Help gevoel even weg

[henriekah]

Hoi meiden,
Het is zover, mijn schoonmoeder, zus en man’s oma zijn in het land. Ze zijn vanuit Albanie overgekomen en blijven een maand. Ze logeren bij een oom van mijn man. Uiterraard komen ze elke dag hier. Gelukkig logeren ze niet hier want we hebben niet genoeg plek.
Maar nu even over t probleem. even kijken hoe ik het in een niet al te lang verhaal kan proppen.
Mijn schoonzus is schizofreen, en mijn schoonmoeder en oma hebben geen inkomen. Met als gevolg dat wij elke maand een deel van ons salaris sturen om hen te onderhouden. Mijn eigen moeder heeft in mijn familie een hele sponsoring lopen voor de medicijnen voor mijn schoonzus want in ALbanie hebben ze geen ziektekostenverzekering , althans geen die te betalen is voor een normale burger. Alle medicijnen moeten dus zelf gekocht worden. Daarbij komt dat zowel oma als schoonmoeder hartproblemen hebben en mijn schoonmoeder diabetes heeft. Tel maar op dat tikt lekker aan…en dan nog levensonderhoud.
Mijn man is de oudste zoon en zijn loyaliteitsgevoel naar zijn familie is ongezond groot. Hij maakt zich ALTIJD zorgen om hen en is altijd manieren aan het zoeken genoeg geld binnen te krijgen om hen van alles te voorzien en zijn eigen gezin ook. Op zich lukt dat aardig. We komen wel rond. Maar het probleem zit m in het feit dat het gevolg is dat hij er nooit met zijn gedachten bij is. Hij is ALTIJD aan het nadenken hoe hij alles voor elkaar moet krijgen. Van de week gingen we een cadeautje kopen voor kabouter omdathij zaterdag jarig is. Nou ik had net zo goed alleen kunnen gaan want het laatste waar hij mee bezig is is de verjaardag van zijn zoontje. Nee hij zat alleen maar te denken hoe laat hij zijn moeder en zus moest halen en wat hij met hen wilde doen en hoeveel geld dat dan kost en hoe hij cadeautjes voor hen zou kunnen kopen etc etc. ik kreeg woorden met hem en zei dat ik het niks gezellig vond zo. Zijn we eindelijk samen maar ben ik toch weer soort van alleen. Kortom nu zijn ze in NL en ik dacht; dan zijn ze in de buurt en worden de zorgen even wat minder maar nu is hij nog alleen met hen bezig. We voeren amper meer gesprekken over hoe het nu met ons gaat. Er zijn standaard deze onderwerpen in onze gesprekken al maaaaanden lang:

