Ben een beetje verdrietig en wil het even kwijt…
Zoals sommigen hier wel weten zou het niet verstandig zijn om voor een tweede kindje kindje te gaan door mijn rugklachten.En ik vond het ook wel prima zo eigenlijk…
Tot twee maanden geleden het al een beetje begon te kriebelen. En dat gevoel wordt steeds erger, ik zou het ZO graag willen, een tweede wondertje!
Soms denk ik, stik maar, we gaan er gewoon voor. Maar dan zegt mijn vriend terecht dat ik ook wel de twee moet kunnen opvoeden. Ik kon van de winter Senne niet eens optillen toen mijn bekken was vewrongen!
Maar toch…
Groetjes van Sascha en Senne