Geluk

#1

Simpelweg geluk?

Ik las een stukje over het geluk dat je kan voelen met je kind. Het is waar, heel cliché, maar heel erg waar.

Mijn geluk, begon 2 1/2 jaar geleden, in de vorm van een mooi meisje van 8 pond. 8 maanden geleden kwam mijn dubbele geluk: een mooi mannetje van 12 pond. Mijn geluk zit in hun verpakt, ze stralen het uit. Mijn geluk, het zit in hun ogen, hun blijheid. In  het feit dat ze laten merken, dat ik ook hún geluk ben. Als ze naar me lachen. Als het ventje met zijn 8 maanden zijn koppie scheef houdt om mijn aandacht te trekken en dan stiekumpjes lacht, omdat het hem lukt. Als mijn dochter keihard met Bassie en Adriaan meezingt, ook al vind ik die clown en acrobaat vreselijk. Mijn geluk is, dat die knappe griet, haar eigen gangetje gaat. Mijn geluk is simpel, maar enorm groot. Mijn geluk kan ook pijn doen. Veel pijn. Als er iets mis is, de zorgen die je dan kunt hebben. Het maakt het besef van je geluk alleen maar groter.

Soms hoor ik iets, iets heel ergs. Mensen die geen geluk hebben. Mensen die dan niet mogen klagen van de buitenwereld. Iemand die een afschuwelijke keuze moest maken, iets waar die persoon eigenlijk niet achterstaat, maar helaas geen uitweg zag. Iemand die 2 grote gelukjes heeft en helaas niet de 3e geluk "mocht" krijgen. Iemand die er hard om huilt, die niet weet hoe ze verder moet. Omdat haar man niet verder wilt, met 3 kinderen. Die persoon wilde ook dit geluk, maar wist niet hoe. Nu vindt de buitenwereld, dat ze slecht is, dat ze anders had kunnen kiezen. Het deed me pijn om te lezen, dat het helaas toch doorgegaan is. Laat haar alsjeblieft in haar waarde, ze heeft al te weinig mensen om hier over te kunnen praten. Haar man? Nee, daar kan ze niet meer mee praten en te veel mensen keuren haar nu af. Ook zij huilt... Ook zij draagt dit verlies voor altijd mee, loodzwaar en alleen.

Ik hoor en lees over kinderen die het niet mochten halen. Als ik ´s avonds kijk naar een heldere sterrenhemel, dan lijkt het wel alsof het steeds groter wordt, steeds meer sterren aan de hemel. Waarom? Waarom mochten de ouders niet dit kind gezond en wel in hun armen houden. Waarom mochten deze mensen niet het geluk hebben, dat een kind geeft, door simpelweg te bestaan en er te zijn. Mensen die wel graag dit kindje wilden...

Er zijn ook mensen die niet beseffen wat een geluk zij hebben. Ik wel en het begon dus 2 1/2 jaar geleden en 8 maanden geleden dubbelop...

 

Liefs van Monique

#2

stilstaan bij je geluk hoort erbij, is zo mooi om van je kids te genieten, zo waardevol, ze zeiden niet voor niets tel je zegeningen en sta niet teveel stil bij het leed van een ander

#3

Op deze vraag is vaak geen zinnig antwoord te verzinnen, gewoon, omdat het niet bestaat, sommige dingen zijn zo onnatuurlijk, zoals het overlijden van baby's, ook ik besef wat geluk is, al gaan de dingen soms niet zoals ik zou willen, ben arm, maar toch zo ontzettend rijk en ik ben blij dat ik daar elke dag weer dankbaar voor mag zijn!

Jij weet het ook mooi te verwooren, hoe het gelukgevoel intens kan opkomen door de kleine dingen die gebeuren in het dagelijks leven, al is het laatste wondertje wat kwam natuurlijk wel een hele grote wonder, letterlijk en figuurlijk. Het mannetje mag er wezen en dat zal iedereen weten, dat je trots op hem bent, is begrijpelijk, ik heb bewondering, ontzag voor zijn vechtlust, fantastisch.

Groetjes, Suus.

#4

Je hebt jouw geluk prachtig omschreven, Monique.

Gelukkig heb ik de komst van mijn dochter drie jaar geleden ook zo ervaren. Alleen had ik er een groot verdriet tegenover staan. Een verdriet wat eigenlijk heel abstract is, veel abstrakter dan de dood van een baby. Het gaat er nu niet om wat erger is, maar ik wil even de aandacht vestigen op het verdriet wat ik ervaren heb, ondanks ik een prachtige gezonde dochter had: Mijn bevalling. Ik heb mijn bevallingsverhaal hier al gepubliceerd, dus ik ga het niet omschrijven. Maar ik wil wel kwijt dat het heel moeilijk was, mede omdat ik zo'n mooi kind er aan overgehouden had, waar ik onvoorstelbaar veel van hou. Maar die herinnering aan vooral de pijn trok me telkens omlaag. Dit was soms zo erg dat ik bijna niet meer wilde leven, omdat ik dit meegemaakt had. Het leek op een rouwproces, want hier had ik ervaring mee. Als ik er niet aan kon denken ging het wel goed, maar de herineringen bleven me overvallen, soms bijna met een elektrice schok door me heen. Professionals op het gebied hebben onderdaad bevestigd, het komt echt door mijn bevalling.

Nu komt er een verdriet bij: Zoveel gezinnen hebben of krijgen een tweede. Sommigen met een kind zo oud als de mijne krijgen zelfs hun derde al. Dus ondanks het grote geluk wat ik heb met mijn dochter begint het verlangen naar die tweede flink te wringen.Mede daarom vind ik Monique haar uitdrukking heel terecht: Nu heb ik dubbelop geluk met mijn tweede. Volgens mij is het maar al te waar, een tweede er bij moet echt prachtig zijn. Ik ben er hard voor aan het werk, want ik wil graag zo snel mogelijk genezen zijn van mijn bevallingstrauma. Dan wil ik toch de kans wagen: Op naar dubbelgeluk...en die ellende van de eerste bevalling eindelijk achter me te laten.

#5

Hoi Kelly,

Dank je wel voor je reactie. Weet je dat er ook een groep is voor mensen die problemen hebben met hun bevalling? Verboden Verdriet heet dat. Ik heb daar zelf ook mijn verhaal van Lucas neer gezet. Ik zal nog eens opzoeken welke url dat is, dan kun je daar ook eens kijken en lid worden. Tis dus speciaal voor moeizame bevalling en gezonde kinderen.

groetjes Monique