1. handel, hoe kan manlief zorgen dat er genoeg geld binnen komt, wat verkoopt goed en wat niet blalablabla
2. zijn werk (gezeik erover of zijn collega’s)
3. voetbal (ik haat voetbal )
4. zijn familie
5. herinneringen aan zijn jeugd
   En dat gaat al heeeel lang zo. Ik vind er niks meer aan. Daar komt bij dat ik echt heel veel moeite heb met hoe mijn schoonfamilie met de kinderen en mij omgaat. Het gepluk, het drukke gedoe. En ik doe niks goed. De kinderen zijn te koud gekleed, ze krijgen niet het juiste te eten. De kinderen mogen niet huilen, moeten perse knuffelen. Moeten naar oma luisteren die ze pas net kennen. Zo niet dan zegt oma dat ze niet van haar houden (Nee vind je het gek ik hou toch ook niet van iemand die ik niet ken) Kinderen worden uit mijn armen gegraait, als ik dwergje neerleg om te spelen plukt zij m weer van de grond. Kortom k loop weer de hele tijd te roepen, doe maar niet, laat m maar. Nee hij hoeft geen handschoenen aan, nee hij heeft het wel warm genoeg. Nee hij eet niet twee keer warm, ben het nu al beu
   Gisteren ging mijn zwager(ook haar zoon) weg bij ons om naar zijn werk te gaan. Hij had nog niet gegeten. Mijn schoonmoeder moest toen huilen omdat ze niet voor m gekookt had. Hij is 30!!! mijn zwager…Zucht Ik irriteer me mateloos…
   Ik weet dat ze het heel moeilijk hebben in albanie en dat de ziekte van mijn schoonzus heel veel verdriet heeft gebracht. Door de ziekte is mijn schoonmoeder haar werk kwijt en haar huwelijk is stukgelopen. En nu heeft ze niks meer. Ik vind dat heeel erg voor haar. Ik had daarom zo gehoopt dat ze nou zo proberen te genieten van het beetje geluk wat nog wel in haar leven is. Haar kinderen en kleinkinderen dat ze zich zou ontspannen en gewoon eens niet zo druk maakte om alles en mij gewoon mijn moedergangl liet gaan Maar alles wat ze doet is huilen en haar zorgen op de schouders van mijn man leggen die daardoor prompt alheel lang zijn eigen gezin vergeet. Zijn familie staat gewoon op 1 en de rest komt erna. Daardoor voel ik me nu ze hier zijn (en ze zijn er pas een paar dagen) heel alleen. Ik kan wel janken. Ik zal mijn man nooit alleen hebben, k zal m altijd moeten delen met mijn schoonfamilie. Wie weet wat er gebeurd als mijn schoonmoeder overlijd en mijn schoonzus komt alleen en niemand kan voor haar zorgen. Dan neemt mijn man vast die rol op zich en dat kan ik niet aan. Je kunt niet met haar communiceren en ik vertrouw haar niet met de kinderen en in mijn huis zou ik haar nooit kunnen verdragen…
   Ik ben bang dat het dan einde verhaal is.
   En nu… nu voel ik gewoon niks voor mijn man. En wat het zo moeilijk maakt is dat hij zo lief voor me is. Vorige week kocht hij een droger voor me. Hij kust me elke dag en zegt hoeveel hij van me houdt. Hij doet ook zijn best me tevreden te houden wat geld betreft. Maar dat is zijn liefdestaal, zorgen voor geld en cadeau’s terwijl ik behoefte heb aan echte aandacht en tijd samen. Maar tijd heeft hij niet want hij is altijd aan het handelen. Maar hij moet handelen omdat we anders niet rond komen. Dat hij zo hard zijn best doet en zooo lief voor me is maakt het moeilijk om erover te praten met hem. T is gewoon zo’n vreselijke goedzak. Ik heb het al vaker geprobeerd. hij snapt het dan niet want hij doet dan toch zoooo zijn best, en denkt dat hij het in mijn ogen nooit goed doet en dat hij weer eens niet goed genoeg voor me is. Dus dat betekend nog meer zorgen en een nog meer geestelijk afwezige man. Ik wil dat gevoel weer terug maar ik vind er gewoon niks meer aan nu. Ik wil niet dat hij aan me zit en ik praat ook niet echt veel meer met m…ik vind het zo moeilijk, k denk dat ik wel van m hou maar ik voel niks…k zit gewoon te janken… Ik zie m nu meer als een vriend…
   hoe moet dat nou…ik zie gewoon niet hoe dit ooit gaat veranderen…
   Zucht…
   een beetje heftig voor op dit forum misschien maar moest het gewoon even kwijt. Mama snapt me ook wel op zich hoor maar die is ook niet helemaal goed lichamelijk, heeft ook niet veel kracht om mijn geklaag aan te horen…
   K voel me zoooooo rot.

[mamaboy]

Meid wat zit jij erdoorheen zeg…
Ik kan me voorstellen dat je je man mist en dat je gewoon wat aandacht wil ipv geld en kado’s hoe goed bedoeld ook…Ik ben echter bang dat de enige oplossing is om met hem te praten…zolang hij niks weet zal er ook niks veanderen… Ik zou wachten totdat jullie alleen zijn en dan rustig lees:zonder verwijten naar elkaar uitleggen hoe je je voelt…je zult wel moeten wil je dat het weer goed komt tussen jullie…Vertel hem dat je hem mist en dat je graag wilt dat hij wat meer aandacht aan jullie gezin besteed… Kan ook begrijpen dat het voor hem zwaar moet zijn om zoveel mensen te onderhouden en zoveel na te denken maargoed je gezin bijelkaar houden is net zo belangrijk. werk er samen aan.
Hopelijk heb je hier wat aan…Succes!

Groetjes!

