetten. Niet luisteren is in de buggy, klaar. Nou daar is ze het natuurlijk al helemaal niet mee eens dus het concert gaat gewoon door. Eenmaal thuis ben ik blij dat het 1200 uur is. Boterham en naar bed. Ze ligt er uiteindelijk om 13.00 uur in maar slapen ho maar. Ze blijft gewoon wakker en ligt te kletsen. Ook dit is iets nieuws want voorheen sliep ze gemiddeld nog minstens 2 uur in de middag. Ik laat haar toch liggen en haal haar er pas tegen 3 uur uit. Ze speelt dan even maar tegen 4 uur wordt ze moe en weer ontzettend vervelend. niks is goed, tv is niet goed, spelen is niet goed, buiten is niet goed en om alles huilen huilen huilen. s avonds wil ze voor de verandering ook weer niks eten. Ik kan het niet meer aan om ook hierom nog eens strijd aan te gaan dus laat het voor wat het is. na het eten nog even de tv aan en ik leg haar om 19.00 op bed. ze is doodop. Ook nu is het weer huilen zodra ik de kamer verlaat en dit houdt ze vol tot 20.30 uur. Pfffffff! En dit duurt nu al bijna een week aan een stuk! Heeft iemand tips??? Dit gaat toch niet een jaar duren zo mag ik hopen!!! Ik weet gewoon niet hoe ik haar aan moet pakken of hoe te handelen. In de hoek zetten werkt ook niet als ze stout is. Als ik haar dan een paar minuten later kom halen en zeg dat ze weer terug mag komen als ze lief kan zijn begint ze weer te huilen omdat ze UIT de hoek moet!!! T is echt om moedeloos van de worden op t moment…

mama1980

#2

pff kan me voorstellen dat het heel vermoeiend. En vooral omdat je het ook niet gewend bent. Ik denk zelf dat het een fase van uittesten is. Kijken hoever ik papa en mama kan krijgen om dan vervolgens toch mijn zin te krijgen. Hoe moeilijk het ook is maar geef niet toe en dan maar 10x of vaker straf achter elkaar en dan valt het kwartje vanzelf van oh shit ik krijg mijn zin niet. Duidelijkheid geven, rustig blijven en doorzettingsvermogen zijn heel belangrijk.
Dion is ook een pittig mannetje weet precies wat hij wil en als het niet zo gaat zoals meneer het had gedacht laat hij het duidelijk merken en kan ook krijsen om niets. Vanmorgen wilde hij de blouse niet aan die ik had klaar gelegd. Nou jammer dan aan die handel, 1 keer toegeven en je moet er 10 keer weer zo hard tegen werken om het recht te trekken. Hij is echt bewust aan het kijken hoever hij kan gaan en is hiet zeer gehaaid in.

En ja hoe lang het gaat duren kan ik niet zeggen. Het ene kind zit er langer in dan de ander en dat heeft natuurlijk ook met het karakter te maken.

Succes


#3

Eerst het positieve, nee dit duurt geen jaar komt met vlagen net als met de sprongen. Als het indd de pp is.

Weet je zeker dat haar niets dwars zit? Zou het kunnen dat ze nu alles gaat verwerken van het ongeluk van je man?

heeft ze nog genoeg uitdaging in der speelgoed?

Liefs Michelle


#4

Heel vervelend! Ik herken dit wel van ons zoontje, maar hij vond het goed als wij hem dan weer rond 7.30 / 8.00 uur in bed legde waar hij dan nog even een uurtje sliep. Heb je dat met haar al geprobeerd? Wij haalden hem er dan wel gewoon uit om vijf uur, gingen met hem naar beneden en gingen met hem op de bank zitten tot hij rustig was. We zetten dan een rustig cdtje aan. En aan dat uurtje slaap om 7.30 uur had hij precies genoeg om weer in zijn ritme te komen.

Wij zijn hier van het niet laten huilen en hebben daar tot nu toe nog steeds geen spijt van De onze heeft er nooit misbruik van gemaakt en er was vaak wel iets aan de hand. Op de momenten dat hij zo vroeg wakker werd, zat hij weer in zo’n fase waarin hij zichzelf iets nieuws aanleerde of hij kreeg een griepje. Alleen mag je het bij peuters geen sprongetjes meer noemen geloof ik

En wat dat huilen betreft, misschien zit ze zo vol prikkels van het niet kunnen slapen overdag dat ze gewoon niet kán slapen? Misschien kun je eens proberen om haar er gewoon uit te halen om vijf uur en haar dan om half acht weer terug te leggen. Ik kan me voorstellen dat ze van dat huilen zo overstuur raakt (twee uur huilen is lang) en daardoor de hele dag van slag is.

#5

schud me maar de hand, want die bs gebeurt hier precies hetzelfde… alleen nog net niet om 05.00 smorgens, want dan zou ik ook helemaal knettergek worden, maar de rest, ‘day out of my life’
in 1 woord hellhouse ! gille krijsuh brulle, … niks nie goed, nie eten nie, nie drinken nie… pfhhhh nie slapen nie ! (en de mama’s hebben op deze dagen de middagslaapjes zo hard nodig’! )

het is inderdaad een uitprobeerfase , en de pet die de verkeerde kant op staat … want pip had het vorige week ook, wij zaten er zondag helemaal doorheen believe me, maar deze week ging het weer okay, haar pet stond weer goed, maar concequent zijn is belangrijk, en nie te veel keus, het is dit of dit… en vooral geen open vragen …zeg maar … tenminste da’s hier …

wat wil je op je boterham (neeeeee!!! ) smeerkaas of appelstroop , dás de vraag…
2 opties, en niks anders… of geen optie nog beter… hier loopt pippy nu zelf naar de gang…zovaak heb ze er de laatste tijd al opgestaan !!
dus vooral blijven ademen… en oordoppen helpen ook ! en bedenk, het gaat op andere dagen echt weer beter !!!

