Waarom zijn er zoveel vragen
Waarom is er zoveel pijn
Waarom zijn er zoveel dingen
Die niet te begrijpen zijn
als onzekerheid om de hoek komt kijken
worden alle schillen afgeworpen
blijk ik een klein meisje
die angstig in de hoek kruipt
bang voor de schaduwen om haar heen
vluchtend in de veiligheid van haar eigen hoofd
niet in staat beslissingen te nemen
niet in staat rustig na te denken
wordt het langzaam gek gedreven
gek door zijn eigen piekeren
gek door de blijvende twijfel
zij die ooit voor niemand bang
schiet nu in elkaar van haar eigen schaduw
zijdie alles in de hand dacht
voelt zich nu uitgeleverd aan hogere machten
goed of slecht is haar onverschillig
als hier maar een einde aan komt
met deze onzekerheid
het gevoel van de branding
die in mijn hoofd aan stukken slaat
opgefokt en rusteloos
niet in staat om iets te doen
hang ik rond en doe ik niks
waardoor het alleen maar erger wordt
hoop wordt wanhoop in seconden
en wisselt weer net zo snel terug
een gevoel van machteloosheid
omringt me als een deken
verstikkend en verstrengend
niet in staat hem weg te slaan
worstelend met mijn gedachten
kom ik verder in zijn greep
constant maar die twijfel
ben ik de enige die dit voelt
zou dit allemaal voor niks zijn
of is er ook een reden voor
gevoelens raken opgekropt
mijn hoofd wordt alsmaar voller
wat te doen, wat te zeggen
wat is hint en wat verzin ik
niemand die me nu kan helpen
en me zegt wat ik moet doen
zou dit nu beantwoord worden
blijf ik met lege handen staan
terwijl ik hoop op het beste
vrees ik diep in me het ergste
mijn hart verlangt zo
en sleept de rest achter zich aan
er tegen vechten put me uit
kon ik me maar mee laten voeren
meestromen met het geluk
maar meer pijn kan ik niet hebben
dus kapsel ik me in
probeer gevoelens weg te stoppen
zodat ik straks niet breek
ik voel me uit elkaar getrokken
door deze innerlijke strijd
maar ik kan er niks aan doen
ik ben niet meer aan zet
in een spel dat ik niet wil spelen
waarin ik misschien geen speler ben
loop ik nu op luchtkastelen
gebouwd op enkel valse hoop
was er maar iets wat ik kon doen
zodat ik me niet zo leeg zou voelen
zo leeg en zo alleen
mijn hart geloofd niet
wat mijn hoofd al zolang weet
alles wat mijn hoofd verteld
is wat mijn hart vergeet
mijn hart wil niet begrijpen
dat wat mijn hoofd verteld de waarheid is
mijn hoofd probeerd je te vergeten
maar rmijn hart voelt een gemis
allebij weten ze niet wat te doen
maar toch staat het standpunt van mn hoofd best vast
alleen wil mijn hart er niet naar luisteren
die blijft gewoon tot last
harde woorden heb ik hem al gezegt
ik heb al verteld waar het opstaat
en toch in mijn hart is het
waar de liefde voor jou niet over gaat
Groetjes,
Diana
Ik ben Diana en ben 21 jaar en mama van een prachtig dochtertje Samantha (05-08-2002 en Pascal (15-12-2003)
http://www.tienerenzwanger.nl