[henriekah]

dank je voor je lieve reactie mamaboy.
En ik weet dat ik met m moet praten…zie er alleen zo tegenop.
Hij heeft het al zo moeilijk vaak en dan doe ik er weer een schepje bovenop, k weet het, het moet anders veranderd er niks…
Ik moet alleen het juiste moment vinden.
Wil ook wel weer dat hij nu lekker van zijn familie geniet want straks zijn ze weer weg en dan kan het niet meer. K denk dat ik het uitstel tot ze weg zijn.

[Benick]

Wat een toestand. Je staat zo machteloos. Hoe je gevoelens voor je man veranderen is heel begrijpelijk. Hij is blijkbaar niet alleen nu maar eigenlijk altijd bezig met zijn familie…
Maar ja, jullie zijn toch ook familie, jullie zijn zijn eigen gezin!! Het is ook begrijpelijk dat hij zich zorgen maakt maar je mag hem wel degelijk eens op het matje roepen. Hij moet toch wel ergens tijd kunnen vinden om eerst even met jou te praten. Dat is nu heel belangrijk. Pas dan kun je jezelf uitleggen en eventueel plannen maken over hoe je hier mee omgaat en hoe je tijd voor elkaar kunt vrijmaken. Dwz als hij dat wil en ertoe bereid is om zijn eigen gezin even wat hoger op de ladder te zetten.
Natuurlijk doet hij zijn best ook voor jullie maar zijn best moet ook zijn aandacht! En dat ontbreekt zeker.
Mocht je het voor elkaar krijgen om met hem te praten dan zou ik zeker zeggen hoe je gevoelens ten opzichte van hem zijn. Als je bang bent dat hij NOG meer zorgen aan zijn hoofd krijgt dan… Tja, JIJ bent er ook nog. Je bent toch niet 1 of ander meubelstuk in de woning??
Hij moet het 1 iets laten varen en het ander meer voorop stellen. Dat zal hij toch ook moeten inzien lijkt mij.

Ik wens je heel veel sterkte want ik vind het een heel verdrietig verhaal.

Groetjes Bianca

[Liske]

Jeetje meis, wat een rotsituatie.
Ik snap heel goed dat je er helemaal doorheen zit.

Het is vanuit je mans oogpunt heel logisch dat hij zich zo verantwoordelijk voelt ten opzichte van zijn familie als oudste zoon in een goede financiele positie. Het komt op mij over alsof hij met alle goede wil van de wereld is doorgeschoten in deze rol. Ik denk dat hij zich soort van schuldig voelt tegenover zijn familie en jullie daardoor minder aandacht geeft dan jullie verdienen.

Het is een begrijpelijk verhaal van je man, maar JIJ bent er ook nog. Jij hebt net zoveel recht op jouw plekje in zijn bestaan en op jouw mening en die mag je uitspreken. Het is moeilijk, helemaal met zo’n lieve goedzak. Misschien helpt het om je op het moment dat je tegen het gesprek opziet te denken aan wat er zou gebeuren als er niets verandert. Dat is helemaal rot voor jullie allebei en voor je jongens. Dus ook ik zou zeggen: ga het gesprek aan, ook al is het moeilijk. Op de lange termijn hebben jullie er echt veel meer aan om open kaart te spelen. Stel je voor hoe heerlijk het is als je weer echt kunt voelen hoeveel je van hem houdt, en als hij ook weet hoe jij je bij sommig gedrag van zijn kant voelt.

Logisch dat je het uit wilt stellen tot ze weg zijn, je kunt zelf denk ik het best inschatten wat een goed moment is. Maar stel het niet te lang uit, want daar doe je jezelf en hem tekort mee.

Heel veel sterkte want ik snap dat dit echt niet makkelijk is.

liefs

[Michele1]

He gatver meid. Helaas ik weet dat het in sommige culturen anders gaat dan in de onze maar dit gaat wel heel erg ver. Ik neem aan dat hij ooit toch wel bewust voor jou en jullie gezin gekozen heeft. Herriner hem daaraan dat er naast zijn moeder en zus meer is en dat hij dat op deze manier wel kwijt kan raken. En dat jij op dit moment compleet gestoord wordt van zijn moeder. Misschien niet in deze bewoording, maar wel dat hij het snapt en of hij dan wel jij zijn moeder aanspreekt. Enne dat onderhouden, tja sorry dat ik het zeg het is toch van de zotte dat hij en jullie en hun moet onderhouden. Ik weet best dat er daar niet veel is, maar is het niet mogelijk om een ziektekosten door jullie te laten betalen?? De standaad zal hier hoger liggen dan daar en ik denk dat dat aanzienlijk scheelt met de kosten die je nu maakt. Eigenlijk is het toch belachelijk dat hij alleen maar werkt. Zo wordt ie ook niet oud. En dan? Dan heeft niemand meer wat zeg maar.