Pippy is geboren 17.07.2009

#6

Ik dacht ook meteen dat het verwerken is. Er is zoals ik het begrijp nu wat meer rust in jullie gezin en nu komt alles boven en moet ze emoties verwerken. En dat kan zij eigenlijk niet. Kan zij al goed praten? Wat zou kunnen helpen is proberen haar te vertellen wat ze voelt. Dus als ze begint te huilen omdat iets niet lukt dat je zegt: “ik zie dat het niet lukt en dat vind je vervelend he” bv. Het klinkt eerder als een gefrustreerd meisje dan een opstandig meisje maar goed dat is op basis van jouw verhaal he, ik ben er niet bij geweest. Ik denk dat je met begrip, geduld en consequent zijn verder komt dan met straf. Dus een milde voet bij stuk
Succes in ieder geval, het is pittig!
groetjes,
Wendy

#7

oh nee hoor, ik weet bijna zeker dat het geen verwerken is. Het zijn echte streken. Voor ze iets gaat doen wat niet mag zie ik het al. Die blik in haar ogen! Dan zeg ik al : Y nee, dat mag niet he, of ik probeer haar af te leiden met wat anders. En dan toch stiekum doen zodra ik me even omdraai. Het is echt testen, alleen zodra je haar straft of boos wordt of er op wat voor manier dan ook aandacht aan besteed is het brullen en dat gaat dus de hele dag door. Ook positief benaderen hebben we al geprobeerd, maar daardoor weet ik dat het geen verwerken is, want daar profiteert ze van en wordt het helemaal erg. Ze denkt dan dat ze alles wel kan maken, want er staan toch geen consequenties tegenover. Wat wel zou kunnen is dat ze misschien ook oppikt dat het tussen mijn vriend en mij niet zo botert op het moment. Om een lang verhaal kort te maken verwerken wij de dingen van het ongeluk op een hele andere manier en ipv dichter bij elkaar brengt het ons helaas verder uit elkaar. Ik krijg van hem totaal geen begrip voor mijn kant van het verhaal. Hoe is voor mij is geweest al die tijd. Ik zit er nogal doorheen op het moment. Is heel normaal volgens de dokter. Op het moment dat het weer rustig is in het gezin dan kan en mag je instorten zeg maar. daarvoor kon dat gewoon niet en ga je door. Komt wel goed hoor, maar daar krijg ik nu van hem dus heel weinig begrip voor. Hij was toch het slachtoffer? wat is er met mij dan aan de hand. moet me niet zo aanstellen. Zo zegt hij het nog net niet, maar dat blijkt uit alles dat hij er zo over denkt. Kortom, tussen ons gaat het helemaaln iet goed. Natuurlijk doen we in haar bijzijn normaal, maar het kan zijn dat ze toch wat spanningen oppikt. combinatie ppt en dat?

mama1980

Gewijzigd door - mama1980 op 28 Oct 2011 21:12:52

#8

Als ik jouw verhaal zo lees, dan denk ik dat je de conclusie zelf al trekt. PPT in combinatie met wat ze oppikt vanuit jullie relatie. Dat maakt haar misschien extra gefrustreerd en opstandig. En waardoor uit een kind dat? Door slechter te slapen, eten en veel te huilen. Herken ik van mezelf als ik niet lekker in m’n vel zit

Tja, wat zijn tips? Blijven doorgaan met ook het positieve benoemen, knuffelen op momenten dat er ruimte voor is, etc. Het zal op een gegeven moment beter gaan en echt geen jaar aan één stuk zo doorgaan.

Eén troost misschien: hier zit ik de laatste weken ook regelmatig met de handen in het haar, want ook hier een mannetje dat zich grotendeels zo gedraagt als jouw meisje.

Groetjes,
M

“Ik zou graag de ideale moeder zijn, maar ik heb het te druk met het opvoeden van m’n kind”

#9

Gezien haa leeftijd denk ik wel dat het met de ppt te maken heeft. Mijn zoontje was toen ook echt erg. Maar de situatie in jullie gezin zal denk ik ook zeker een grote rol spelen. Die kleintjes voelen dat haarscherp aan ondanks dat jullie normaal doen in haar bijzijn. Het zou goed kunnen zijn dat ze zich heel erg onveilig voelt nu en omdat ze dat niet kan uiten gaat ze jullie uittesten.
Natuurlijk hoef je die streken niet te pikken maar ik denk dat het momenteel belangrijker is om aan jullie relatie te werken. Ik denk namelijk niet dat haar gedrag gaat verbeteren zolang er nog zoveel spanning in huis is.
Dat je ook begrip wil voor jouw situatie kan ik inkomen. Je bent bang geweest om je man te verliezen en de zorg voor hem, de kleine en het huishouden kwam allemaal op jou neer. Natuurlijk doe je dat op dat moment hoe zwaar dat ook is maar het is ook logisch dat dat er wel uitkomt als het weer wat rustiger word. en daar moet ook ruimte voor zijn.
Misschien is het een idee om hier samen hulp voor te zoeken bij bv een relatietherapeut?
Die kan jullie helpen om allebei echt jullie verhaal te doen zonder elkaar alleen maar verwijten te maken.
Dit is zeker in het belang van je dochter. Dit soort dingen zijn natuurlijk nooit goed voor kinderen maar zeker voor kinderen onder de drie jaar is een stabiele thuissituatie erg van belang voor hun gevoel van veiligheid en hechting ook op latere leeftijd.

Groetjes en veel sterkte hiermee,

Ramona