Nee ik zou echt gaan praten want als je nu al niet veel meer voelt denk ik als het zo doorgaat er straks echt niks meer is.

Groetjes,

Michèle

[Asje]

Praten is het nu het enige wat je kunt doen denk ik.

Let je er even op wat je hier openbaar op het net zet ? Want dis is voor vriend en vijand allemaal te lezen eventueel.

Elke minuut die je je druk maakt om je verleden gaat af van je toekomst!

[miremady]

Alles is al gezegd, maar wil je heel veel sterkte wensen want wat heb jij het moeilijk op het moment.

Liefs Michelle

[christa_mama_van_ja1]

Ook ik wil je even sterkte toewensen meid! Soms is het leven gewoon even helemaal niet lollig en twijfel je aan alles. Heel naar voelt dat. Ik hoop het beste voor jou en je gezin!

[henriekah]

@Asje, ja hoor ben ik me ook bewust van, heb ik ook geen moeite mee.Ik maak een bewuste keus om het hier zo gedetailleerd te brengen. Meeste mensen om me heen die ik ken en die hier misschien per ongelijk terecht kunnen komen weten in welke situatie ik zit en ook zo gedetailleerd als hier staat. En de vijand kan de pot op. En mijn schoonfamilie spreekt geen Nederlands
Manlief weet ik wel hoe ik het over gedrag van zijn moeder denk en komt hier verder niet, ik moet het gewoon soms kwijt en hier is voor mij de plek…
T is gewoon fijn om bemoedigd te worden…en heb het ook nodig. Soms denk je wel eens dat je gek bent en dat het allemaal aan jezelf ligt omdat je egoïstisch denkt, het is dan ook fijn een heldere blik te krijgen.
Maar evengoed bedankt voor de waarschuwing!
By the way mijn mail nog gehad?

@ alle meiden, t doet me goed om te horen en ik weet dat ik ook voor mezelf mag opkomen en dat ga ik ook doen, jullie moedigen me weer aan en t is fijn dat ik door jullie reacties weer ff besef dat ik niet teveel vraag.
En dat ik wat voor mezelf mag vragen. Soms is dat moeilijk helder te krijgen voor jezelf.
Hou jullie op de hoogte meiden.
T komt vast wel goed allemaal. Was daarstraks zoooo emo, niet normaal.
Nu ik veel van me afgeschreven en gepraat heb gaat het wel weer redelijk oke

[mamaboy]

Logisch dat je even wilt wachten met het gesprek totdat je schoonfamilie weer weg is…En dat geeft je ook mooi even tijd om je voor te bereiden en na te denken hoe je het gaat aanpakken… T is ook niet makkelijk allemaal…
Maar vind het knap van je dat je de stap gaat zetten en met een goedzak als man zal het toch ook zeker weer goed komen allemaal mischien heeft hij het zelf wel helemaal niet zo in de gaten…En zal ie het anders gaan bekijken zodra jullie met elkaar gesproken hebben…

Groetjes!

[lalala]

Aangezien veel dingen al gezegd zijn, wil ik je wel nog even succes wensen in deze situatie!!
Liefs, Anne

[MamavanRico]

ach lieverd toch, wat een belabberde ROT situatie ik heb er geen andere woorden voor.
idd wat mirema zegt, alles is al gezegt en ik heb er weinig aan toe te voegen.
alleen wel dat ik je heel veel sterkte wil wensen en natuurlijk de bovenstaande tips, hopelijk kun je er wat mee.
heel veel sterte en blijf de communicatie open houden dat is echt heel belangrijk meid!

[mama_van_3_jongens]

hoi henriekah

ik snap je helemaal maar ik snap je man ook zoals je weet is mijn man ook albanees en dus dezelfde cultuur en dat is bij hen gewoon normaal om je volledig te geven aan je ouders dat zijn we in nl niet gewend meer maar dat was oooit ook hier zo. je ouders blijven bij de kinderen in huis wonen ( normaal bij de jongste) en de rest zorgt voor de financien ook wat betreft liefde"kopen" is daar heel normaal omdat het je aan geleerd word om zeker publiekelijk je liefde niet te tonen netzoals emoties dus hoe kan hij dat wel laten zien is cadeaus kopen en thuis achter gesloten deuren liefde betuigen maar openlijk nee dat mag niet
nou moet ik zeggen dat mijn man behoorlijk westers is geworden en ook publiekelijk geen schaamte heeft om zijn liefde voor mij of de kids te laten zien.
maar mijn schoonouders waren onlangs 2 maanden in nl en ja dan kan dat gewoon even niet ook niet toen wij daar 3 weken op vakantie waren. en ja mijn schoonmoeder is ook best wel claimerig omdat zij twee zonen heeft verloren waarvan 1 in de oorlog en dat gevoel van verlies projecteerd zij nu op haar andere kinderen en ja geen schoondochter is goed genoeg voor haar zoons pfff dat hoort erbij het ene oor in het andere uit. dat herken ik dus ook goed.
wel hebben mijn schoonouders inkomen want zij krijgen een schade vergoeding van 500 euro per maand voor het verlies van hun zoon zoals je weet is dat heel wat daar.dus financieel hoeven we hun niet echt te steunen ik zeg hoeven want we doen het wel omdat ze inwoont bij mijn zwager die ook nog eens 5 kids heeft en nog studeerd ook werkt hoor.
om het een beetje kort te houden ik snap jullie beiden dus heel goed en ik zou en heb gedaan in de periode dat zei hier zijn gewoon zoveel moglijk proberen om ze hun gang te laten gaan met jou grensen natuurlijk want dat is gewoon de cultuur daar vernader je bij hen niks meer aan
en dan als zij terug in albanie zijn eens goed met met je man om de tafel te zitten en gewoon vast leggen hoeveel je hun financieel wilt steunen en daar dan ook niet van afwijken en hem duidelijk maken dat hij naast zijn leven in albanie een leven hier heft opgebouwd met jou en je kids.
wat betreft zijn herinneringen daar ik weet niet wat hij heeft meegemaakt maar als het lijkt op mijn mans verhaal en op dat van vele andere vluchtelingen begrijp ik heel goed dat hij zijn ei kwijt moet en dat doen zeker de mannen van daar al niet snel ik zou hem aan horen en hem proberen te heplen om het af te sluiten vergeten kan je het nooit maar een plaatsje geven moet op een gegeven moment wle kunnen anders is misschien proffesionel hulp iets voor hem als hij daar voor open staat.

nou ja het is heel wat geoworden en ik hoop dat je er iets aan hebt het blijft zo nu en dan lastig al die cultuur verschillen maar op een gegeven moment creeer je een soort eige cultuur maar blijf praten en plan zo nu en dan een leuk uitje voor jullie twee

groetjes en sterkte

de tijd vliegt voorbij, geniet van elke dag

[georgina]

Ik heb op jouw verhaal eigenlijk nog niets durven te zeggen omdat wij Nederlanders nu heel anders inelkaar zitten, het is zo moeilijk om daarover te oordelen. Ik ben het helemaal met de mama van de drie jongens eens. Financieel een budget maken en toch met je man praten, wat de andere moeders ook al zeiden.

Ik wil je heel veel sterkte wensen. En hou je deze maand goed, ik zal aan je denken en hou ons op de hoogte als je hebt gepraat he?

heel veel liefs Georgina

[henriekah]

@ mama van 3 jongens
Hey hey ! Fijn dat je even reageerde want was ook idd benieuwd naar jouw beleving. Mijn mannetje komt uit Tirana (hoofdstad Albanie voor wie dat niet weet) en heeft verder niks meegekregen van de Kosovo oorlog. Zijn vader komt uit het zuiden van Albanie en zijn moeder is wel van oorsprong kosovaars maar woonde al heel lang in Tirana toen de problemen begonnen, Zij hebben meer te verduren gehad van het communisme in Albanie zelf. Maar dat even terzijde. Mijn man is ook verwesterd en zoent mij en de kids ook gewoon in het openbaar of in de ogen van zijn ouders. Mijn schoonmoeder heeft daar verder gelukkig geen moeite mee omdat ze zelf een nogal vrijgevochten en zelfstandige vrouw is. Ze is behoorlijk geëmancipeerd wat dat betreft. Ben blij toe, moest er ook nog eens bijkomen. Mijn man is net als ik christen en we hebben verder ook dezelfde principes namelijk bijbelse. Tussen ons zijn de cultuurverschillen niet zo merkbaar verder maar t gaat me echt om die loyaliteit idd. De jongste zoon (mijn zwager) trekt namelijk wel heel sterk zijn grenzen en helpt alleen als hij financieel goed zit en voelt zich verder ook niet verantwoordelijk voor de hele familie. De vader van mijn mannetje vertrok al vrij snel en daarom heeft mijn man als oudste zoon een beetje de vaderrol in huis gekregen. Is met een bezoek aan zijn oom naar NL gekomen en nooit meer weggegaan omdat hij mij ontmoette. Maar dat verantwoordelijkheids gevoel en die man van het huis rol blijft terwijl hij nu hier zijn gezin heeft. Ik vind het ook oke als hij zich gedeeltelijk verantwoordelijk voelt voor hen maar zijn gezin hier moet op de eerste plek staan.

@ alle lieverds hier!
We hebben gisteren gepraat en idd mamaboy zoals jij al zei hij had het gewoon niet in de gaten en denkt zelf eigenlijk dat het met de zorgen allemaal wel meevalt.
Hij vind dat de afstand meer is ontstaan omdat ik de hele dag thuis ben en hij de hele dag aant werk en we allebei met compleet verschillende dingen bezig zijn en dus als we samen zijn we moeite hebben op geestelijk vlak tot mekaar te komen. Hij had niet verwacht dat ik er zo mee zat en gaf aan ook wel te willen investeren om weer echt te zorgen dat we ons in elkaar verdiepen. En dat we onze zorgen over onze eigen dingen dan even opzij moeten zetten en even bewust ook meer tijd samen moeten inplannen.
Eerst hadden we wat misverstanden maar uiteindelijk begreep hij toch wat ik bedoelde. EN ik moet echt weer een baan vinden dat zou enorm in last en tijd schelen. Dan hoeft hij niet zo veel meer weg om te handelen en dan kunnen we wat vaker samen dingen ondernemen.
T was gister erg laat maar ben blij dat er gepraat is!
Lekker nu heb ik weer hoop dat t op zijn pootjes terecht komt!
Allemaal bedankt voor de aanmoedigingen. Besef nu wel dat ik behoorlijk wat met jullie gedeeld heb. Dank jullie wel voor de openheid!!!
Dikke knuf, t komt best weer goed allemaal!

[mama_van_3_jongens]

pff ja de comunisme in albanie ook daar veel verhalen over gehoord omdat mijn man steeds van kosovo naar albanie reisde en weer terug heeft hij daar ook veel van mee gemaakt de verhalen over het brood raakte mij het meest die zal jij ook wel kennen.

heel goed dat jullie gesproken hebben zo zie je mannen hebben nou een maal niet alles zo snel in de gaten je moet het ze wel even voorkouwen hahahaha

mijn man was liever niet naar nl gekomen maar had geen keuze en wilde ook absoluut niet blijven totdat ik in zijn leven kwam hihi en nu we willen wel terug en dan voor altijd maar nu niet het is nog te vroeg.

ja en die vadergevoelens begrijp ik wel en ik denk dat je dat er nooit meer uit krijgt mijn man is eigelijk ook opgevoed door zijn oudste broer omdat zijn vader maar 1 keer per week thuis kon komen

maar goed suc6 en let erop dat je alles uitspreekt bij je man want ja het kwartje moet wel vallen hahaha of de dinar hihi in ons geval

de tijd vliegt voorbij, geniet van elke dag

[henriekah]

dinar hahahah ? neee in Albanie hebben ze dan weer Leke…hihi thanks meis , k zal t zeker allemaal openhouden!!!

[mama_van_3_jongens]

ach ja das waar!! haha

de tijd vliegt voorbij, geniet van elke dag

[mamaboy]

Goed dat jullie het uitgepraat hebben en nu meer op 1 lijn zitten…Dat lucht op he?
iedereen heeft wel eens een probleem en praten is dan meestal de oplossing Ben blij voor jullie dat het uitgesproken is en wens jullie veel geluk verder!

Groetjes!